BORGER – Wat een heerlijke dromerige en prachtige liedjes heeft Andrew Combs op zijn repertoire staan zo bleek bij VanSlag/RootsontheRoads in Borger. Combs was met zijn volledige band afgereist van Nashville, Tennessee naar Borger, Drenthe. Een mooie groep gedreven muzikanten die er in slaagden om niet alleens Combs en zijn zang in het middelpunt te zetten, maar ook de kracht van de composities te benadrukken. ‘Suwannee Country’ was het eerste liedje uit de reeks. Combs zette solo in, alleen op gitaar en halverwege viel de band hem bij. Daarna het rustige maar mooie country deuntje ‘Please Please Please’. Gevolgd door ‘Heavy’ het enige liedje dat niet door Combs geschreven was, maar van de hand van Carl Anderson en Caroline Spence. Een nummer dat naadloos in Combs eigen repertoire past. Combs heeft voor zijn werk een fijne stem. Een tikje hees en gruizig, net genoeg om het dromerige te benadrukken, maar ook net genoeg om het boeiend te houden. Het bleef van het podium af het publiek in stromen. Prachtige liedjes als ‘Rainy Day Songs’, ‘Too Stoned to Cry’ en het iets vlottere ‘All These Dreams’ de titelsong van zijn laatste album. Dat vlottere was wel prettig, want met al die dromerige rustige nummers had de avond op dat moment wel behoefte aan wat pit. Daar valt voor Combs nog wel een slag te slaan. Een iets betere opbouw van de setlist met een afwiseling van de wat pittigere liedjes en het rustige dromerige werk benadrukt beide meer en laat liedjes zich meer ondrscheiden. Al zijn liedjes kregen een keurig intro mee. Even een kort woord over het onderwerp of net wat anders om het liedje wat meer gewicht mee te geven. Je merkt dat Combs niet van nature een uitgebreide prater is, maar dit deed hij goed en degelijk. Met het vol melancholie en heinwee gezongen ‘Tennessee Time’ werd het dromerige deel van het concert afgesloten. Plots bleek de Texaan ook een veel pittigere kant te bezitten. ‘Devil’s Got My Own’ was zo’n lekker krachtig nummer. In Emily mocht het publiek meezingen en met het afsluitende ‘Month of Bad Habits’ gaf de uitstekende band nog even de kans om uit te blinken met een sterke gitaarsolo en mooi spel op de toetsen. Dat alles in de rug gedekt door sterk basspel en een drummer die zijn stokjes niet nodig had, maar zich prachtig de set door veegde. Na deze krachtige en prachtige afsluiting, bleef alleen Combs op het podium met zijn gitaar. In ‘Silk Flowers’ bewees hij in het toegift, dat hij de steun van een band niet nodig heeft, maar ook alleen een zeer sterke zanger en muzikant is. Net op tijd wist Andrew Combs het dromerige af te schudden en ook zijn kracht te tonen. Een prachtige muzikant, bescheiden en dankbaar op het podium, maar vol met mooie liedjes.
Wegdromen bij Andrew Combs
