BORGER – Een boeren zakdoek om haar nek geknoopt. Laura Gibson is niet een dame die het van show en glitter moet hebben, maar een artiest die vooral haar liedjes laat spreken en op het podium van VanSlag / Roots on the Road in Borger ook eigenlijk niet meer nodig heeft, hoewel iets meer bravoure kan ze nog best gebruiken. Op het podium naast Gibson drie andere prachtige multi-instrumentalisten. Gezien de vele wisselingen, veranderingen van positie en in elkaar draaiende snoeren moet het wel een ingespeelde band zijn en dat blijkt ook. Laura Gibson begint rustig met ‘Damn Sure’ en voert het tempo al wat op met ‘The Cause’. Eerste hoogtepunt is ‘Empire Builder’ niet alleen de titel van haar recent verschenen album, maar ook een treinrit in de Verenigde Staten. De, het hele concert prachtige, percussie geeft de maat van de trein aan om het lied in te leiden. Geen sneltrein, maar een rit vol emotie waarin de opmerkelijke stem van Laura Gibson zich in kan onderscheiden. Gibson is een onderscheidende zangeres. Het is een zangstem die je bijblijft en haar liedjes kan dragen. Een stem getekend door het verleden en met hoop voor de toekomst, zoals het lied ook staat voor een nieuw begin. Het achterlaten van het verleden en een nieuwe start elders. Erg mooi is ook het volgende nummer op de setlist ‘The Search for Dark Lake’ over een vergeefse zoektocht naar een plek die steeds mytische proporties aanneemt. Laura Gibson vertelt er bescheiden over. Vooral in het begin geeft ze mooi context aan haar liedjes, later begint de nadruk steeds meer op spelen te liggen. Voor ‘Five and Thirty’ legt Gibson haar gitaar aan de kant en pakt een viola. Een instrument dat ze nog maar pas beheerst, maar in combinatie met de viool erg mooi klinkt. Even later verlaat de band het podium. Alleen speelt Gibson ‘Funeral Song’ en een John Prine cover, voor de band terugkeert en het iets steviger wordt. ‘Two Kids’ is lekker vlot en voor ‘Caldera, Oregon’ verruilt de band de soms traditionele soms experimentele folk voor folkrock. ‘The Last One’ is niet alleen een mooi nummer, maar ook een passende genaamde afsluiting. Nog even komt de band terug voor een toegift. Voor het podium zonder kabels klinkt heel kwetsbaar en klein ‘Milk-Heavy, Pollen Eyed’ om daarna op het podium de stevige uitsmijter ‘La Grande’ te serveren. Een concert in de categorie ‘Thijsblijvers hadden ongelijk’.
Laura Gibson maakt veel indruk
