BORGER – Er is leven na de Stranglers. Met de successen van de band met zijn combinatie van pubrock en new wave in de jaren zeventig en tachtig in gedachte was het nog niet genoeg voor zanger en frontman Hugh Cornwell. Hij wilde zich blijven ontwikkelen en verliet de band om al solo artiest verder te gaan.Op het podium van VanSlag / RootsontheRoad kwam het eigenlijk tot twee concerten. Voor de pauze speelde Hugh Cornwell zijn nieuwe werk en na de pauze was het ‘Death by Stranglers’ zoals de zanger het zo plastisch aankondigde. Vooral in het begin werd de zoektocht van de soundcheck nog even voortgezet. De opstelling op het grote podium van VanSlag was net even anders dan normaal waardoor Cornwell en bassiste Caroline Campbell een andere ‘feel’ kregen dan ze gewend waren. Even aanpassen, maar nadat tussen de bedrijven door wat knoppen omhoog en laag waren gezet kregen de artiesten hetzelfde prima geluid als in de zaal. Cornwell opende met ‘One Burning Desire’, wat een prachtig nummer is en ook het ‘Leave me Alone’ is een fijn lied. Stevig gebracht. ‘Hot cat on a Tin Roof’was iets minder aansprekend, maar met ‘Under her Spell’, ‘Beat of my Heart’ en het fijne ‘Layback on me Pall’ was er voldoende te genieten. Oppassen was het dat drummer Chris Bell met zijn enthousiasme niet af en toe de zang van Cornwell en Campbell overstemde. Met ‘Long Dead Train’ kwam het einde van het Cornwell deel, waarin hij toonde ook na de Stranglers prima muziek te hebben gemaakt.
Na de pauze was het jeugdsentiment. De bekende Stranglers hits met al als tweede nummer ‘Skin Deep’ maar ook minder bekende nummers als ‘Tank’ en ‘Strange Little Girl’ passeerden de revue. Een steeds grotere rol in de tweede set speelde het feit dat Cornwell al ziek was bij opkomst, maar zich toch ook door de complete tweede set heen buffelde. Na de pauze waren er nog amper aankondigingen en lag het tempo hoog, waarbij het absoluut niet werd afgeraffeld. Wel was te merken dat zijn stem de zanger steeds meer parten ging spelen. Voor het grootste deel van het concert was zijn karakteristieke rockstem in prima conditie, maar op het einde was het te horen dat dit niet zonder moeite ging. Desondanks kreeg het publiek met ‘Always the Sun’ en ‘Golden Brown’ nog prima uitvoeringen. In de afsluiting ‘No More Heroes’ wist Cornwell zich nog naar het einde te wringen, Even signeren, maar binnen een paar minuten was het op naar het hotel en bed. Desondanks een lekker stevig rockoptreden, met een prima formatie en een zichzelf niet sparende Cornwell en mooi werk dat de test der tijden heeft doorstaan.
Hugh Cornwell brengt nieuw en oud werk
