AMEN – Een gemiddelde avond in De Amer in Amen. Filmsterren, elanden en prachtige muziek. De liefhebber van folk en Americana en connaisseur van het Marvel en DC universum zal zich toch even de ogen hebben uitgewreven. Dat kan toch echt niet. Die dame met viool op de linkerflank van The Fugitives lijkt toch wel heel veel op die actrice uit Marvel’s ‘The Punisher’ en speelde, een beetje alsof je voor Ajax en Feijenoord hebt gespeeld, ook in een DC serie. Het was echt Marlene Ginader, de Canadese filmster die onopvallend haar instrument had ingepakt en mee was als violiste bij The Fugitives die in Amen op de deel van De Amer hun Europese toer succesvol afsloten, waarmee ongemerkt toch een bijzondere extra dimensie, een beetje Hollywood en Broadway, bij het concert kwam. Brendan McLeod en Adrian Glynn, Glynn is zelf ook een begenadigd acteur in bijvoorbeeld ‘Supernatural’ waar hij een engel speelt, zijn de vaste kern van de band en deze keer brachten ze naast Marlene Ginader op viool ook nog op banjo Miles Zurawell mee. De banjoist is een veteraan van veel bands, hij speelt onder andere mee op het laatste album van de magnifieke Justine Vandergrift. Zulawell presenteert juist deze dagen ook zijn debuut album ‘Far Afield’. Liefst twee keer verkocht de band dit podium deze dag uit. The Fugitives, inmiddels een vast Amer gezicht, toeren met hun nieuwe album ‘No Help Coming’. Midden in de pandemie trotseerden zij al eens de ziektekiemen in 2021 en nu waren ze terug voor intotaal een derde keer. Het nieuwe album van The Fugitives neemt de milieuproblematiek op de korrel. Niet vanuit een doom scenario, maar juist gericht op leren ermee omgaan, praktisch en oplossing gericht de problematiek tegemoet te treden, zodat mensen het gevoel hebben dat hun handelen zin heeft. Een thematisch album is de band niet vreemd, want eerder brachten ze onder meer ‘Trench Songs’ uit met liederen uit de Eerste Wereldoorlog. De band brengt albums uit sinds 2007 toen The Fugitives debuteerden met ‘In Streetlight Communion’. Op het podium van De Amer deed de zomer zich nog voelen, ondanks dat het al oktober was, maar desondanks opende het kwartet vanuit het getokkel van de banjo, die het tempo optrek met ‘See The Winter Out’ waarin een mooi contrast tussen de rustige viool en het vlotte nummer opviel. Het tempo werd daarna in de show wat opgevoerd en via onder meer het krachtige ‘Fire Fight’ werd het prachtig in ‘Start A War’ met Adrian Glynn op de balalaika en heel veel woorden in deze razende song, gebracht met gedrevenheid. Het contrast was mooi met ‘The Next Man Who Dies’, een liedje uit de Eerste Wereld oorlog en erg mooi klein en akoestisch gebracht rondom één microfoon. Op dit thema door ging Miles Zulawell, wiens grootvader bijdroeg aan de Bevrijding van Nederland en daarom solo een uitvoering van ‘Spookin’ The Horses’, en Fred Eaglesmith song, bracht, omdat dit één van de favoriete liedjes van zijn moeder was. Eén van de bekendste nummers van de band is de ode die The Fugitives schreven voor Leonard Cohen, de dag nadat hij stierf. De band vroeg om met hen ‘Hallelujah’ te zingen, wat overging in een prachtige van ‘No Words’. Dat meezingen mocht ook bij het laatste nummer voor de pauze ‘Bigger Than Luck’. Regelmatig werd wat meer vertelt over liedjes. De zorgen voor het klimaat en hoe dat in het komende album zijn plek heeft gekregen bijvoorbeeld voor de band na de pauze opende met ‘Story of Our Times’, maar ook met een zekere uitgelatenheid bij het einde van de toer en het delen van snelweg en eland verhalen met het publiek, een thema dat regelmatig terug kwam. Het maakte een prachtig onderdeel uit van de show en gaf nu en dan verdieping of juist even de gelegenheid voor een gezamenlijke lach. Het krachtige ‘Love Affair’ was het eerste hoogtepunt na de pauze en in ‘Edge of the Sea’ werd lekker geïmproviseerd met de tekst en uiteraard een eland. Waarna het droeve, maar hoopvolle ‘Not Burning Out’, weer heel mooi en klein werd gespeeld. De meeste liedjes hadden prachtige harmonieën, waar de donkere stem van Zulawell en de lichte stem van Ginader zich voegden bij Glynn en McLeod die afwisselend de leadzang op zich namen. Langzaam kwam het nu al prachtige concert in de eindfase. Fantastisch was ‘Northern Lights’ een gevoelige herinnering aan een overleden vriend en het met handgeklap en percussie schitterende ‘Haunted’ waarin de stem van Glynn ook een fantastische soulstem bleek te zijn en McLeod, een bekende dichter en Slam poëet, met een spoken word excelleerde. Nog één keer krachtig met ‘Old Mistakes’, nog één keer meezingen met de band in ‘All this Trouble,’ waarbij de zaal het nummer helemaal overnam. Uiteraard een toegift met het gevoelige ‘Landmarks’, waarin nogmaals publieksparticipatie. De langdurige staande ovatie was meer dan verdiend. Na afloop, het publiek was al bijna helemaal verdwenen klonk er ineens weer prachtige muziek. Op het podium Mike Zulawell met barvrouw Christy van De Amer om een paar nummers samen te spelen. Muziek gaat namelijk over elke grens.
Filmsterren, elanden en prachtige muziek bij The Fugitives
