GRONINGEN – De rockabilly kent een lange geschiedenis. Met muzieksoorten die al zoveel klassieke nummers hebben voortgebracht ontbreekt soms de artistieke drang om zelf ook nummers te schrijven en je te beperken tot die prachtige iconische nummers die er al zijn. Bij de Groningse The Black Ravens maken ze er meer werk van. Slechts één klassieker stond op de setlijst van de heren en daarnaast zeer veel prettig eigen werk dat oproept het haar in de vetkuif te gooien, de pettycoat aan te doen en tot diep in de nacht te swingen. Dat liet echter het programma van Art Carnivale in Steendam niet toe en dus speelde het drietal ’s middags in de hete zon desondanks een heel fijne set. ‘Burning Rubber’ was de opening en tevens soundcheck. De wisseltijden waren kort, dus het totaaltje was direct het eerste nummer, waarna de aankondiging volgde en onmiddellijk verder die jaren 50/60 sfeer werd opgebouwd in ‘When You Smile’. The Black Ravens zijn voortgekomen uit de coverband Access. Naast de staande en zelfs net uit de nachtdienst komende swingende drummer Ite Bos, bestaat de band uit de broers Harald Jonker op bas en zanger gitarist Anton Jonker. Ze hebben het coververleden afgeschud en met succes, want als The Black Ravens stonden ze de laatste tijd op mooie Noordelijke festivals als Old Style Weekend, Op Roakaldais en nu dus Art Carnivale. Met deze muziekkeuze heb je naast de reguliere festivals, waar je uitstekend rockabilly kunt brengen, ook een hele reeks aan festivals met jaren ’50 thema’s en ook daar past de formatie naadloos in. Het swingde lekker van het podium. De showman Ite Bos gaf het optreden dynamiek, de zang van Anton Jonker was mooi en degelijk en de staande bas van Harald Jonker is altijd een prettige toevoeging en geeft ook de nodige swung mee aan het optreden. Het tempo bleef hoog. ‘Electricity’ was een heel fijn nummer, ‘Killing Time’ een fractie rustiger. Het was één van de nieuwe nummers van de band die vorig jaar met een CD kwamen en ogenschijnlijk nieuw materiaal op het podium hun definitieve vorm laten vinden voor wellicht een nieuw album. Nummers als het mooie ‘Wayfaring Stranger’ (geen cover) en ‘Thunderbird’ behoren ook bij die nummers. Hoogtepunten waren echter ‘Mary’ met prachtige openingszang en vooral ‘Shot My Woman Down’, dat veel urgentie bevatte. ‘Folsom Prison Blues’ het te vaak gecoverde nummer van Johnny Cash hadden we graag ingeruild voor een nummer als ‘Halfway to Nowhere’ dat nu helaas op de setlist ontbrak, want na ‘Devil in Disguise’ was de tijd op. Werkpuntjes voor de heren zijn nog het schrijven van wat nummers die het tempo er even uithalen om zo een betere balans in de variatie snel, heel snel en snelst te brengen en nu en dan een goed verhaal als aankondiging mag ook best, maar verder is de toekomst van de rockabilly voor het moment in veilige handen bij The Black Ravens uit Uithuizen.
The Black Ravens laten de rockabilly herleven
