Het is nou niet dat Sarah Prentice geen eigen liedjes kan schrijven. Onder haar artiesten naam Rumer schreef ze fabuleuze en zeer succesvolle liedjes als ‘Slow’ en ‘Aretha’ waarmee ze een groot publiek wist te bereiken. Aanvankelijk als zangeres van La Honda en later Rumer & The Denials kwam dat succes met het uitbrengen van haar album ‘Seasons of My Soul’ onder de naam Rumer. Dit was de grote doorbraak voor de Britse zangeres. Een prachtige album als ‘Into Colour’ volgde, maar Rumer bleek ook een uitstekende neus te hebben voor andermans werk. Een songcatcher noemt haar biografie haar. Iemand die een stem geeft en zo bestaansrecht aan andemans werk. Ze zong al een album vol met liedjes van manlijke songwriters uit de jaren ’80 met werk van onder andere Todd Rundgren, Gilbert O’Sullivan, Neil Young en Terry Reid op ‘Boys Don’t Cry’, stortte zich op het werk van Burt Bacharach en Hal Davis en voor haar nieuwe project ‘Nashville Tears’ zocht ze 15 nummers uit, vaak nog nooit uitgebracht, van de Nashville legende Hugh Prestwood, hoewel in Texas geboren en voornamelijk in New York werkzaam. Het zijn romantische en melancholische songs die onder de regie van Rumer gaan sprankelen. Rumer verhuisde voor de liefde naar de Verenigde Staten, bekroonde die liefde met een baby, maar ook met een bestaan afgelegen, waar de was en het huishouden op dat moment haar voornaamste afleidingen waren en het schrijven van eigen liedjes even niet lukte. Op zoek naar het meest droevige liefdesliedje ontdekte ze het werk van Prestwood, wiens werk door mensen als Judy Collins, Shenandoah, Trisha Yearwood, Barbara Mandrell, Alison Kraus en vele anderen werden gezongen. Als een jaren 50 film zwelt het album aan met violen voor ‘The Fate of Butterflies’. Inderdaad Rumer heeft gelijk. Het is niet alleen een prachtig liedje, maar ook één van de droevigste liefdesliedjes. Het zijn ook songs die uitstekend bij de zangeres passen. Haar stem en zang gaan moeiteloos samen met het werk van Prestwood. Dat blijkt ook rustige nummers als ‘June It’s Gonna Happen’, waar het haast kitcherig wordt, maar Rumer weet de balans perfect te bewaren aan de goede kant van de lijn. ‘Oklahomah Stray’ was het eerste liedje en haar kennismaking met Prestwood en een fijne song. Een aantal liedjes zijn nooit eerder uitgebracht, maar ‘Ghost in This House’ kende al versies van Alison Kraus en Shenandoah en in handen van Rumer is dit ook één van de hoogtepunten van het album. Een adembenemende mooie uitvoering heeft ze er van gemaakt vooral ook omdat ze niet strikt aan de country vasthoudt, maar er eigenlijk hele eigen liedjes van maakt die bijna half om half Rumer en Prestwood zijn. Wat vlotter is ‘Deep Summer in the Down South’, met een mooie haast zweterig dreigende ondertoon en fijn gitaarwerk. Het doel wat Rumer formuleerde voor dit album was om mensen kennis te laten maken met het werk van Hugh Prestwood. Je zal als songwriter maar zo’n mooi uithangbord krijgen. Heerlijk zijn heerlijk melancholisch is ‘Heart Full Of Rain’, het prachtige met een Emmy onderscheiden ‘The Song Remembers When’ of het rustige ‘Starcrossed Hanger of The Moon’, maar het album is helemaal een droef maar muzikaal feestje en een eerbetoon aan Prestwood, maar ook zeker aan de vakmanschap waarmee Rumer dit project heeft aangepakt. Mooiste nummer is misschien wel ‘The Snow White Rows of Arlington’, ook een eerbetoon. Hoewel, het afsluitende ‘Half the Moon’ doet er weinig voor onder. Om eens lekker een avond uitvoeringen te gaan vergelijken.
Rumer – Nashville Tears: The Songs Of Hugh Prestwood
