GRONINGEN – Met zo’n 1400 mensen in een concertzaal in Groningen. Het waren onschuldigere tijden die een dag later ruw werden doorbroken, maar die wel degelijk al hun schaduw vooruit wierpen tijdens het concert van Agnes Obel in Spot / De Oosterpoort in Groningen. Het einde van de wereld zoals we hem kenden of slechts een lastige onderbreking. Dat zal de toekomst uitwijzen. De Deense singer-songwriter Agnes Caroline Thaarup Obel was zichtbaar dankbaar voor hen die toch waren gekomen. Het werd een mooie show en de laatste voor ook haar tour werd afgebroken en Europa zich schrap zette voor de storm. Op het podium een geheel vrouwelijke internationale band met de Nederlandse Anne Bakker, ook bekend van onder andere haar optredens met Toby Beard, de Canadese maar net als Obel tegenwoordig in Berlijn woonachtige Christina Koropecki op cello die ook furore maakte met Kliffs en tenslotte Louise Anna Duggan uit Londen die gespecialiseerd is in percussie uit het Midden-Oosten en naast haar werk met Obel ook dit jaar een album zal uitbrengen dat ze met haar echtgenoot Zands Duggan met eigen werk heeft opgenomen en dat in de pijplijn zit, maar ook iemand die muziek schrijft en maakt voor computerspelletjes. Duggan en Koropecki zijn al langer verbonden aan Agnes Obel, terwijl Bakker kersvers is, maar zich groots staande hield. De introductie kwam met ‘Red Virgin Soil’ voor met het ingetogen ‘Dorian’, voornamelijk een stuk voor de piano van Obel en de viool van Bakker werd voortgezet. Met ‘Camera’s Rolling’ werd dan vlotter de vaart er in gebracht. In het begin moest het er toch nog even inkomen. De band was, wellicht door Corona voorzorgen, ver van het publiek geplaatst en de piano en toetsen van Obel stond tussen haar bandleden, zodat die als eenheid naar voren kwamen en de onwetende toeschouwer eerder Duggan als bandleider zou zien, die meer in het licht stond, dan Obel. De zangeres zat daarnaast ook nog eens vaak verstopt achter haar meerdere microfoons. Het licht werkte ook niet mee. De eerste nummers bleef de band in een rare rode gloed staan die de band leden geen eer verschafte, hoewel er een intrigerende belichting op het podium aanwezig was, werd die pas veel later in het concert gebruikt. Muzikaal kwam het echter steeds beter op gang. Het mooie trage ‘Fuel to Fire’ werd gevolgd door het wat vlottere ‘Parliament of Owls’ waarin het samenspel van cello en viool prachtig was en de stem van Agnes Obel droeg. Obel vertelde dat haar eerste echte concert buiten Denemarken in Groningen was geweest, door de zenuwen geen onverdeeld genoegen overigens. In de jaren daarna is een prachtige singer-songwriter ontstaan met heerlijke liedjes die een mooie integriteit en bewogenheid hebben, ook door de erg mooie en zeer karakteristieke zang. Het is een ruimtelijke folkpop met klassieke elementen waarin haar band ook een enorme rol speelt. Zo halverwege was alles goed op stoom en begonnen de hoogtepunten zich aan één te rijgen. ‘Trojan Horses’ was prachtig en had een fijn gewicht met erg mooie zang. ‘Island of Doom’ hoorde ook bij de beste liedjes deze avond, waarop Duggan, Bakker en Koropecki lieten horen ook fantastische zangeressen te zijn en met ‘Familiar’ dat weer net wat vlotter was werd het midden deel afgesloten. Met het goede piano liedje ‘Philharmonics’ en het ruimtelijke ‘Promise Keeper’ werd toegewerkt naar de afsluiting. Het slot kende vooral in ‘Myopia’, het titel nummer van haar nieuwste album en het afsluitende en deze avond wel heel symbolische ‘Stretch Your Arms’ een prachtig slot. Dat werd nog met drie nummers verlengd in het toegift. Op de setlist stonden maar twee nummers met ‘Won’t You Call Me’ en ‘The Curse’, maar het op verzoek en met angst en beven gespeelde, want ‘Riverside’ was niet haar favoriete nummer om live te spelen, maar bleek uiteindelijk het mooiste nummer van het optreden bij een inmiddels schitterende Agnes Obel en haar voortreffelijke band.
Agnes Obel zingt een einde aan de wereld zoals we hem kenden
