VLIELAND – “Je kunt me vinden in de tuinen, aan de rivieroevers en op de straten van Zuid Frankrijk”, lacht Annabel Laura cryptisch. Als we haar na dagen zoeken toch gevonden hebben in het warme Zuid-Frankrijk waar die andere Toer, de Tour de France, het zoeken bemoeilijkt blijkt ze rond te reizen in een busje. Dat wordt geparkeerd, drinken geserveerd en dan is het tijd om vooruit te kijken naar de Horizon Toer. Het is het eerste van een aantal festivals die ze de komende periode speelt, maar ook hebben we het over haar album en de Nederlands/Indonesische wortels van de zangeres en hoe die haar muziek beïnvloeden.
“De Waddeneilanden blijven een van mijn favoriete plekken op de wereld”, verzucht Annabel Laura. “Mijn lievelingseiland is Vlieland, daar heb ik zoveel goede herinneringen. Ik was heel blij om te horen dat we waren geselecteerd voor de Horizon Toer. Met prachtige schepen concerten spelen op de Waddeneilanden, wie wil dat nou niet? Mijn boeker Maarten van der Drift van Coming Soon management kwam op het idee dus dankzij hem staan we hier! Verwacht op de Horizon Toer warme, zwoele nummers. Muziek om even stil te staan en weg te dromen daar op de eilanden. Ik kom met cellist Keimpke Zigterman en gitarist/bassist Bram van Langen. Keimpke speelt op een 200 jaar oude cello en alleen al van hem en Bram horen spelen kan ik zo genieten. Ik hoop jullie ook!” De uitnodiging is duidelijk om dit uniek varende festival die diverse Waddeneilanden aandoet tussen 3 en 12 augustus te bezoeken. Annabel Laura is ingedeeld in het tweede deel van de Horizon Toer. De organisatie omschrijft haar als muziek vanuit het hart, met verhalen over de natuur en de stad en prijst haar warme jazzy stemgeluid.
Dan maar terug naar hoe het zo is gekomen. Het geluid van de cigalles klinkt als de zangeres terug gaat naar haar jeugd. “Van jongs af aan ben ik altijd al bezig met muziek en met kunst. Mijn opa speelde piano bij stomme films en vanaf dat ik een baby was zat hij met mij achter de piano. Mijn moeder volgde dat voorbeeld. Toen ik 7 was mocht ik eindelijk op pianoles en speelde ik vooral licht klassiek. Min droom lag meer in de beeldende kunst, ik tekende ook sinds ik me kan herinneren. Het was dan ook niet echt een keuze, meer een noodzaak. Als ik een dag niet creëer voelt het gek. Ik voel me gelukkig als ik maak, het is alsof ik niet eet als ik dat niet doe. Dus stapje voor stapje is mijn leven zo gegroeid dat ik nu dingen doe die je met een artiest associeert,” kijkt Annabel Laura er serieus bij als ze tot die conclusie komt.
Het is gegroeid volgens een natuurlijk proces, precies zoals ze ook haar Nederlandse en Balinese achtergrond tot een éénheid heeft laten samenvloeien. “Het verenigen van beide culturen in mijn muziek is groeiend en organisch gegaan. Bali gaf me meer vrijheid in het delen van mijn muziek. We hadden welke dag wel jamsessies. Bij vrienden thuis worden de instrumenten erbij gepakt en ’s avonds op het strand… Ik had een aantal studio samenwerkingen liggen en wilde daar iets mee doen. Op Bali heb ik toen de rest van de cd opgenomen en groeide het uit tot een plaat waarin mijn tijd op Bali in de natuur en ook de verhalen over mijn leven in Nederland in liedjes naar voren komen De muziekbeleving op Bali is totaal anders dan in Nederland. Traditionele muziek op Bali is sowieso een heel ander verhaal. Daar spelen ze uren, de hele nacht en dag door en raken ze in trance bij ceremonies. De nieuwe popscene brengt jongeren een gelegenheid om hun eigen identiteit te ontdekken los van de gemeenschap. Daarbij creëert het weer nieuwe gemeenschappen. Het is een beetje alsof je terug in de tijd gaat. Bob Marley lijkt wel levend daar, hoeveel hij wordt gedraaid en de revolutie die hij daar met zich meebrengt. Ook de punk scene en rock is daar veel jonger dan hier. Goede muzikanten worden snel opgepikt en veel gaat als een speer rond via Youtube en Instagram. Al zijn tijdens concerten mensen daar moeilijk stil”, grijnst de zangeres. “Tegelijkertijd heb ik het idee dat ze in Bali heel veel waardering voor de artiest hebben.”
