GRONINGEN – Kaia Kater is een singer songwriter die hier in Nederland nog niet de aandacht krijgt die ze verdiend, maar is absoluut een artiest is om een lans voor te breken. Kater is iemand die net op het moment dat ze mocht verwachten te gaan oogsten, na het fabuleus mooie en diep persoonlijke album ‘Grenades’ en onder meer een voortreffelijk optreden in Vera in Groningen, zich terug vond in een donker appartement in New York al schuilende voor de pandemie die wereld trof en specifiek in New York desastreus was. Dan sta je als artiest eigenlijk weer op het beginpunt. Nu was Kater, samen met bassist Andrew Ryan, in het Der AA Theater in Groningen onder de Spot paraplu, om haar nieuwste plaat ‘Strange Medicine’ te presenteren en hopelijk weer aan te haken bij waar ze ooit moest pauzeren.
‘Strange Medicine’ is het laatste album van Kaia Kater. De tegenwoordig in Amerika woonachtige Canadese of nog specifieker Québécois, want afkomstig uit Montreal, heeft haar roots op het eiland Grenada maar ook in Québec. Al jong kwam ze in aanraking met folk en Americana tijdens het bezoeken van folkfestivals en dit resulteerde in het studeren van banjo op het Davis & Elkins College in Elkins, West Virginia in de Verenigde Staten, een plek in de Appalachian Mountains waar zoveel prachtige folk en Americana zijn wortels heeft. Het resulteerde erin dat ze als tiener al druk aan het schrijven was, waarbij ze zich aanvankelijk liet inspireren door de verhalen die Drake in zijn liedjes verwerkt. De EP ‘Old Soul’ verscheen in 2012 en haar debuut album ‘Sorrow Bound’ in 2014. Haar doorbraak kwam met ‘Nine Pin’, de plaat die verscheen in 2016 en met accolades werd overladen voor ze met heel persoonlijke familierelaas ‘Grenades’ helemaal haar eigen stem en stijl vond op een imposante plaat. Kater is op haar best als ze dicht bij haarzelf blijft. Haar verhaal vertelt en het aan de luisteraar overlaat wat die er mee wil doen of niet. Naast haar familie geschiedenis, ‘Grenades’ gaat over de reis die haar vader maakte van Grenada, in de jaren dat de VS daar binnen viel, naar Canada, maar ook racisme en armoede zijn onderwerpen van haar liedjes. Op het nieuwe album richt ze zich of rouw en vreugde.
In het Der Aa-Theater stonden de eerste toeschouwers al klaar op het moment dat Kater en Ryan stilletjes langs de muur binnenslopen. Op het aanvangstijdstip stond het duo echter klaar voor een prachtig optreden. Voor het nieuwe album aanbod kwam, bracht ze eerst wat ouder werk met ‘Nine Pin’, een rustige aftrap, maar al snel was het mooi en intens. Fantastisch volgde het imponerende ‘Meridian Ground’, één van de mooiste nummers van ‘Grenades’ en ook op het podium in deze stripped down uitvoering met staande bas en banjo een uiting van het fantastische songwriterschap van Kater. In ‘Canyonland’, was het dan Andrew Ryan die voor het eerst zijn prachtige basspel echt kon etaleren en dat eigenlijk de hele avond bleef doen. Kater nam nu en dan ruim de tijd om een nummer te introduceren. ‘The Internet’ bijvoorbeeld neemt je terug naar de recente pandemie. Opgesloten in haar kleine appartementje in New York, mistte Kater de contacten, het reizen en het spelen. Met dit wanhopige gevoel wendde ze zich tot streaming optredens. Voor één van dergelijke optredens zat ze klaar tot in een onhandige beweging een glas water over haar laptop goot en alles uitviel. Het leverde haar als troost een erg mooi nummer op, waarin de hopeloosheid goed terug kwam. Nu en dan verruilde ze de banjo voor een gitaar en ‘The Internet’ was het eerste nummer waarin dat gebeurde. Via ‘Waterbound’, met weer een hoofdrol voor Ryan in een langer instrumentaal outro en de traditional ‘Little Pink’ over een afgewezen huwelijksaanzoek werd het weer fenomenaal in ‘In Montreal’, haar geboortestad. Op ‘Strange Medicine’ is dit een duet met Allison Russell, maar ook zonder haar was dit een voortreffelijke song, waarin de urgentie mooi werd opgebouwd. Een voorbeeld voor Kater is de acteur Sidney Poitier. Na zijn dood in 2022 schreef ze hem een brief die terug komt in dit rustige gevoelige lied. Poitier was eigenlijk de eerste acteur van kleur die serieuze rollen kreeg in Hollywood en doorbrak menig barrière. Soms mistte je het bandgeluid, maar eigenlijk was dat gemis minimaal. De prachtige verhalen in de liedjes, de heerlijke zang en het mooie samenspel tussen Ryan en Kater op bas en banjo was erg fijn, net als de verwerking in de nummers van Americana, met vleugjes jazz, filmische muziek en Caraïbische invloeden. Via het mooie ‘Saint Elizabeth’ en nog een hoogtepunt in het gevoelige en ruimte aan twijfel gevende ‘History in Motion’ sloot Kater haar optreden af met de jazz standard ‘Trouble in Mind’, een vehicle om nog een keer die heel aansprekende zang te laten horen. De gordijnen verhinderden een vlotte aftocht, dus werd heel snel ‘Mechanics of the Mind’ ingezet als toegift. Het leek gisteren dat ze in Vera stond, maar dat was alweer vijf jaar geleden, maar ook dit is was een concert dat je bijblijft, net als toen.