LEEUWARDEN – Streven naar perfectie daar doet Max Poolman niet aan. De singer songwriter stort zijn hart rauw uit over het publiek en die ongepolijstheid maakt het oprecht en prachtig. Er is niks gekunstelds aan Poolman, zo bleek in de Prinsentuin tijdens het Troubadour Treffen in Leeuwarden. Max Poolman, met zijn begeleidingsband Max Poolman & The Union, bracht dit jaar zijn debuutalbum ‘Roads go on Forever’ uit en liep vorig jaar een geslaagde Popronde, waar hij zich nadrukkelijk liet gelden met goede songs en een uitstekend humeur. Niet helemaal een onbeschreven blad, want in 2020 bracht hij al de EP ‘Bucking the Tiger’ uit en trad hij al in de afgelopen jaren op menig podium en festival op. Op het Troubadour Treffen was er een soort tussenvorm tussen Max Poolman solo en met The Union, want bandleden gitarist Jeroen Egge en kersvers lid van de vakbond Chris East op bas waren met hem meegekomen, alsmede Carmen om het gezelschap in goede banen te houden. Een mooie gelegenheid om de liedjes nog even te spelen voor Max Poolman in september een uitgebreide tour door België maakt. Deze bandleden mochten echter nog even in de coulissen op hun beurt wachten, want de zanger opende solo met het prachtige ‘Robin Hood of Amsterdam’, dat goed in elkaar steekt en het verhaal vertelt van een Amsterdams boefje die het goede nastreeft, maar waarop de autoriteiten jacht maken. Een mooi uitgangspunt, want met het verwerken van country, folk en blues in zijn sound is Poolman een echte outlaw-Americana vertegenwoordiger, maar dan op zijn Nederlands, waar de uitgebreide prairies plaats hebben gemaakt voor de stegen van onze hoofdstad. Dit kwam ook tot uiting in ‘Dance with the Devil’ dat een beetje dezelfde problematiek behandelde. De eeuwige dans die we maken met goed en kwaad en met licht en donker. Het tempo trok Poolman wat op voor deze song en Jeroen Egge was hem komen vergezellen. Een prachtig nummer. Toch zijn het ook wel de weidse vlakten die deze Americana artiest trekken. Niet te paard, maar op zijn motorfiets ‘Treuly’ en in deze uptempo song werd Chris East op bas de motor van dit machtige apparaat. Was het tot nu toe redelijk robuust en uptempo, rauwheid is vaak het moois als het gevoelig en kwetsbaar wordt gebracht, dan komt het heel dichtbij, zo ook in ‘Cold Night in Hell’ waarin Egge strooide met mooie gitaaraccenten. Nu en dan stapt Poolman uit de Americana over naar de rock. Het nieuwe ‘Pompei’ is een welhaast een klassieke jaren 70 rocksong, dat rustig begon met een spooky feel en rustig de kans kreeg om aan te zwellen en zo fantastisch mooi werd. De weidsheid, die in de Amsterdamse stegen niet te vinden is, zoekt Poolman bij de Noordzee. Hij vertelde hoe prachtig de zee is in één van zijn vele fijne inhoudelijke aankondigingen, die hij dicht bij zichzelf houdt, maar ook hoe hard. Een herinnering aan hoe mooi ook ons eigen land is in deze steeds heftiger wordende ode, aan de zee. Je merkt in alles dat zijn liedjes hem na staan. Dat het uit zijn leven gegrepen is en dat hij het brengt op een manier die het dichts bij hem staan n waarin hij zich het beste kan uiten. Soms erg intens, soms heel kwetsbaar, soms keihard de beuk erin. Wat je ziet is echt. Lekker rockte Poolman ook in de Black Pumas cover ‘October 33’ om daarna af te sluiten met de meezinger ‘Road Less Travelled’. Hij doet niet zijn best om iedereen te bekoren, om perfect die liedjes te brengen, maar het is gemeend en je voelt zijn oprechtheid in die mooie schurende songs songs, die zich vasthaken aan je. Een uitstekende show van Max Poolman en de halve The Union.
Imperfectie is prachtig bij Max Poolman
