AMEN – Voor de liefhebbers van traditionele rootsmuziek was het vingers er bij aflikken in De Amer in Amen en niet bij de gehaktbal, maar bij de prachtige muziek van het Canadese muzikale duo en echtpaar Pharis & Jason Romero. Het duo dat tegen de uitlopers van de Rocky Mountains diep verborgen in het Canadese landschap, tussen het rennen voor beren en ontwijken van elanden door, hun brood verdiend met het bouwen van banjo’s en het maken van zeer fraaie muziek. Voor hun album ‘Sweet Old Religion’ zijn ze onderscheiden met een Juno voor Traditional Roots Album of the Year, naast vele andere vermeldingen voor zowel dit album als voor hun samenzang. In het dankwoord na het concert werden ze bedankt voor hun samensmeltende zang, maar het was eigenlijk veel meer dan dat. In plaats van samensmelten hielden beide stemmen heel duidelijk een eigen identiteit en versterkten zo elkaar, waarbij ze soms inderdaad even samensmolten, maar, en dat is nog veel mooier en knapper, eigenlijk door hun eigen karakter te behouden de zang van de ander benadrukten, stimuleerden en tot grotere hoogte bracht dan in samensmelten het geval was geweest. Op het podium was ook heel duidelijk dat beide een geheel eigen karakter had. Pharis Romero was de extraverte, dansende, met grote kijkers het publiek observerende en de meeste praatjes verzorgende helft, terwijl Jason Romero juist heel introvert in zijn instrument, banjo of gitaar, dook, de ogen sloot en met veel intensiteit prachtige klanken liet horen, onderwijl een per definitieve lastige banjo, steeds supersnel in de juiste stemming te brengen. Het duo, de kinderen lagen in de auto te slapen, grijnsde Pharis Romero, ja dat grapje was wat minder geslaagd inderdaad, begon met een lekker vlot ‘Gamblin Man’ om met het rustige titelnummer ‘Sweet Old Religion’ direct al een prachtig eerste hoogtepunt neer te leggen. Mooie nummers volgden in de eerste set met als einde twee cowboy liedjes met ‘Out On The Western Plains’ en de cover ‘Cowboy Jim’, want daar waar de Romero’s wonen bestaan ze nog echt. Voor de laatste twee nummers had Jason Romero zijn banjo gepakt en daarmee begon hij ook in de tweede set met ‘Lost Lula’ en ‘Ballad of Old Bill’. Prachtige muziek maar soms wel erg in elkaars verlengde waarbij op sommige punten in de setlist nog net iets meer de tegenstelling mag worden opgezocht. Prachtige liedjes als ‘Age Old Dream’ en ‘The Salesman’, bleven echter boeien en ook gloednieuwe liedjes met alleen nog maar een werktitel gaven een mooie veelbelovende glimp van de toekomst. Ook nu met ‘Old World Style’ een cowboysong als afsluiting. De derde set was de mooiste. Prachtige liedjes met veel intensiteit, heerlijke banjo en gitaar spel in liedjes als ‘New Louisiana Blues’, ‘Lonesome & I’m Going Back Home’ en vooral het heerlijke ‘A Wanderer I ‘ll Stay’ gebracht met de nodige melancholie. Ook nu als afsluiting een cowboyliedje? Nee! Met een mooie traditional over een mijnwerker kwam het afscheid van dit fraaie duo met hun fraaie folk en bluegrass.
Mooie oude folk en bluegrass bij Pharis & Jason Romero
