GRONINGEN – Afgelopen weekend stond St. Paul & The Broken Bones op Pinkpop. Medewerkers van het festival die dit optreden wel gehoord, maar niet gezien hadden, hebben zich gehaast om in De Oosterpoort in Groningen alsnog aan kaarten te komen om de show van Paul Lavery en zijn band ook ongestoord en visueel te kunnen genieten. Dat was een wijs besluit, want er viel inderdaad veel te zien en prachtige liedjes te beluisteren en vooral heerlijk mee te swingen bij deze nieuwe soulster. Voor het eerste nummer bleef Lavery nog even achter de schermen. De instrumental ‘Take The Ticket & Ride’ was de gelegenheid voor Jesse Phillips, Andrew Lee, Allen Branstetter, Browan Lollar, Al Gamble, Chad Fisher en Jason Mingledorff om even nog niet in de schaduw te staan van hun ‘larger than life’ frontman die in de coulissen klaar stond om alle aandacht op zich te vestigen. Voor ‘Don’t Mean A Thing’ stapte Lavery op het podium. Gezegend met een prachtige soulstem marcheerde, rolde, danste, knielde, sloeg met zijn schoen en storte hij zich op het podium. Een act, zeker, gelikt, ook, maar wel zeer vermakelijk en bijzonder oprecht gebracht. Wie door Lavery bij zijn schouder gegrepen wordt voor steun op zijn moeilijkste momenten geloofd hem, zoals een bezoeker op de eerste rij overkwam. Met ‘Don’t Mean A Thing’ kreeg het concert qua zang een krachtige opening, dat weer een beetje werd afgebouwd met ‘Sugar Dyed’, waarbij toegewerkt werd naar het rustige ‘Waves’ en het rustig begonnen ‘I’ve Been Working’ dat als een orkaan in kracht toenam. Aanvankelijk kwam de gitaar van Browan Lollar er wat te hard doorheen, maar de techniek herstelde dit vlot. Met het grote gezelschap, met vooral een indrukwekkende blazerssectie, werd er een heerlijk vol geluid neergezet. Prachtige soul, met een geheel eigen touch, maar toch ook op schouders van soulgrootheden uit het verleden als The Stylistics. Daarna werd mooi toegewerkt naar het hoogtepunt met een krachtige opbouw en dan even weer de rust. Ondertussen verslond Lavery de kilometers op het podium dan weer links het publiek opzwepend, dan weer rechts een verhaal vertellend. Regelmatig deelde hij zijn eer met de rest van de band, zodat het duidelijk een bandprestatie bleef. Schitterende nummers kwamen langs als ‘All I Ever Wanted’ en het zwoele ‘Sanctify’. In ‘Like a Mighty River’ leek even de magie weg, maar nog gedurende dit nummer werd toch weer die kwaliteit die het hele concert kenmerkte gehaald. Lavery speelde met zijn publiek. Na ‘Grass is Greener’, nam hij de tijd om te genieten van het applaus. Even kreeg de zaal alle ruimte om te klappen, gillen, schreeuwen en smeken om meer. Na het afsluitende ‘Make it Rain’, nou niet de titel waarmee je je momenteel geliefd maakt in Nederland, gilde het publiek om nog een liedjes. Dat kregen ze niet. Niet één maar drie liedjes als toegift waarbij Lavery nogmaals ter aarde storte en weer tot leven werd gewekt als door ingeving van hogerhand om met “It’s Midnight’, het geweldige ‘She’s So Heavy’ en met ‘Call Me’, waarin St Paul and The Broken Bones nog éénmaal alle remmen losgooide, een zeer memorable concert afsloot.
Schitterende show St Paul & The Broken Bones
