MEPPEL – Als je in je omschrijving hebt staan dat het een met bier overgoten show is dat het publiek mag verwachten en je hebt zelf de handen vol aan je clawhammer banjo dan is regeren vooruitzien. Twee lieftallige bezoeksters van Sunday Roots in Clouso in Meppel werden ingeschakeld om het onderdeel bierovergoten in te vullen. Als 40rty het teken geeft, dan gieten beide dames klaarstaande glazen bier in het opengesperde bekje van de zanger. Het is voor 40rty zijn Nederlandse debuut. Een kort debuut met zijn clawhammer banjo. 40rty neemt zichzelf niet zo serieus, hoewel zijn muziek dat zeker wel is. Anderson Allan, de man achter 40rty, heeft een bewogen bestaan achter zich in het Amerikaanse Leger. Een periode waarin hij veel heeft gezien dat hij verwerkt in zijn act en zijn liedjes. Het is daarom ruig en rauw, maar ook melancholisch en gevoelig. Absurt en bloedserieus. 40rty begint zijn set sterk met ‘Welcome Home’. Lekker vlot en met energie gebracht nummer met een cynische tekst. Eén van zijn mooiste nummers ‘Don’t Tell Me I’m Sick’ over soldatem met Post Traumatische Stress Disorder ontbreekt helaas op de setlist. Hij is een trotse Amerikaan, want aan de microfoon hangt de Amerikaanse vlag, maar hoe het land zijn veteranen behandeld, daar zet hij vraagtekens bij. Zijn eigen muzikale loopbaan noemt hij een lachertje, maar met een sterk nieuw album uit en in Meppel voorrijden in een wel erg luxe wagen begint het er toch wel erg op te lijken. De eerste bierovergieting volgt en met gesmeerde keel en even gesmeerde spoed wordt het volgende nummer ingezet. In zijn nummers zit een zekere bezwering. Met korte intro’s worden ze aanéén gepraat. Het is Americana Folk Punk, Trashgrash of Thrashacana, maar toch muziek die ondanks of dankzij de labels die je er aan plakt goed bevalt. Nog een scheut bier en na het rustige ‘Rolling Down The Road’ wordt ‘Salem’ ingezet. Een melancholisch liefdesliedje en dat telt ook voor ‘Murder Shark’. 40rty eindigt, inmiddels inderdaad bierovergoten met ‘Fly me To Heaven’ een prima en pittig einde. Het geweer dat Anderson Allan op plaatsen zo ver van Kentucky droeg heeft zijn sporen nagelaten in zijn ziel, de banjo is het medicijn om het te genezen en het bier om de pijn te blussen.
40rty laat het bier stromen
