EMMEN – In Loods13, een popronde plek in een gebouw dat ooit deel uit maakte van de dierentuin in Emmen, stond Olivia Suzanne geprogrammeerd op dit podium tijdens deze editie. Wat onverwacht, want als vervanger opgeroepen en sportief genoeg om deze reis te maken. Om er te komen was toch wat plaatselijke bekendheid nodig, maar uiteindelijk en tijdig arriveerden de Popronde belangstellenden bij het podium, waar de Amsterdamse artieste nog druk aan het soundchecken was samen met compagnon Benjamin de Raad. In 2022 bracht deze zangeres een album uit, toen nog onder de naam Olivia, met als titel ‘Bittersweet’. Sindsdien is ze een samenwerking aangegaan met Benjamin de Raad waarbij beide een voorliefde hebben voor indie-folk en analoge opname techniek. Deze samenwerking moet resulteren in een album dat op cassette zal worden uitgebracht. Door de donkere Emmense vooravond had desondanks nog een redelijk publiek zich verzameld in Loods13 voor dit optreden. Al heel snel bleek dat Olivia Suzanne op de meest ongelukkige plek van het podium haar plek had gekozen, precies waar het licht het minste scheen. Geen bewuste keus, want het was niet extra intiem gemaakt of iets dergelijks, maar wel een punt voor deze artieste om even op te letten. Wat is de verlichting en wat heeft dat voor effect op het podium. De uitlichting kan een belangrijke rol spelen tijdens een optreden in het scheppen van sfeer. Juist in dergelijke podia zonder aparte lichtafdeling is dit van belang, helemaal omdat één van de doelstellingen van het duo was om een warme sfeer te scheppen, aldus hun Popronde biografie. Zacht en dromerig opende het duo met ‘Interlude’. Die aanpak zette zich voort in ‘Over & Noon’. Het zijn meesterwerkjes op de vierkante centimeter. Prachtige vertellingen, maar wel voor en publiek die houdt van dit soort kwetsbare folk nummers. Dat bleek niet iedereen te zijn in Loods13. Het zijn liedjes die even wennen zijn, maar wie niet gaat voor instant vermaak en geduldig luistert heeft het veel te bieden. Een titelloos nummer volgde dat voor de eerste keer op de setlist stond. Een mooie ontwikkeling, want juist dit nummer had het meeste het tempo erin en nog een paar van dit soort nummers, maakt het eenvoudiger om liedjes ook hun eigen identiteit laten behouden door een goede kadering. Hoogtepunt van het optreden was ‘Watercolours’. Een prachtige song met een mooie wisselwerking tussen Olivia Suzanne en Benjamin de Raad. Een rustige song, maar toch een nummer met veel lading, wat heel fijn overkwam. Nu en dan vertelde de zangeres iets tussen de nummers door, ook nu bescheiden en vaak niet inhoudelijke informatie over de songs. Hier is ook winst te behalen. Nog een nieuw liedje zonder naam volgde, dat een mooi toenemend schrijnendheid bevatte. De vaart werd er daarna wat uitgehaald door een lange stemsessie. Wie dat afwachtte werd beloond met het fijn mijmerende ‘Hunderd Paper Cranes’ waarna de zangeres het laatste nummer aankondigde met ‘Sea’. Olivia Suzanne is er één voor de fijnproevers. In haar bio staat ook dat ze als doel heeft met zo’n zachte set, dat er ruimte wordt geschapen voor de melodieën en harmonieën om de sfeer te zetten. Dat kwam er niet helemaal uit, wellicht ook omdat de act was opgeroepen als vervanger. Mooie kleine liedjes, maar nog net wat meer afwisselingen mag best, net als er ook een paar liedjes uitpikken om ook inhoudelijk wat meer over te vertellen. De ervaringen van de Popronde worden hopelijk gezien als aanmoediging en leerproces om die mooie intieme songs nog beter te presenteren.
Mooie kleine liedjes bij Olivia Suzanne
