GRONINGEN – Marc’s LuisterMaandag is een nieuw initiatief in Café De Boer in Groningen waar op maandagavond acts worden geprogrammeerd die het beluisteren waard zijn. Jessie Leijten of te wel Nono & The Sinking Ship is zo’n act. Een beetje uit haar element op een luisterconcert voor haar rauwe folkmuziek bleek dit toch een uitstekende greep. NoNo & The SinkingShip maakt heerlijk aanstekelijke muziek. Tevens bleek de organisatie een uitgekiende promotiestunt te hebben. Een app met de vraag wie een microfoonstandard kon brengen aangezien de aanwezige standaard per ongeluk verdwenen was bij een eerder optreden en nu de zangeres met een geïmproviseerde bezemsteel microfoonstandaard de soundcheck deed leverde een toevloed van aanbieders en dus luisteraars op. Voor een zeer goed gevulde zaal opende NoNo met ‘Kiss You again’ en ‘Worthless Yerk’. Met haar banjospel en voetbediende percussiedoos heeft ze het tempo er goed in. Mooie liedjes met een vrolijke gevoel, hoewel de teksten dat niet altijd zijn. Met het hoge tempo, wellicht nog het beste door NoNo & The SinkingShip verwoord in ‘Run Run, (go catch the fun)’, bleef de stemming er prima in, maar openbaarden zich ook een paar bezwaren. De liedjes klonken soms haastig in vooral de zang en Leijten mag meer tijd nemen voor haar aankondigingen, juist op een Luistermaandag. Toch de kans om haar werk wat diepte en betekenis mee te geven en het publiek er nog meer bij te betrekken door van bijvoorbeeld ‘Back Home’ een meezinger te maken. Nu sprak ze vaak half in de microfoon en was daardoor soms slecht te verstaan. Leijten heeft de nodige ervaring. Eind dit jaar volgt een Zwitserse Toernee en ook als lid van de Suicidalbirds en Shoe Eating Rabbits deed ze al veel podium ervaring op. De Konijnen gebruiken ook nog veel van haar materiaal, zoals ‘Run Run’ ‘Long Way High Way, en ‘Sea is Eating Land’. Daar heeft de Groninger formatie gelijk in, want het zijn sterke nummers. Overigens wordt de Suicidalbirds uit de herinnering omhoog getrokken nu materiaal van deze band in een Amerikaanse film wordt gebruikt. Na ‘Change’ was het tijd voor een biertje voor de artieste, die even later haar rustpauze goed had gebrukt en weer het enorme tempo inzette voor ‘Crappy Road’ en ‘Desert Walk’. Geluisterd werd er nog steeds, maar intussen ook meegedanst en mee gebruld. Dat gaf niks, want past uitstekend bij NoNo & The SinkingShip. Na ‘Point Stupid Point Zero’ en de NoNo versie van ‘St James Infirmary’ de traditional waren de liedjes op. Hoewel. Ergens perste Leijten nog een versie van ‘I’m on fire’ van Bruce Springsteen eruit. Een prima avond!
Aanstekelijke NoNo & The Sinking Ship vermaakt prima
