STADSKANAAL/LEEUWARDEN – Voor ze op moet voor haar concert in Stadskanaal, de eerste van haar Bene zonder lux tour waarin ze Nederland en België aandoet neemt Ellen Foley even de tijd. Ze kijkt uit naar haar concerten en de belangstelling de zangeres heft weten te genereren doet haar goed. “Ik wilde graag terugkomen naar Nederland en België. Het zijn landen die altijd goed voor me zijn geweest: Happy places!” Ze was de ‘Rock ’n Roll Queen’ die Meatloaf van jetje gaf met haar fenomenale stem in ‘Paradise by the Dashboard light’, maar ook zelf scoorde met prachtige nummers als ‘We belong to the night’, ‘Heaven can wait’ en ‘What’s a matter baby’. Daarna raakte ze muzikaal wat buiten beeld omdat ze zich concentreerde op een succesvolle acteerloopbaan. Nu is Foley terug, En hoe. Ellen Foley rocks!
Wie kan zich niet de hit van Meat loaf ‘Paradise by the Dashboard light’ voor de geest halen. Een klassieker die nog steeds hoog in aanzien staat. In de afgelopen Top2000 stond het nummer op 22, na vele jaren in de top 10 te hebben gestaan. De zangeres op het nummer is niet Karla de Vito die in de clip te zien is, maar Ellen Foley. Een jonge zangeres en actrice die net op het punt stond haar eigen loopbaan te beginnen. “Het was een zegen dat ik juist op dat moment dat nummer mocht inzingen. Het leverde me een platencontract op. Mensen leerden mijn stem kennen en er werd geluisterd naar wat ik te zeggen had en de muziek die ik maakte” Er zijn voorzichtige plannen om Foley met Meat Loaf en schrijven Jim Steinman te herenigen. Veel kan en wil ze er nog niet over zeggen. “We denken erover. Als het doorgaat zal het wel worden aangekondigd. Het staat nog in de toekomst geschreven.”
Met zo’n vliegende start ging ook de loopbaan van Foley crescendo. “Mijn eerste album is sterk beïnvloed door Phil Spector en Jim Steinman met hun ‘Wall of Sound’. Op dit album de hit ‘We belong to the Night’ waarmee Foley ook haar eigen vaste plek in de Top 2000 veroverde. Verder werkte ze in die jaren mee aan het legendarische The Clash album ‘Sandinista” Op hun beurt drukten de leden van The Clash weer hun stempel op het album van Foley ‘The Spirit of St. Louis’. Later werkte Foley ook nog samen met Joe Jackson. Over al die samenwerkingen vertelt Foley. “Net als overal in het leven leer je wat van anderen en word je beïnvloed door de mensen waar je mee werk. Soms ten goede, soms ten kwade.”
Na nog een nieuwe samenwerking met Jim Steinman in Pandora’s Box kwam voor Foley steeds meet de nadruk te liggen op haar acteerloopbaan. Ze was succesvol op Broadway. Een terugkeer naar haar oorspronkelijke ambitie. Maar daar lag ook het begin. “Ik ben opgegroeid terwijl ik luisterde naar meiden groepen en Motown. De Stones en Jimi Hendrix, daar luisterde ik naar en natuurlijk Jefferson Airplane en Crosby, Stills, Nash and Young. Dat was de muziek van mijn jeugd. Ik heb nooit een instrument leren bespelen. Ik heb nog een blauwe maandag les genomen op de accordeon, maar had er niet het juiste gevoel voor en ben weer gestopt. Het werd dus acteren, maar daar ontmoette ze bij een productie juist Meat Loaf en Steinman. Na haar succesvolle zang episode wist Foley zich te onderscheiden op de planken en in series en films. Ook nu combineert ze beide. Dat maakt me ook als zangeres sterker. Ik kon het acteren meenemen op het podium en zo een sterkere act worden”, vertelt Foley.
“from Rock ’n Roll Queen to Mrs Bernstein”, vat haar website haar leven in één zin samen. Ellen Foley is getrouwd met schrijver Doug Bernstein. Zangeres, actrice, echtgenote en lerares aan een rockacademy. En dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Haar laatste solo album verscheen twintig jaar geleden en nu is er ‘About Time’. Het is in vergelijking met de albums uit de jaren 80 veel meer een album waarin Americana een plek heeft. Ik kwam Paul Foglino tegen en hij wilde graag een aantal nummers voor me schrijven. We hebben een band samen gesteld en zijn aan het werk gegaan. Daaruit is dit album voort gekomen.” Maar wat moet de jeugd van nu met Foley die hits had toen ze nog niet geboren waren. “Ellen Foley rocks”, klinkt het schalks. “The end!”