GRONINGEN – Het was al zeker een jaar of drie geleden dat Kevin Allan en John Hekert, de Welfare Mothers, samen op het podium stonden. De Schotse/Nederlandse formatie was gesplitst toen Hekert Schotland achter zich liet en naar Groningen toog. Vooral in het begin was dat te horen. Allan mopperde dat hij zich niet eens meer de titels van de liedjes kon herinneren en ook met de akkoorden zat hij in Pakhuis Hamburg in Groningen in het begin wel eens mis. ‘Nog zes verzuchtte hij’. Wat wel opviel was de stem van Allan. Een prachtige, wat heze, stem, die af en toe wat oversloeg, maar volgepakt was met emotie. Hekert ondersteunde dat muzikaal fantastisch op de lapsteel. Ondanks het ‘roestige’ op het podium werd ook duidelijk dat het hier ging om erg mooie en gevoelige liedjes. Een mooie opening werd gevolgd door ‘I don’t Know Why I’m Smoking’ en langzaam kwam het steeds meer bij elkaar. Allan liet zijn mooie zang ook steeds beter volgen met goed gitaarspel. De liedjes die tot een aantal jaar geleden als van nature gingen, kwamen terug in het systeem. Ook in de introducties van de liedjes werd hij losser en vulde Allan de stiltes van het begin op. Hekert zorgde met zijn spel voor een mooie dromerige sfeer. ‘Turn him down’, ‘Sun don’t Rise’ en een afsluitend nieuw en door Allan aangekondigd als een experimenteel liedje ‘Old Man’ waren prachtig. Hekert kondigde aan dat de hernieuwde samenwerking tot wellicht een album gaan leiden. Dat is goed nieuws, maar dan zal de oefenruimte nog flink moeten worden bezocht. In potentie heeft Welfare Mothers namelijk veel te bieden. In Pakhuis Hamburg kwam dat er deels uit. Net te vaak ging er nog een akkoordje mis. Op het podium mocht dat de pret niet drukken, maar op het album verdienen deze mooie nummers toch een vlekkelozere aanpak. Het zou mooi zijn als de reünie niet bij dit optreden zou blijven.
Welfare Mothers schudt onwennigheid van zich af
