GRONINGEN – Normaal gesproken is blijheid en optimisme geen garantie voor goede muziek. Integendeel zelfs, maar op elke regel zijn uitzonderingen en in ditgeval is Woof! Woof! Ridicule zo’n uitzondering. Vanaf het podium in O’Ceallaigh stroomt het plezier en de positiviteit de zaal in. Een schitterende opening met ‘The Streets’ waarin zangeres Suzanne Ypma haar ogen groot en naief opzet en beloofd de gebroken harten op straat te lijmen. Heerlijk onschuldig en met het idee dat elke scherf te repareren is. In een enorm tempo bleef Woof! Woof! Ridicule spelen, ondertussen ook nog instrumenten wissels en fiks dansend op het podium. Dit alles ondersteund door een eigen lichtshow. Niet alle onderwerpen waren even vrolijk, bijvoorbeeld de problemen van onze beugeldragende medemens, behandeld in ‘Brace’, maar altijd brachten ze toch een glimlach teweeg. Na ‘Bag Full of Extra’s’ het eerste rustmomentje met ‘We Are Young’ waarbij zangeres Suzanne Ypma, die ook bekend is van El Pino and the Volunteers, hoorbaar nog niet op adem weer was, mede door een verkoudheidje, wat weer een zeer charmant effect gaf. Daarna ging het gas weer in met het ritmische ‘Time Sleeps’. Prachtig was ‘Chameleon’ en het energieke ‘Only you’. Leuk intermezzo was het bierinstrument. Met een zevental gevulde bier glazen kon muziek gemaakt worden door in het eerste glas een vinger te steken en dan in een ander glas ook een vinger. Aangezien O’Ceallaigh een Ierse pub is, ging dit met Guinness. Zonde van het kostelijke nat, maar een leuk intermezzo, helemaal omdat iemand uit het publiek werd gevraagd om deze bierxylofoon te bespelen en dit als toevalstreffer een redelijk virtuoos spelende man trof. Het bleek leuk en boeiend, hoewel af en toe het tempo er nog even mag worden uitgehaald, bijvoorbeeld met een goed verhaal. Nu werd er een set van bijna een uur gespeeld, maar bij een volledig concert is dit tempo voor band en publiek nagenoeg ondoenlijk. Wel is het erg aanstekelijk en fijn te luisteren, maar ook gewoon goed, want naast de prima zangeres en gitariste had Woof! Woof! Ridicule met Eveline Ypma op toetsen en bas en Peter Gereadts op bas en toetsen prima muzikanten. Mooiste nummer van de avond had de band tot het laatst bewaard met ‘Run Faster’ met een hardlopend begin, even uitpuffen in het midden en dan vol gas naar de finish. Woof! Woof! Ridicule mag her en der nog wat schaven, maar is super veelbelovend. Hun tweede album schijnt onderweg, na een heel fijn eerste album.
Flinke bak optimisme bij Woof! Woof! Ridicule
