GRONINGEN – Wie zich in leest over Aoife O’Donovan komt al snel tegen dat ze één van de meest gewaardeerde songwriters van het moment is. Een puike actie dus van Take Root samenstellers om haar voor dit Americana Festival uit te nodigen naar De Oosterpoort in Groningen. Het bleek dat het publiek ook nieuwsgierig was wat de Amerikaanse te bieden had. Haar laatste album ‘Age of Apathy’ is immers met accolades overladen, waaronder een Grammy nominatie. Haar eerste twee platen ‘Fossils’ uit 2013 en ‘In the Magic Hour’, dat verscheen in 2016, konden ook al rekenen op veel lof. Haar eerste stapjes zette ze in de folkband The Wayfaring Strangers, maar verkreeg erkenning als zangeres van de band ‘Crooked Still’ en werd de nominatie voor haar album niet verzilverd, de Grammy voor haar werk met folk trio ‘I’m With Her’ prijkt thuis op de schoonsteenmantel. Aoife O’Donovan mag dus rustig tot de Amerkaanse folk en Americana royalty worden gerekend. De afgelopen periode heeft ze veel met Donovan Woods opgetreden en in haar kielzog, hoewel hij op eigen kracht meer dan waardig was, kwam ook deze Canadees naar de Martini-stad dus ook op deze manier was de invloed van de zangeres merkbaar. O’Donovan had ook haar Age of Apathy band meegenomen met onder meer Isa Burke op zang, viool en gitaar, bassist Ethan Jodziewicz en Robin MacMillan op drums. Direct werd het erg mooi in de openingssong ‘Galahad’ en werd het gaspedaal voorzichtig ingedrukt voor ‘Phoenix’, waarmee het tempo omhoog ging. In ‘Sister Starling’ vielen de mooie harmonieën op, waarbij met name Isa Burke de prachtige zangstem van Aoife O’Donovan ondersteunde. Een prachtige aanloop naar ‘Prodigal Daughhter’, waarin de zang een hoofdrol heeft. Dit nummer, zo vertelde de zangeres, schreef ze samen met Tim O’Brien en zingt ze vaak met de in Groningen bijzonder populaire Allison Russell, maar deze werd meer dan adequaat en prachtig vervangen door Isa Burke. Burke is zelf ook een hele fijne artieste in met name het fantastische trio Lula Wiles, en recent genomineerd als instrumentalist van het jaar voor 2023 bij de Americana Music Awards. Er is met krijt op het bord geschreven dat er een solo project onderweg is van Isa Burke. Beide dames maakten dit rustige nummer een prachtig intens hoogtepunt en een sieraad voor de setlist. Via het stevige ‘Elavators’ ging het tempo weer de hoogte in. Met ‘In The Magic Hour’ werd een blik geworpen op ouder werk, voor ze de bus nam in ‘B61’ en na een omweg vanwege ‘Hornets’ in dit thema bleef met ‘Lucky Star, nog een bus en reis lied, dat erg mooi was. Op haar laatste album is reizen een repeterend thema, waar ze diverse keren weer bij terug komt. De zang van O’Donovan is prachtig en blijft je bij. Een hele fijne zangstem, waar ze ook prima de emotie en intensiteit mee weet uit te drukken. Haar aankondigingen waren fraai, vaak vertelde ze over de omstandigheden rondom de song of een anekdote, maar dat had ook nog iets inhoudelijk gemogen. De eindsprint op deze Take Root was prachtig. Ethan Jodziewicz en Robin MacMillan zorgden voor een uitstekende basis, waar de dames in het gezelschap op konden bouwen. In ‘Open All Night’, een cover van Bruce Springsteen, was de viool van Burke prachtig en prominent aanwezig. In ‘Age of Apathy’, wist Aoife O’Donovan weer die prachtige urgentie mee te geven, hoewel dit nummer mooi klein werd gehouden voor het prima, en weer een terugkeer naar het thema reizigers met ‘Passengers’ te afsluiting en het bijzonder geboeide publiek de reis kon aanvatte naar ander Take Root moois deze dag. Aoife O’Donovan wist moeiteloos de vooruitgesnelde reputatie waar te maken en voor wie nog niet genoeg heeft is recent voldoende verschenen. De zangeres heeft meerdere live, solo of akoestische albums uitgebracht, dus het luisterplezier kan thuis doorgaan in verschillende variaties.
Aoife O’Donovan weet vooruitgesnelde reputatie waar te maken
