De indruk die Aisha Burns achterliet bij haar laatste tournee door Nederland waarbij ze onder meer optrad in Groningen en in Leeuwarden bij het Explore the North festival lieten een grote indruk achter. Op dat moment toerde de Texaanse ter promotie van haar album ‘Life in the Midwater’ wat al een zeer indrukwekkend debuut was. In de tussen liggende jaren verhuisde Burns van Texas naar Beverly, Massachusetts nabij Boston. Als er één woord verbonden is met Burns dan is het intensiteit. Op het podium en zeker op haar vorige en het nieuwe album ‘Argonauta’ neemt ze je bij de strot om je niet meer los te laten. Terecht staat Argonauta in elk lijstje dat momenteel in de Verenigde Staten wordt gepubliceerd als het om te ontdekken muziek gaat. ‘We Were Worn’ is de opening. Rustig opent het album, welhaast tokkelend voor eerst de zang en daarna de verheven achtergrondzang zijn intrede doet. De zang van Burns is prachtig, donker en aards, maar ook met veel kracht en dan weer uitermate verfijnd. Broeierig bij tijden en dat gevoel van onrust is het een zoektocht door het leven, waarin Burns het overlijden van haar moeder een plek geeft, maar ook een nieuwe relatie en meer in het algemeen hoe ze in het leven staat. Het is daarmee een vervolg van ‘Life in the Midwater’ waarin dezelfde thema’s aan bod komen. De tegenstelling liefde en treuren en hoe beide te verenigen in een zwaar wereldbeeld. Prachtig is ‘Must be A Way’, mooie zang, prachtige strijkers en rustig en intens. Toch heeft het album een hoopvol element. De Argonauta is een schelpdier dat de schelp los kan laten om haar kinderen naar de oppervlakte te brengen en daar ze hun eigen leven te laten leiden, terwijl de moeder een nieuwe levensfase tegemoet komt. De schelpen zijn voor zeelieden een teken van voorspoedige winden en gunstig weer. Voor die wind in de zeilen komt voert Burns de luisteraar mee langs haar zielenroerselen. De artieste heeft als sterke punt naast haar schitterende gitaarspel en prachtige vioolspel haar stem. Die is allesoverheersende op dit album. Wat een pracht en dat te bedenken dat ze tijdens haar periode in Alex Dupree and the Trapdoor Band en de instrumentale band Balmorhea alleen in het geheim song. Nu geeft die stem hoop. Het is het lichtje in de duisternis. Waar dit muzikaal te plaatsen. Indië-Folk, Singersongwriter, Americana? Zeg het maar, het is vooral heel erg mooi. Nummers als ‘If I’, ‘Would You Come To Me’ met de desolate langs vliedende achtergrondzang en het trage titelnummer beklijven en bevallen ook naar vaker luisteren. Een heerlijk album, zeer intens gebracht en beklemmend, maar altijd met hoop aan de horizon. Aisha Burns vraagt erom om ontdekt te worden met dit fenomenale album. Passend is het einde: ‘Where do I Begin’. Elk einde is een nieuw begin.
Aisha Burns – Argonauta
