GRONINGEN – De connectie met Nederland is sterk bij Jo Harman. Haar eerste Europese optreden was in Amsterdam, waar de Britse blues en soul zangeres het podium deelde met The Cranberries in 2012. Sindsdien komt ze met enige regelmaat over voor optredens in grote zalen en andere leuke locaties, zoals bijvoorbeeld De Amer in Amen, waar de blues in ere wordt gehouden. Een mooie naam voor Rhythm & Blues Night in de Groninger Oosterpoort, als één van de topnamen op de affiche. De in Luton geboren, maar in Lustleigh getogen en talloze malen onderscheiden Britse met haar prachtige stem, maakte de reis van haar huidige woonplaats Londen naar Groningen voor niet het meest spetterende optreden van het festival, maar wel een optreden waarbij de liefhebbers van prachtige zang en ingetogen schoonheid volop aan hun trekken kwamen.
In 2011 liet Jo Harman voor het eerst echt van zich horen. Ze bracht zelf haar live album ‘ Live at Hideaway’ uit, ondertussen stug doorschrijvende aan liedjes voor een debuut studio album. In 2013 verscheen dat album ‘Dirt on My Tongue’ en vanaf dat moment werd de ster in wording een komeet aan het firmament. Geprezen voor haar voortreffelijke zang, bleek Harman ook een prima songwriter. De opvolger van dat album was in 2017 ‘People We Become’. Samen met Redtenbachers Funkestra nam ze ‘Signature Soul’ op in 2020. Daarnaast bracht ze meerdere EP’s, heruitgaven en live albums op de markt waaronder meest recent een geweldige concert registratie ‘Three Hearts Live’ dat in 2023 werd uitgebracht. Hoogzwanger zong ze voor drie en bleek ze in absolute topvorm.
In Groningen had ze die vorm ook meegenomen. Met haar volledige band was ze naar de Martini stad getogen voor R & b Night. De band verscheen op het podium van een volgelopen kleine zaal en na het intro, voegde de zangeres zich bij haar band voor ‘Them Changes’. Geen moment was er twijfel dat haar stem de ster van de show zou zijn. De drums van Martin Johnson lieten het tempo lekker oplopen in de vlotte openingsnummer en gitarist Nat Martin gooide er onmiddellijk een wicked solo uit, maar de zang was vanaf het eerste moment fantastisch en met mooie ondersteuning van een achtergrond zangeres Leonie Elizabeth Gale bleef dit zo gedurende de hele set. In bijvoorbeeld het rustig van start gaande, maar steeds het tempo wat opvoerende ‘The Refomation’ bleek dat Gale zelf ook het nodige in huis had op vocaal gebied als onder andere leadzanger bij Blame Jones. Prachtig en het eerste echte hoogtepunt was daarna ‘Cold Heart’. Toetsenist Frank Montis was aanvankelijk de enige begeleiding voor Harman in dit eerst heel klein opgezette nummer voor bassist Winston Blissett en de rest van de band bijvielen en op natuurlijke wijze zo het nummer een mooie ontwikkeling kende. Mooi was het lekkere swingende en uptempo ‘Bless Ma Soul’ voor de Donny Hathaway cover ‘Someday We’ll All Be Free’ de gelegenheid gaf tot meezingen voor het publiek als het na een klein gehouden begin, het lied steeds uitbundiger wordt. Professioneel en warm praat Jo Harman de liedjes aan elkaar, zonder echt inhoudelijk te worden. Op het podium veel speel plezier, waarbij Harman ruimte biedt aan solisten en vooral met Gale dolle pret soms heeft en dat werkt aanstekelijk naar het publiek. ‘Through The Night’, met een scherpe gitaar van Nat Martin is dan intens en serieus. Fantastisch is ‘Sideways’ met een mooie wisselwerking tussen drum en bas en een ingetogen gitaarsolo in dit kwetsbare nummer, dat steeds indringender wordt. Naar het einde wordt het swingender met ‘When we Where Young’ om na ‘Underneath the River’ te eindig met het stevige, bleusrockende ‘Better Woman’, waarin nog één keer de prachtige stembanden van Jo Harman flink aan het werk gaan voor het publiek. Een echte Jo Harman voor de genieter van prachtige zang.