BAKKEVEEN – In de pauze van het concert in De Slotplaats op Muziekpodium Bakkeveen vertelt de Richard Lindgren hoe hij moest huilen toen in 2014 de draver Maharajah Europa’s belangrijkste koers de Prix d’Amerique in Parijs won. ‘Het was het mooiste sportieve moment van mijn leven’. Een anekdote die precies naar voren haalt hoe Lindgren is. Een intens levend mens met grote vaak wanhopige liefdes en de daarbij horende verbroken relaties, over melancholische treinreizen en wie weet kondigt hij aan op mijn nieuwe album waar hij aan werkt een liedje over Maharajah en de vele ingevulde weddenschappen op het succes van het paard. Zo staat Lindgren ook op het podium in Bakkeveen met mandoline speler Janne Adolfsson en op piano en accordeon Bart de Win. Het is intens wat hij brengt, hoewel hij rustig begint, maar met zijn tweede liedje ‘Sundown on the Lemon Tree’ is ook de piano goed afgesteld en kan de hese stem van Lindgren onafgeleid doordringen in de ziel van zijn luisteraars, met daarbij de muzikale accenten van de mandoline van Adolfsson. Naast de Zweedse en Amerikaanse invloeden zijn in de liedjes vaak ook Zuid-Europese invloeden te bemerken. In ‘Gwendolyn’ bijvoorbeeld. Geschreven op een late warme nacht in Spanje, maar ook met muzikaal duidelijk Spaanse accenten zoals andere liedjes juist weer Italiaanse accenten hebben hij ook een Italiaanse Dean Martin hit in vertaling op zijn repertoire heeft. De passie van die landen past wel bij de allesbehalve koele Scandinaviër, net zoals de gipsy invloeden die hij nu en dan meeneemt.
Richard Lindgren is ook een verteller. Met veel woorden gaat hij in op de liedjes. Hoe een treinreis van Berlijn, via Praag hem naar Wenen voert en hij te lang in de restauratie blijft hangen. ‘Drunk on Arrival’ is het resultaat. Op dat onderdeel mag hij nog wat bondiger worden. Lindgren blijkt een prima liedjesschrijver, maar ook iemand die andermanswerk eer aan doet. Hij brengt werk van Townes van Sant en Leonard Cohen en schaart zich muzikaal ook in die hoek met mooie kleine liedjes vol met zeggingskracht en gevoel. Vooral zijn oudere werk in nog wat meer up-tempo, maar zijn latere werk wat meer verstilt. Hij blijkt een uitstekende zanger, die prima wordt ondersteunt door zijn muzikale kornuiten. Op verschillende momenten als de combinatie gitaar, mandoline piano even wat teveel van het goede dreigt te worden, breekt De Win de sleur door zijn accordeon te pakken en muzikale variatie aan te brengen. Met een deels Zweeds/Engels liedje, waarbij ook nog zangeres Arianne Knegt op het podium voor de backing vocals, sluit Lindgren de zaak af met als toegift Goodbye Rosie, een liedje vol melancholie, maar ook hoop en optimisme. Typisch Lindgren.
Intens optreden van Richard Lindgren
