EMMEN – Simon Keats met zijn band stond in de Musifoon in Emmen, maar kwalitatief hadden ze komend weekend ook best op een festival als Take Root in Groningen kunnen staan. Het leverde in ieder geval een enorme toeloop op voor de winkel in Emmen die jaarlijks ook een Popronde deelnemer huisvest. De band was door file aan de late kant, maar ongehaast en vakkundig werd snel opgebouwd terwijl voor de etalage mensen boos stonden te gebaren dat ze niet meer naar binnen konden om van dichtbij Keats, in het dagelijks leven ook luisterende naar de naam Paul Zoontjes, en zijn mannen te horen en te aanschouwen. De voorman was letterlijk aanraakbaar in de krapte door de enorme publieke belangstelling. Klappen werden buiten op straat voorkomen en iedereen die binnen geen plekje had kunnen veroveren drukte de buik tegen de etalage aan en schoof een oor om de deuropening heen. Terecht, want Simon Keats maakte er een prachtig optreden van samen met voortreffelijke bassist Stijn Visser, gitarist Joris Kuijs en drummer Daan Bokslag. Het kwartet maakt heerlijke stevige Americana en wisselt dat setlisttechnisch keurig af met gevoelige liedjes. Alles had inmiddels een plek gekregen en tijdtechnisch werd besloten de soundcheck grotendeels achterwege te laten, maar al tijdens het eerste nummer bleek dat in de snelligheid de Musifoon technicus het al prima had ingeregeld. Setlisttechnisch dus maar weer en dan is een lekkere stevige binnenkomer vaak gewenst en werd gevonden in ‘Falling Star’ gevolgd door het mooie met retrogevoel gespeelde ‘Back to Doolin’ wat een stuk bedaarder was, waarna de band op dat hoge mooie niveau vervolgde met ‘She’s a Girl’. Heerlijke integere liedjes, gebracht met vakmanschap humor en een lekkere drive. Lekker kalm was ‘Fools to Love’ dat daardoor ook veel diepgang kende. Simon Keats vond de afstand van circa 30 centimeter tot het publiek nog te wijds. Koppelde voor ‘Free’ zijn gitaar los en stapte in de ruimte om onversterkt dit nummer prachtig te brengen. Het was het begin van een geweldig middenstuk. Het vlotte ‘Galactic Friends’ viel op met een mooi intro, wat resulteerde in een sterke song. Dit werd nog overtroffen door het gedreven en fel gespeelde ‘Till The Year’, een nummer van een al wat ouder album, wat dit decennium prima heeft overleefd en nog steeds fraai en relevant is en wat gitarist Joris Kuijs de gelegenheid gaf zijn kunde te etaleren. Daarna werd het optreden helemaal terug gebracht en aanvankelijk solo bracht Keats ‘Spirit of The Time’ voor de rest van de band op kousenvoeten aansloot. De aankondigingen van Paul Zoontjes, ook bekend als bandlid van The Kik, mogen nog verder groeien en er mogen best nog wat liedjes worden uitgetild voor een goed verhaal. Hij is een mooie degelijke frontman, maar dat kan nog wat uitgesprokener. De afsluiting was stevig met eerst ‘Mr Nobody’ en met ‘I’ve Got Life’ kwam de stroom op gang naar de merchtafel waar het boek van Simon Keats over zijn Amerikaanse avonturen en zijn laatste album ‘Space’ klaar lagen voor hen die ze mee wilden nemen. Als een Americana festival volgend jaar toch wat op de reiskosten wil besparen; de afstand vanaf Brabant is best schappelijk en voor een vergelijkbare Amerikaanse band doet Simon Keats niet onder. Keats is al jaren met muziek bezig in aanvankelijk The Bluenote en Sub. Sinds circa 2010 is dat als Simon Keats, zijn eigen werk dat hij naast en tussen het werk voor The Kik doet. Werk dat zeker ook zijn eigen doorbraak verdiend.
Simon Keats is Americana festival waardig
