Mooi orkestraal begint ‘Helen’, het eerste nummer van Azalea, de nieuwe plaat van Lydia Luce, de zangeres tegenwoordig uit Nashville. Dat is niet zo verwonderlijk. Haar moeder was naast een professioneel pianist en organist ook dirigent van haar eigen symfonie orkest en als violist en op viola speelde Luce zelf mee met mensen als Dolly Parton, Eminen, Willie Nelson, Rod Stewart, Sam Outlaw en Annie Lennox en dat zijn leuke namen op je muzikale CV. Op het gebied van eigen werk bracht Lydia Luce in 2015 de fraaie EP ‘The Tides’ uit en nu is er dus het bijzonder mooie Americana/Folk album ‘Azalea’ dat begint met de nieuwste single van deze muzikante. Dat orkestrale blijft met mooie strijkers en koorwerk in ‘Like You Do’ ook nabij. Wat opvalt is de mooie stem van Luce. Warm en met de nodige nostalgie behaagt ze, terwijl ze in haar liedjes toch ook moeilijke onderwerpen aansnijdt als liefde, verlies en heimwee. ‘Tangerine’ klinkt wat vlotter en op een prettige manier heeft dat een grote mate van urgentie in zich. Het zijn prachtige liedjes, deels door Lydia Luce alleen geschreven, deels met anderen. Zo is ‘Helen’ geschreven met Skylar Wilson en ‘Tangerine’ en ‘Covered Up’ met Todd Lambardo en Ian Fitchuk. Het nostalgische ‘Where I Lay’ is een product van de samenwerking met Zach Torres, maar het draaipuntliedje van dit album ‘Sausalito’, schreef ze alleen. Een fenomenaal liedje vol heimwee naar Californië en de mensen die ze heeft achter gelaten om haar muzikale droom in Nashville na te jagen. Het is het centrale thema van het album, wat laat je achter, wat mis je, wat offer je op om iets nieuws te bereiken. Dat verwerkte Luce in elf liedjes. Met een klassieke opleiding en de eerste muzikale schreden in het orkest van moeders is er altijd het gevaar dat het toch een door klassieke muziek gedomineerd album wordt. Die valkuil weet Luce mooi te ontwijken. Het is in elk opzicht een Americana album, waarbij de strijkers er alleen maar toe dienen om wijdsheid te geven aan de muziek. Het werkt geweldig deze aanpak, is de conclusie als Luce ‘Sausalito’ laat gaan te midden van aanzwellende strijkers. Het titel nummer ‘Azalea’ is wat robuuster aangezet met meer een lekkere band sound en fijn gitaarwerk, wat weer dan mooi contrasteert met ‘More Than Heart Break’ dat rustig en reflectief is, maar met prachtige zangwerk. Erg mooi is vlak voor het einde ook ‘Strawberry Moon’, voor Luce afsluit met een mooie instrumentale interpretatie van ‘Sausalito’. Het is een bijzonder sterk album geworden, waarin Luce er in slaagt het beste uit verschillende werelden, letterlijk en figuurlijk, te vatten.
Lydia Luce – Azalea
