GRONINGEN – Wat is het fijn als je op Eurosonic woensdag deur nummer 1 open doet in Groningen en direct een fantastisch leuke en veelbelovende singer songwriter tegen komt. Deur nummer 1 was in dit geval van Brouwerij Martinus in Groningen en de singer songwriter in kwestie was de in Enschede geboren, in Arnhem studerende maar in Doetinchem wonende Benjamin de Groot. Ter gelegenheid van de ROC Roadtrip, een verzameling muziekopleidingen uit Nederland, was tussen het borrelende bier een podium opgesteld waar dit jonge talent een plaats had. Benjamin de Groot heeft ook al de nodige stappen gezet. Hij deelde in Tivoli bijvoorbeeld al het podium met de Groningse singer songwriter Liza Dries en schitterde op Polderpop in een gezelschap van een aantal van Nederlands meest aanstormende bands. Het bleek ook in Groningen inderdaad dat De Groot bijzonder veel potentie heeft. Hij opende met ‘Make it Back To Me’ een rustig, wat zwaarmoedig nummer, maar had daarbij onmiddellijk de intensiteit te pakken die dit nummer naar een hoger niveau tilt. Een hele fijn begin van, nog net niet het hele Eurosonic gebeuren, want her en der Groningen stond net even een eerder een artiest op het podium. In zijn liedjes bleek deze jonge artiest wat zwaar op de hand. In zijn aankondigingen had hij het depressieve liedjes en dat klopte ook wel. Dat betekent echter niet dat het geen mooie liedjes kunnen zijn, want met ‘Neverland’ pikte hij het tempo net wat op en dat was prachtig en ‘Misses I Don’t Care’ was nog wat meer uptempo en ook schitterend. Benjamin de Groot heeft een zeer fraaie zangstem, die door de tijd ook de diepgang en gelaagdheid gaat krijgen als het leven er nog wat meer patina op gaat zetten. ‘In het even eens mooie “Lady Lost’ over hoe je soms mensen probeert te helpen, alleen maar om te constateren dat ze in dezelfde fouten blijven volharden, werd het weer traag en zwaar op de hand. In zijn aankondigingen oogde hij wat aarzelend en de aankondigingen mogen met nog wat meer flair worden gebracht, net als zijn showmanship nog wat mag groeien. In bijvoorbeeld in zijn kleding mag hij meer een statement maken, want een bruine trui mag dan of zwart of fleuriger als tegenhanger voor zijn liedjes zijn. Het zijn de puntjes op de i die in de loop van zijn opleiding en met meer ervaring en tijd gezet gaan worden. Veel liedjes gaan ook nog profiteren van bijvoorbeeld een band. Een liedje als ‘Eliott’ begon enorm veelbelovend en prachtig, maar miste net dat moment dat een band inzet en het liedje een draai geeft. Nu bleef dit steken in veelbelovend. Nog een klein item is de indeling van de setlist. Wie na vier “depressieve” in Benjamin de Groots woorden was afgehaakt miste het fenomenaal mooie ‘Ridinghood’. Een heerlijke welhaast rockende Americana song met veel power en swung gebracht over de moeder van Roodkapje. Een prachtige afsluiting van een zeer veelbelovend talent dat als het de potentie weet in te vullen heel veel mogelijkheden heeft. Nu zijn vak verder scherpen de wanden van de zalen die hem een podium bieden.
Achter deur nummer 1: Benjamin de Groot
