LEEUWARDEN – De wolken openden zich boven Leeuwarden en de regen kwamen in bakken naar beneden. Het regende zo hard dat het leek alsof de zondvloed begonnen was. Als een moderne Jan Pelleboer, de beroemde weerprofeet uit het noorden des lands, verzekerde Leander Vandereecken een verzopen kat die in poncho verborgen voor het podium tevergeefs trachtte droog te blijven: “Het komt goed!” Inderdaad profetische woorden, want halverwege het derde nummer van de set waren de paraplu’s en regenkleding verdwenen, scheen de zon en danste Leeuwarden op de country en Americana van A Murder in Mississippi en dirigeerde Vandereecken niet de wolken, maar nam het publiek op sleeptouw. De Belgen waren er en ze kwamen op het Fries Straat Festival met de Friezen een feestje vieren. Dat hield geen zondvloed tegen in de Prinsentuin.
Prachtige Americana uit het oer Vlaamse Gent. A Murder in Mississippi, de band rondom broer en zus Leander en Mirthe Vandereecken met Lore Heyerick op banjo, op viool Alexandra Van Wesemael, Dieter Vanhede achter de keys en op de staande bas Stijn Bontinck, bewees vorig jaar op Simmerdeis in Drachten al in de smaak te vallen in Friesland en een goed smakende mix van rootsmuziek te brengen. Dat was niet anders op het Fries Straat Festival. De band is ontstaan op het moment dat Mirthe Vandereecken zich ook muzikaal begon te manifesteren en en samen met haar broer, die al in bands speelde, folk en Americana begon te vertolken en al snel muzikale vrienden bij het project werden betrokken. Het resulteerde in 2021 in het album ‘Hurricana’, terwijl een nieuwe plaat, ‘Reverie’, voor later dit jaar is aangekondigd. De band stond al op tal van podia, is in België al erg populair en weet ook in Nederland steeds beter het publiek te vinden. In Leeuwarden echter waren er maar twee mensen, waarvan één voor de leut, die de vinger op staken toen Leander Vandereecken vroeg wie de band eerder had gezien. Werk aan de winkel. Muzikaal zou de band een Vlaams neefje kunnen zijn van het Groningse Them Dirty Dimes.
Is het verstandig om als de regen zo neerstroomt te beginnen met een liedje over een rivier? Klaarblijkelijk wel. Niet alleen was ‘River Whispers’ een mooie uptempo song, waarmee het goed kennismaken was met A Murder in Mississippi, de regen begon al snel te minderen. Opzwepend was de viool van Alexandra Van Wesemael in het heerlijke ‘The Raven And The Oak Branch Tree’ dat met tempo wisselingen de regen temde en de zon naar de Prinsentuin lokte, in ieder geval voor de duur van het optreden, want de band was amper stil na een klein uurtje of het leek dat zondvloed slechts uitstel had gehad. Dat was van latere zorg, want onder leiding van spreekstalmeester Leander Vandereecken werd aangemoedigd tot meezingen in ‘Forever and a Day’. De ene toeschouwer die de band eerder had gezien zal tot dat moment alles hebben herkend. Het waren nummers van het eerste album van de band. De banjo van Lotte Heyerick kondigde echter ‘Black Train’ aan, een eerste single van ‘Reverie’ en kersvers verschenen. Heet passende marcheerde juist op dat moment The Silent Fanfare voor het podium langs. Een lekker stevige song waarin de stem van Vandereecken uitstekend tot zijn recht kwam en mooi werd ondersteund door het koortje van Mirthe Vandereecken en Lote Heyerich. Een lekker intens instrumentaal midden had de viool als mooi middelpunt, maar ook de toetsen van Dieter Vanhede en bas van Stijn Bontinck. Een prachtige gheraut voor dat nieuwe album. Na het aanstekelijke ‘Wrong Side’ was er met ‘Fear of the Dark’ een mooie knipoog naar het metal verleden van de zanger en Bontick die samen in een metalband zitten. Dit Iron Maiden nummer had een eigen A Murder in Mississippi sausje gekregen. Heerlijk nummers volgden, soms meer country, soms meer Americana met invloeden van Ierse folk en zelfs wat Balkan. Voor ‘Run Brother Run’, toverde Mirthe Vandereecken zelf een washboard te voorschijn, een instrument dat best nog wat prominenter mag in het werk van de band. Inmiddels stond het stampvol voor het podium en zelfs aan de overkant van de vijver en niemand wilde dit optreden missen, dan verder in een zalig zonnetje zich voltrok,. Het werd ook feestelijker en dansbaarder met ‘The Ghost of Stephen Foster’ en met het afsluitende ‘Please (Don’t) Come to Kentucky’ zat echt niemand meer stil. Wat een feestje.