Loading...
Recensies 2021

Prachtige mix klassiek en pop bij Eskina

LEEUWARDEN – Wat een mooi concept is dat toch. In plaats van hutje mutje in een concertzaal lekker wandelen door de stad en op de mooiste plaatsen worden getrakteerd op een heerlijk concert. Het Fries Straat Festival in Leeuwarden had voor zijn Corona bestendige editie in drie schitterende tuinen in de stad, drie prachtige acts en een gezelschap kuierde van tuin naar tuin, vaak afgesloten voor het publiek, om daar van heerlijke en verrassende optredens te genieten. Dat mag een blijvertje worden bij het Fries Straat Festival, waarbij de acts, Opera Alaska, Eskina en Moonloops nog best even wat meer tijd mogen krijgen. In de tuin van de Fryske Academy was een verkleinde vorm Eskina neer gestreken. De band rondom gitarist Merel van Hoek, deze keer met Berber Heerema op cello en Loes Dooren op viool, brengt een mooie mix van klassiek en pop. Het resulteerde in het album ‘Everything is Coloured’ uit 2019 en deze herfst zal het tweede album verschijnen, waarvan de band al een voorproefje gaf in het zonnetje dat zo gul de tuin van Fryske Academy uitlichtte. Met composities een symfonie waardig en met prachtige dromerige soundscapes, waarin strijkers botsen op, maar uiteindelijk harmoniëren met, de elektrische gitaar van Merel van Hoek. In ‘Proloog’ waar het trio mee van start ging, legde Van Hoek met haar spel een prachtige laag over het fundament dat de strijkers voor haar metselden. Onmiddellijk een nummer met een mooie opbouw want na een geleidelijk rustig begin werd het allengs intenser en nog boeiender. Dat het ook andersom kan bewees het trio in het volgende nummer. Nu begon het zwaarder met een basis van gitaarspel en daarop de strijkers, die halverwege het strijken verruilden voor het plukken aan de snaren, wat de zware stemming geheel ophief en het juist vrolijk en speels maakte. Soms moet je als band, zeker buiten, ook gewoon geluk hebben. Waren bij een andere act de buitengeluiden storend aanwezig, bij Eskina droeg vooral de wind in een aloude boom op een prachtige manier bij in bijvoorbeeld het prachtige ‘Black on the Room’ dat imponeerde met prachtig strijkwerk en een gesprek tussen cello die een oudere wijzere, maar op ook wat zwaar op de hand zijnde stem vertegenwoordigde en jongere ongedwongen stem, die fris daar tegen in ging. ‘Setting Sun’ was ook een hoogtepunt met een prachtig gitaar intro, dat op een gegeven moment werd bijgevallen door de langaangehouden tonen van Berber Heerema en Loes Dooren, voor ineens het opzwepend werd en prachtig. Tot dat moment was eigenlijk geen enkel liedje voorzien van een inhoudelijke aankondiging, waarschijnlijk ook door de klok van het schema van het festival, maar voor het laatste nummer ‘We Were The Moon’ deed Merel van Hoek dat wel. Een nummer over het loslaten van een oude liefde en het jezelf weer uitvinden als individu en een pad naar de toekomst uitstippelen. Met die introductie was het nummer fantastisch te volgen. Het vervreemdende van de scheiding met felle gespreken en instrumenten die, langzaam steeds meer in harmonie komen en zich samenvoegen tot een krachtig individu. Het stevigste nummer van de set en tevens de titelsong van het komende album. De andere songs zouden ook nog net iets meer profiteren van een goede uitleg en er zou nog iets meer dynamiek in de act zelf mogen, dat nu wel heel braaf gezeten was, maar de muziek is fantastisch en het maakt erg nieuwsgierig naar dat nieuwe album en de volledige band op het podium.