LEEUWARDEN – De Nederlandstalige zanger Marcel de Groot heeft een fantastisch nummer op zijn album ‘#held’ uit 2017. In het nummer ‘Die Ander’ bezingt de zoon van Boudewijn de Groot hoe rampspoed altijd een ander treft, tot jezelf aan de beurt bent. “Maar het is toch altijd juist die ander, Dat daar iets naars mee is, Bij die ander vallen klappen, Bij die ander gaat het mis, Die ander die krijgt kanker. Of zijn huis staat in de fik, Dat zijn vrouw is overleden. Nu is die ander ik.” Die ander is ook Aysha Meis de Groot, dochter van Marcel, kleindochter van Boudewijn. Haar moeder Joyce Ziermans overleed te jong aan maagkanker. Een lot dat haar met grote waarschijnlijkheid ook zou treffen, maar Meis wachtte niet tot zij degene was waar de klappen vielen en koos voor het leven, maar daarvoor moest ze wel haar maag laten verwijderen en door diepe dalen gaan, om de zon weer te kunnen omarmen. Letterlijk kroop ze omhoog, toonde ze tijdens het festival Woordvloed in De Harmonie in Leeuwarden.
Meis stapt in de voetsporen van grootvader en vader, maar doet dat op haar eigen manier. Al in het begin van haar muzikale loopbaan maakt ze deel uit van de band van Eefje de Visser als zangeres en danseres. Haar eigen werk blijft ze ook maken. Nederlandstalig en dit resulteert in de EP ‘Eén’. Dit jaar, begin 2024, brengt ze het album ‘Zwart/Wit’ uit. Het is het optekenen van de periode 2017, het jaar dat haar maag werd verwijderd tot het uitkomen van het album. Het is niet de makkelijkste periode die ze beschrijft in dit muzikale dagboek. Het is wel een prachtig en zeer waardevol document over hoever een mens kan gaan om te strijden voor een leefbaar leven en zwaar dat gevecht kan zijn. Een plaat vol hoop en levenskracht.
Het eerste wat opvalt is een paal midden op het toneel. Als ‘Waar’ wordt ingezet door de band blijkt al snel dat het fijne elektro pop is. Een mooi nummer, waarin de toetsen een hoofdrol hebben en het rustig wordt opgebouwd en steeds meer een mooie stevigheid krijgt. ‘Zonder’ begint klein en kalm en dit mooi lied wint steeds meer aan tempo. Deze springplank het concert in wordt afgesloten met het zeer gevoelige ‘Los’ met mooie samenzang en welhaast een duet tussen de stem van Meis en de gitaar. Dan neemt ze de tijd om haar geschiedenis uit te leggen, de donkere periode die volgde gedurende haar herstel en het wennen aan het leven zonder maag en hoe paaldansen haar geholpen heeft om zowel fysiek, maar zeker ook geestelijk te herstellen. Een verhaal met waardigheid, oprechtheid dat wordt gevolgd door een prachtig ingetogen song opgedragen aan haar moeder. Dan kleed ze zich om, vertelt over het slecht nieuws gesprek en zingt ‘Voor/Door’ terwijl ze ook fluks in de paal klimt en daar haar gymnastische kunsten ook op deze manier toont. Beide songs zijn meer dan impressionant. In ‘Spijt’ gaat het over hoe het toch iets anders is verlopen als mensen om haar heen hadden verwacht. Haar nummers zitten mooi in elkaar, kennen een heel wisselend verloop wat het spannend maakt en je doet luisteren. Haar introducties zijn kort, maar prima en ze volgt haar gevoel. Als er op haar setlist een nummer nadert, waar ze heeft geen zin aan heeft, maakt ze dat kenbaar aan de band en wordt het overgeslagen. Het volgende nummer gaat over de vrienden die je nodig hebt in leven. Als het even slecht gaat is er die vriendin die zich niet laat afschepen met een dooddoener, maar gewoon op de bank blijft slapen om er te zijn. Prachtig intens, soms fluisterende en rustig, zoals in ‘Waarom’ of juist weer steeds steviger en robuuster, zoals het mooiste nummer ‘Zwart’ waarmee ze haar optreden afsluit. Het concert is het prachtig en geeft hoop. Een lot is niet onomkeerbaar, maar er worden wel offers gevraagd die soms erg groot zijn. Het optreden van Meis was een ode aan alles wat het waard maakt om voor te vechten op de manier die bij jou past als die ander toch jij blijkt.