Een fijne Nederlandse plaat van Max Blansjaar. Althans. De piepjonge artiest is Nederlander, maar verhuisde al heel jong naar Oxford waar hij opgroeide en zijn eerste muzikale schreden waren dan ook in de Britse popscene. Toch speelt die verhuizing wel een belangrijke rol. Het heeft van Blansjaar altijd een beetje de buitenstaander gemaakt. De Brit die eigenlijk geen Engelsman is en weliswaar geboren in Amsterdam, maar toch geen Mokumer. Blansjaar bracht al een aantal EP’s uit. In 2018 verscheen ‘Spit it Out!’ en precies een jaar later ‘Fantasy Living’ en omdat hij eigenlijk geen inbreng van buiten had vroeg hij vier vrienden om de nummers te herinterpreteren en die nieuwe versies zijn ook op EP verschenen. Voor dit nieuwe album heeft hij wel externe adviseurs. Max Blansjaar nam het album op tijdens een verblijf van veertien dagen in de thuis studio van Katie von Schleicher. Von Schleicher samen met Nate Mendelsohn produceerde het album ook en hielpen de jonge Nederlander om met een bredere blik naar de sound te kijken van de demo’s die hij sinds 2020 had geschreven en naar Brooklyn had meegebracht. De keuze op dit duo viel door het album ‘Consummation’ van Katie von Schleicher, wat Blansjaar erg aansprak. Het resulteert in een mooi debuut van een talent dat bekend staat om zijn speelse DIY indie-pop. Een album dat tegelijkertijd een plek heeft in New York, Oxford en Amsterdam, maar ook eigenlijk nergens thuis hoort.
Het album gaat in op de uitdagingen die deels voor zijn generatie opgaan, deels universeel zijn. Afstuderen en alle vrijheid hebben, maar je dan juist het minst vrij voelen Het album is zijn manier om met die uitdagingen, bedreigingen en machteloosheid om te gaan. Je plek te vinden en er een stem aan te geven. Blansjaar weet dat de liedjes alleen een schijn oplossingen bieden, ze zijn ‘False Comforts’, maar zijn zo fijn om even de werkelijkheid op afstand te houden. Die speelsheid van deze Mokumer om utens is eigenlijk direct te horen op het begin nummer ‘Saturnia’. Een lekkere song, met flinke vervorming op de stem. Dat maakt het niet minder verstaanbaar. De tekst bevat prachtige, soms, soms zeer serieuze passages en ook als effecten op de zang worden weggehaald, klinkt hij op afstand. Lekker vlot gaat het verder in ‘Burning in my Name’ dat zichzelf soms iets voorbij holt, maar prachtig wordt als Blansjaar schets hoe hij de spinnen op zijn plafond ziet lopen. Het beklemmende, maar tegelijk luchtige ‘Anna Madonna’ is prachtig, een oorwurm die bevalt. Nog zo’n mooi nummer is ‘Like A Bad Dream’. Een tekst met humor, Mooie ondersteuning in de zang van Katie von Schleicher in dit lied. Von Schleicher speelt eigenlijk op bijna elk nummer ook wel mee en een fijn orgeltje bespeelt door Ben Walker. Een nummer dat naar het einde steviger en ontregelender wordt alsof je in een slechte droom bent terecht gekomen. Mooi is ook het ingetogen kleine ‘Red Tiger’. Een track met een veel serieuzere ondertoon. Dit lied is ook op single is verschenen, net als Anna Madonna, en eindigt met een fraaie piano bijdrage van Von Schleicher. Lekker vlot schiet het weer in gang met ‘Life on Earth’. In ‘On Beyond Eden’ is het Blansjaar solo. Hij bespeelt alle instrumenten en hij maakt het heel intiem. Haast zacht sprekende krijg je de indruk dat je in een onderonsje zit en prettig de effecten op de zang zijn hier minder dominant dan in sommige andere nummers. In een mooie tegenstelling is de sound van ‘Pieces of the Sun’ dan weer veel uitgebreider met percussie en saxofoon van Nate Mendelsohn in dit toch kalme ongehaaste en ook persoonlijke nummer. Het eindigt met ‘I Will Not Be Forgiven’. Wat een stevige afsluiter is met prominent gitaarwerk. Een mooi debuutalbum, dat niet streeft om de wereld te veroveren, het mag wel, maar lekker compromisloos Max Blansjaar als artiest neer zet. Soms mag hij zich echter nog iets meer blootgeven, maar dat is voor een volgend album.