GRONINGEN – Het was de eerste keer dat Pete Bernhard, Cooper McBean en Lucia Turino Groningen bezochten, maar de kennismaking met The Devil Makes Three was dermate positief dat dit vast en zeker niet de laatste keer was. Met een uitstekend, intens en muzikaal prima concert vermaakten het trio De Oosterpoort en vloog het concert voorbij. The Devil Makes Three is een gezelschap dat bluegrass, folk, gospel, blues, country mixt met een flinke scheut rock. Het Amerikaanse gezelschap toerde ter ondersteuning van het voortreffelijke nieuwe album ‘Chains Are Broken’, maar ving aan met het oudje ‘The Bullet’. Een lekker vlot bluegrass nummer en dat hoge tempo handhaafde de formatie in ‘Hallelu’ en ‘All Hail’. Een pakkend en stevig begin. Songwriter van de band en leadzanger is Pete Bernhard. Hij wordt geassisteerd door Cooper McBean, multi-instrumentalist met banjo en gitaar en de expressieve, maar plaatsgebonden Lucia Turino met haar enorme staande bas. Vooral de heren maken er ook een visueel dynamisch geheel van. Met vooral veel beweging van McBean die, als het liedje het toelaat stevig het podium rondstapt, waarbij Turino nu en dan een atletische pose laat zien rondom haar bas. Alle drie hebben ze voortreffelijke stemmen, vaak ook in prachtige harmonieën te horen. De aankondigingen zijn vooral in het begin spaarzaam, maar als het gebeurd ook onderhoudend en goed. Het eerste liedje wat wordt aangekondigd is de Robert Johnson cover ‘Drunken Hearted Man’. Het nieuwe album komt aan bod als het titel nummer wordt ingezet. ‘Chains Are Broken’ is wat rustiger, maar erg mooi. Het wordt nog mooier als de band het Steve Earle nummer ‘Hometown Blues’ in zet, waarin Lucia Turino haar zangkwaliteiten mag tonen en zo de leadzang kan overnemen. Prachtig is ook ‘There’ll Be A Jubilee’, een nummer met een sterk gospel gevoel. Het tempo blijft onverminderd hoog. Schitterend is dan ’40 Days’. De zaal is inmiddels volledig ingepakt door de band met die heerlijke Americana mix. De basis blijft bluegrass, maar met voortreffelijke uitstapjes naar andere genres die niet misstaan. ‘Need to Lose’ rockt lekker stevig en ‘Graveyard’ is er intens en het mooiste nummer van een wat rustiger deel, waar in ook folk en bluegrass nummers zitten. Naar het einde toe neigt het weer wat meer naar de rock. Ook McBean krijgt zij moment als solozanger, en dan gaat het lekker vlot rockend met nummers als ‘Old number 7’, ‘Uncle Harvey’s Plane’ en ‘Deep Down’ een song van nieuwe album verder richting de eindstreep. Het heftigste nummer heeft de band tot bijna het einde bewaard met ‘Slide’, de rockgenen zitten wel goed bij dit trio. Dan wordt afgesloten met ‘Do Wrong Right’ maar na een donderende ovatie komt aanvankelijk alleen McBean terug die op gitaar een lied inzet, als dan ook Bernhard en Turino hun plaats weer innemen volgt nog en erg mooi toegift als, voorlopig, afscheid. Achter de merchtafel beleeft merchgirl Tanja een stormloop, teken van een overtuigende presentatie op het podium.
Fenomenaal The Devil Makes Three vermaakt van eerste tot laatste minuut
