Wegdromen in apathie, staren naar de sokken die je al sinds zaterdag draagt vanuit het bed waar je niet uit kunt komen. Dromerig roept Kids with Buns een krachtig beeld op van opgroeien in België ten tijde van Corona en terwijl je als vrouw valt op een vrouw. Geen makkelijke materie om door te maken, maar wat levert het prachtige liedjes op. Kids with Buns zijn Marie Van Uytvanck en Amber Piddington die elkaar precies op het juiste ogenblik tegen kwamen. Beide ontmoeten elkaar op het moment dat ze op zoek waren naar een muzikale partner om uit de respectievelijke slaapkamers te komen, waarin beide voornamelijk hun muziek beleefden. Al gauw bleek de samenwerking vruchtbaar. Nog voor deze EP uitkwam zong de naam rond in de Belgische muziekscene en werd, voornamelijk op basis van het nummer ‘Bad Grades’ Kids with Buns uitgeroepen tot De Nieuwe Lichting 2021. Qua timing niet geheel gelukkig, want de pandemische toestanden van die jaren hielden ze in bed, al kijkende naar hun sokken en zonder de energie om de was te doen. Desondanks ontstond in die jaren wel deze fantastische EP met zes impressionante songs. In Nederland werd hun onmiskenbare talent ook herkend en in deze streken stonden ze op bijvoorbeeld Welcome to the Village, Eurosonic/ Noorderslag, Into the Great Wide Open en Grasnapolsky. Dat zijn prachtige namen om binnen een dergelijke korte periode op je palmares te mogen aantekenen. Het beluisteren van de EP doet je begrijpen waarom dat is en daarnaast is het duo, met band, ook een geweldige live ervaring. De EP gat van start met het verhalende titelnummer ‘Waiting Room’. Een prachtige song, waar de wanhoop regelmatig van afspat over sociaal isolement, vaak zelf opgelegd om je te beschermen tegen de boze buitenwereld en het vaak eenvoudiger is om naar je sokken te turen, met als prijs dat ook het plezier verdwijnt, maar ook eigenlijk naar die uitbraak verlangende om je te ontplooien en te tonen. Het lied is ook een terugblik op de pandemie en het gedwongen thuiszitten. Een sterke song, met steeds aanweziger gitaarspel van Amber Piddington en die mooie, lage doch heldere stem van Marie Van Uytvanck die zo enorm beklijft. Aanvankelijk rustig gaat het verder in ‘The Snakes’, dat nu en dan fraai aanzet. Het zijn liedjes vol weeklank, verdriet en melancholie, maar steeds schijnt daardoor heen ook de hoop en het verzet tegen die status quo. In ‘Numbers’ wordt gerefereerd naar de getallen op de weegschaal en het streven naar een ideaal figuur op basis van wat anderen hiervan vinden. Een indrukwekkende song, vol worsteling en, dat telt voor elk liedje, een tekst om nog even over te contempleren. ‘1712’ is nog zo’n nummer met wat te vertellen. Een nummer over me too, 1712 is in België de hulplijn bij kindermishandeling en misbruik. Een hartverscheurende tekst, indringend gezongen en fantastisch gitaarspel van Piddington in een nummer dat heel herkenbaar is voor mensen die hiermee in hun leven zijn geconfronteerd. ‘Bad Grades’ is het nummer waarmee het stel doorbrak en mag, meer dan terecht, niet ontbreken en hierin een lans breken voor vrouwen die op vrouwen vallen. Een heerlijk nummer, waarin de problemen en gebrek aan acceptatie vol pijn aan de orde komen. Het sluit af met ‘Untitled (live)’. Zes nummers puur muzikaal genot vol sad bangers, melancholie en liedjes over zaken die we al jaren geleden voor heel normaal hadden moeten vinden. Hopelijk binnenkort een album van deze Vlamingen, met nog veel meer van dit droeve moois.
Kids with Buns – Waiting Room
