GRONINGEN – Met drie bands onder de noemer Urban Scream Collectiv is er veel te genieten in Vera op 18 april. Het aloude podium biedt daarmee een kans uit drie bands met internationale vertakkingen, maar geworteld in Groningen. Evija Vebere brengt haar kleurrijke muziek, Phantasmagoria post jazz en tussen beide Tchip! Hopzz. Een opvallende nieuwkomer met Helene Richter als zangeres wiens stijl de programmeurs van Vera kenmerken als: “een neo-soul, hip-hop, jazz, avantgarde, electro-rock band.” Richter vertelt hoe ze vijf muziekstijlen en bijna evenveel nationaliteiten toch een geheel eigen geluid brengen.
“De historie van de band is best kort”, aldus Helene Richter. We bestaan nog niet zo lang. Het is ongeveer een jaar geleden begonnen toen ik eindelijk mijn droom wilde waarmaken en een eigen project wilde beginnen met mijn eigen liedjes. Ik wilde dat samen doen met mensen die ik bewonder en met wie ik graag samen wil werken. Inspiratie had ik daarvoor voldoende in mijn nieuwe omgeving aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen waar ik sinds september 2012 Jazzmuziek studeer. Het is een bijzondere school omdat het een internationale studie is met mensen die van overal uit de wereld hier naartoe komen om muziek te maken. De muziek en de atmosfeer aan onze school wordt daardoor gelijk kleuriger en veelzijdig en dat is ook precies wat ik zoek voor mijn eigen project: Tchip! Hopzz De band is een mix van invloeden uit heel verschillende genres. Ik vind gewoon heel veel verschillende muziekgenres leuk en ik kan en wil me wat dat betreft niet vastleggen.”
De achtergrond van de band kent vier verschillende nationaliteiten, allemaal persoonlijk door Richter geselecteerd uit de schoolbankjes van het Prins Claus College. Allemaal leden met een heel verschillende achtergrond. “Niet alleen de composities zijn veelzijdig, ook de bandleden zelf hebben ieder hun eigen muzikaal en cultureel karakter. Toms uit Letland, Benson uit Kameroen, Jorrit uit Nederland, Morten uit Denemarken en Rasmus uit Duitsland. Ik heb ze allemaal leren kennen tijdens mijn studie aan het Prins Claus Conservatorium waar ze zelf ook studeren of gestudeerd hebben. Op een mooie dag vroeg ik aan hen of ze zin hadden mijn liedjes te spelen en ze hadden er zin in, dus zo begon het Tchip! Hopzz verhaaltje en vanaf dat moment begon het project meer en meer te groeien. Makkelijk is het niet omdat één van onze bandleden niet meer in Groningen woont en wij alleen compleet zijn als hij er ook is, maar dat is duur omdat hij ver weg woont en alleen voor korte periodes naar Groningen kan komen. Dus ik moet altijd goed kijken wanneer we kunnen optreden. Desnoods moet ik soms iemand anders vragen om met ons te spelen, wat dat betreft heb ik weer geluk omdat er veel talent aan het Prins Claus Conservatorium studeert en die er dan ook gelijk weer een nieuwe kleur in de groep brengen. Op het moment zie ik Tchip! Hopzz daarom meestal ook meer als project dan een vaste band, daardoor zijn er meer mogelijkheden voor de groep en kan ik nog iets meer flexibel denken.”
Muzikaal is Helene Richter de leidsvrouw, maar onmiskenbaar zal elk lid ook zijn invloed hebben op het eindresultaat. “Wat de muzikale mengeling betreft is dat al makkelijker om tot een geheel te brengen. In mijn composities is er altijd een evenwicht te vinden tussen vastgelegde gedeelten waar het erom gaat zo precies mogelijk te spelen wat er staat geschreven en vrije improvisatie waar het elke keer een verrassing wordt wat er gaat gebeuren. Soms hoef ik helemaal niets te zeggen of op te schrijven. De jongens zijn allemaal heel erg creatief en enorm gevoelig voor het muzikale moment. Wij maken het dan gewoon zelf tot een geheel door samen met elkaar te spelen en naar elkaar te luisteren zonder dat erover iets gezegd moet worden. En daar gaat het uiteindelijk om. Voor mij begint dan de muziek.
Terug naar Helene Richter zelf. De Duits, Nederlands Groningse studeerde voor ze naar Groningen kwam Engels en Muziekwetenschap in Hamburg maar groeide op in Rotterdam. “Ik ben tweetalig opgegroeid. Toen ik 9 jaar was zijn we naar Hamburg verhuisd en daar woont mijn familie nu nog steeds. Ik heb heel erg laat ontdekt dat ik van de muziek mijn beroep wil maken. Als kind heb ik wel blokfluit- en pianoles gehad ,maar echt prettig vond ik het toen nog niet. Later pas zo rond mijn 17de jaar ongeveer begon ik erover na te denken weer met de muziek te beginnen. Mijn vader is dominee en mijn moeder is verzorgster, maar in de familie zijn we wel heel grote muziekliefhebbers. Mijn vader speelt graag gitaar in zijn vrije tijd en het gebeurd ook vaker dat we bijvoorbeeld heel erg hard naar James Brown, Aretha Franklin, Earth,Wind & Fire, Eric Clapton of Rolling Stones luisteren. Mijn grote broer heeft daarentegen zijn beroep als muzikant heel erg vroeg ontdekt. Hij heeft zijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam afgesloten en werkt nu als muzikant in Hamburg. Ik geloof dat hij een van de reden is waarom ik nu hier in Groningen Jazzmuziek studeer. Voor de muziek waren kunst en theater mijn passie. Ze zijn het nu nog steeds. Het liefst combineer ik alles met elkaar net zoals bij mijn composities. Mijn kleine broer doet het een beetje zoals ik, hij studeert nu theater in Hamburg maar speelt ook in kleine bands en projecten. En mijn moeder is een jaar geleden begonnen met celloles.”
Met drie jonge, frisse en verrassende bands op een podium staat er een leuke line-up in Vera. “Ik geloof het toepasselijke woord voor deze avond is „exceptionality“ Samen met de twee andere bands die op die avond gaan spelen, Evija Vebere en Phantasmagoria, zijn we een hoop jonge mensen met een hele boel nieuwe ideeën. We brengen onze culturen samen met een taal die ieder mens kan verstaan: de muziek! We combineren het muzikale met onze eigen interpretaties. En voor mij persoonlijk word het een bijzonder feest omdat ik nog nooit met mijn eigen project op zo een groot podium heb gestaan. Wel met anderen projecten maar het was nog nooit zo enorm persoonlijk. Je word een heel ander mens op zo grote podia en je ontdekt een nieuwe vrijheid van expressie. Ook voor de band is het een nieuw niveau van communicatie en gemeenschap zowel onder elkaar als met het publiek. Het word dus met zekerheid een avond met plezier voor de oren, voor de ogen, voor het hart en voor de stem. We zijn immers met z‘n allen het „Urban Scream Collectiv“!