WESTEREMDEN – Het was nog donker ergens bij de oostgrens van Duitsland, toen zo rond vier in de ochtend tourmanager Kurt het gaspedaal indrukte van de tourbus van Nick Dittmeier & The Sawdusters, want de dezelfde middag stond Roodehaan in Westeremden op het programma. Niet dat ze nou op tijd in bed hadden gekund, want het optreden in Duitsland was een succes en het had verschillende toegiften gekost om de Duitse muziekliefhebbers tevreden de deur uit te krijgen. Terwijl de rest van de band nog een hazenslaapje deed, vertelt bassist JD Mackinder dat hij onderweg gedroomd heeft van een comfortabel bed, maar wakker werd in de realiteit van de harde tourbus. Af en toe een half uurtje, we doen het erop, morgen zijn we vrij, constateert de muzikant. Dit trio is gehard in de Verenigde Staten, waar een muzikant zo meer dan een half jaar van huis is om al spelende zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Whitey Morgan & the 78’s, Ryan Dillaha and The Miracle Men, Deadstring Brothers, South Normal, Jennifer Westwood and The Handsome Devils en Matt Woods & The Natural Disasters zijn slechts een paar namen waar Mackinder zijn basgitaar voor de hele wereld heeft over gesleept. Dan kun je op routine en vakmanschap nog een prima show neerzetten met wat minder slaap. Een zelfde verhaalt telt voor drummer Joshua Bradley met bands als Cheapo, Cat Casual & the Final Word en nog meer. Beide zijn tegenwoordig The Sawdusters als ondersteuning van Nick Dittmeier. Het gezelschap is wat ze in de VS wel een blue collar country band noemen. De mouwen gaan op en er wordt gewerkt. Dat gebeurde in Westeremden met ‘Trouble Song’ en ‘Centralia’, een bandleven nummer, als vlotte aanvangsliedjes die de weg effenden naar het prachtige rustige ‘It’s Gonna Break Your Heart’. Dit hoogtepunt werd vakkundig en mooi opgezet en kreeg extra cachet in de tegenstelling tussen de snellere nummers en de rust. Het tweede nummer dat de aantekening hoogtepunt verdiende kende soortgelijke, maar dan precies andersom, aanpak. Nu waren het twee rustige nummers, waaronder de prima Hank Williams cover ‘Lost Highway’, die uitmonden in het vlottere ‘Take it Slow’, waarin met name ook het drijvende drumspel van Joshua Bradley zeer aansprak. Eigenlijk waren het allemaal gewoon prima liedjes. Halverwege merkte je even dat de aandacht op het podium wat verslapte in bijvoorbeeld ‘Two Faded Carnations’, maar dat werd snel weer opgepakt in het schitterende ‘Wildcat Creek’ en de JJ Cale cover ‘Dead End Road’. Naast zijn kwaliteiten als songwriter en prima gitarist is Nick Dittmeier vooral als zanger in zijn element. Een erg mooie country stem, waarbij het ruigere werd omarmt, maar die ook boordevol emotie en vooral melancholie zat. Hij kondigde soms rustig met alleen een titel, maar soms ook wat uitgebreider de nummers aan. Het tempo bleef er in en de kwaliteit werd nogmaals om hoog gebracht tegen het einde van het optreden met het heerlijke ‘Love Me Like You Did’ en het krachtige ‘Leaving Terre Haute’. De stad waar voormalig president Trump zijn veroordeelden in rap tempo liet executeren zo rond de kerstdagen en waar een enorm gevangenis complex staat in Indiana was duidelijk niet favoriet bij de band. Na een prachtig lied voor een vriend die moest werken om daarnaast zijn passie te kunnen realiseren en het intense, met heerlijk baswerk van JD Mackinder en heel fijn gezongen, ‘The Poet, The Priest and Me’ eindigde het concert met de treinsong die elke goede country artiest in zijn repertoire heeft. ‘Rhythm of the Train’ gaf nogmaals aan dat de lat hoog ligt bij deze gelouterde muzikanten en hoe zwaar de omstandigheden ook zijn, zet ze op een podium en ze spelen een sterke show. Als deze reis door Europa, als één van de eerste Amerikaanse bands in deze pandemische tijden, er op zit, kan verder worden gewerkt aan het nieuwe album, de opvolger van onder andere ‘Midwest Heart/ Southern Blues’, dat uit kwam in 2016 en ‘All Damn Day’ uit 2018. de komende maand echter brengt chauffeur Kurt ze nog naar menig adres in Europa met hoop op een gastvrije zaal en een warm bed na afloop.
Nick Dittmeier & the Sawdusters halen hoog niveau met weinig slaap
