EMMEN – Om een woordje verlegen heeft Aafke Romeijn nooit gezeten. Is het niet een dichtbundel, een roman of column, twitter bericht of zelfs een podcast, dan is het wel een liedje. Op het festival The Spy and The Butcher, dat toch nog op de culturele kalender een gaatje had gevonden in de Grote Kerk in Emmen, was het Aafke Romeijn muzikant die aan de orde was voor het gezeten publiek. Een groot kruis en de kansel achter haar, maar een lekkere swingende show op het festivalpodium. Zo begon het niet. ‘Proloog’ opende met zware piano tonen en de zangeres solo. Indrukwekkend en akoestisch en bijzonder fraai, maar de verrassing zat hem in de omwenteling, waar het akoestische, uit weliswaar een piano met stekker, plaatsmaakte voor een vlotte elektrosound en in dat contrast was dit een bijzonder innemend begin. Niet in elk liedje zat dat sterke contrast. ‘Corolla’ over haar oude trouwe vehikel die elke morgen maar weer braaf startte en schijnbaar nog pittig rijdt, had ze een even pittige song geschreven en die de cadans hield Romeijn prima vast in ‘A15’ over haar veelvuldige ritten van Utrecht naar Nijmegen en in andersom. Dit was één van de liedjes waarin niet alleen haar Corolla ruim baan kreeg op de snelweg in de vlotte vaart van deze song, maar ook haar zang zich kon ontplooien op zijn mooiste en in de sound nu en dan er een heftige rand aan dit nummer werd toegevoegd. De fraaie Nederlandse teksten zijn alles behalve fragiel, maar stevig, slim geconstrueerd en doen nadenken. Meer verhalend is ‘Ze Zeggen’ en weer met dat contrast tussen piano en elektro ‘Kleurstof’ voor Romeijn terugkeert in de auto op de A15 in ’10-20”. Op het podium is Aafke Romeijn niet alleen. Bassist Hidde Roorda, in het eerste nummer nog wat afwezig, maar later gedreven op bas en knopjes en een gitarist, wiens naam in het gehaaste voorstelrondje wegvalt, maar later blijkt Bram Ieven te zijn, die even intens staat te spelen. De muziek is vaak stuwend met een lekkere beat, maar soms neemt Romeijn dat terug naar kleiner en verhalend tot bijna een folknummer. Het is bijzonder aansprekende muziek door de combinatie van teksten en sound. Muziek die ergens voor staat en zich vult met metaforen, goed advies, maar soms ook stellingname of bezorgde levenswijsheid. Haar aankondigingen zijn korter, soms iets afgeraffeld of ongemakkelijk, maar toch adequaat. Het houdt vooral in de tweede helft van het optreden het tempo er in. Een mooie variatie. Prachtig is ‘Zwemdiploma’s’. Vlot, maar met een mooie rust in haar zang, maakt Romeijn dit tot één van de hoogtepunten. Dat laat ze direct volgen door het triomferende ‘Ameland’, weer zo’n nummer waarin haar zang je weet te raken en waarin ze de rust weet te bewaren. Dan is het alweer tijd om te af te sluiten. Dat doet het trio met ‘Spoiler’ met publieksparticipatie. Het is nog even kijken hoe je nu een rij naar de merchtafel vormt in deze pandemische tijden, maar haar laatste album is voorzien van signatuur te zien bij menig bezoeker onder de arm. Terecht, zeer fraai optreden van Aafke Romeijn.
Aafke Romeijn excelleert in contrasten