Onlangs verscheen het album ‘Ibu Pertiwi’ van Annabel Lauren. Een prachtig album, waarop, zoals ze al schetste, Bali en Nederland elkaar ontmoeten. “Ik had al een aantal studio samenwerkingen liggen en ik voelde dat het tijd was om mijn liedjes op nemen. Vooral ook om daarna nieuw werk te kunnen maken. Ik zie het een beetje als een baby. Als die baby te lang in de buik blijft gaat ie dood”, zegt ze met een lach. “Zo gaat dat ook met de muziek. Ik wilde verder. Dat was vooral mijn drijfveer. Toen werd het een groot avontuur, spelen in de studio op een mooi eiland met mijn muzikale vrienden. Daarna een onvergetelijke album release in de Vondelkerk in Amsterdam. Ik vond het heel spannend, want nu kreeg opeens mijn muziek ‘vorm’. Maar het heeft er inderdaad voor gezorgd dat ik weer ruimte kreeg in mezelf om nieuw werk te maken en, laat ze een stilte vallen, “er zijn inderdaad plannen voor een nieuw album. Wanneer die uitkomt, daar kan ik nog niks over zeggen. Wel dat ik alweer sta te trappelen om de studio weer in te duiken! Verder verschilt ‘Ibu Pertiwi’ enorm met mijn eerder verschenen EP ‘Livingroom’. In alle opzichten. ‘Livingroom’ is letterlijk met oude Engelse analoge opname apparatuur opgenomen in samen werking met een vriend uit Liverpool Winston Freeman (The Dead Sea Captain). Die had ik ontmoet toen hij op straat liedjes aan het spelen was in Amsterdam. Hij stelde voor om een EP op te nemen en mijn kleine jonge breekbare liedjes kan je daarop horen. Het voelt als een jongere Annabel en Ibu Pertiwi voelt echt als mijn eerste echte plaat. Waar ik supertrots op ben. Op Ibu Pertiwi spelen onder andere mijn beste vrienden mee en voelt zo goed.”
Dan gaan we in op het creatieve proces. Aangezien het haar vakantie is laten we het creatieve proces van haar prachtige kunst, Annabel Laura maakt prachtige schilderingen en tekeningen, links liggen en concentreren we ons op de muziek. De blik komt weer op serieus. “Het proces is altijd anders. Soms komt een liedje ‘uit de lucht vallen’ , meteen is het er. Andere nummers moet ik langer bijschaven. Dan komt er eerst een gitaarriff of een stuk tekst en het komt best wel eens voor dat ik pas jaren later een nummer pas af kan schrijven. Ik ben vooral geïnspireerd door de natuur en ook schrijf ik liedjes om mijn ervaringen in het leven te verwerken, maar vooral ga ik voor dat gevoel. Ik zoek iets dat blijft hangen, iets waarvan ik voel; dat nummer wil ik wel honderdduizend keer zingen, als het me raakt. Ik schrijf heel veel liedjes, elke dag, en ik denk dat 70 procent niet echt blijft hangen. Maar daartussen zit dan iets wat bij me blijft en waarvan ik voel; bij de volgende show ga ik deze spelen” Dan komen we toch nog even op haar kunst. “Zoals ik al zei ben ik van jongs af aan altijd al aan het creëren. Tekenen en muziek zijn mijn passies. Ik ben eerst, na de middelbare school, design gaan studeren. Toen ik daarmee ben gestopt heb ik de muziek weer opgepakt. Eigenlijk was beeldende kunst mijn nummer 1 en heb muziek altijd voor de ‘leuk’ gedaan. Dat bleek goed te werken want ik heb het plezier erin gehouden en doe niets liever dan op het podium staan!”
Dan is de cirkel rond. Van de Horizontoer naar optreden. In de eerste week van augustus zijn de eerste optredens en op 12 augustus meert het schip vol artiesten weer aan voor de laatste maal dit jaar. “Optreden heeft iets magisch, de verbinding met de mensen die luisteren. Geen optreden is hetzelfde. Het doet me veel als mensen zich verbonden voelen met mijn liedjes. Ik hoop dat er wat van de natuur en de aarde door mijn muziek heen sijpelt en mensen zich iets ‘herinneren’. Maar bovenal is het gewoon heel erg leuk. Vooral om samen met mijn bandleden muziek te maken, dat is zo gaaf. Eigenlijk ben je aan het communiceren zonder woorden, verbonden door de muziek. Maar in mijn eentje vind ik het ook heel bijzonder. Je komt op leuke plekken en vaak ook erg dankbare mensen. Ik kan best zeggen dat het de leukste baan van de wereld is, voor mij.” Dan is het tijd om weer afscheid te nemen. “Als je nog wat wilt vragen, ik ben de eerste dagen onbereikbaar”, lacht Annabel Laura en dan verdwijnt de bus om de bocht op weg naar weer een Franse tuin of zomaar ergens aan de waterkant. Net als in augustus, maar dan is de waterkant de Waddenzee.