STEENDAM – ‘Here Me’, was de opening van het laatste concert van de eerste buitenlandse toer van de Britse singersongwriter Rachel Croft. De zangeres uit York was voor een weekend over en sloot dat af met een optreden bij Peter en Leni in Steendam. Een optreden waarin ze blijk gaf van veel talent, maar ook duidelijk nog stappen moet zetten. Met ‘Here Me’ werd de toon gezet. Droefheid overheerste in wat ze zelf betitelde als ‘moody’ liedjes. Croft bracht een mix van haar interpretatie van bekende folksongs en veel eigen werk. Dat doet ze met een fantastische warme stem, waarmee ze blijk gaf dat ze erg veel mogelijkheden heeft als zangeres en waarin de soul en jazz nooit ver weg is. Na deze trage toonzettende opening ging het verder met het iets vlottere, maar niet minder moody ‘In Blue’ over een gedoemde relatie. Een thema dat regelmatig langs kwam. Uiteraard is de liefde, of juist het einde van een liefdesrelatie een thema dat prachtige liedjes opleverde in de loop van de geschiedenis, maar soms had Croft hier ook wel iets meer in kunnen variëren. In haar songwriter vaardigheden moet ze nog wel een pas voorwaarts maken. Dat kan, want regelmatig gaf ze ook blijk dat zeker wel te kunnen, zoals in prachtige nummers als ‘Rainy A Day’ of het hoogtepunt voor de pauze het erg mooie ‘Cellendine’. Dat laatste nummer had ook net even wat meer vaart en juist dan komt de prachtige jazzy kant in de stem van Croft meer tot zijn recht. Tussen haar eigen werk lardeerde Croft een aantal bekendere folk traditionals, zoals ‘Fields of Athenry’ of ‘My Love Is Like A Red Red Rose’. Die gebruikte ze niet om haar eigen werk meer te kaderen door net even een andere toon aan te slaan, maar bracht ze net zo ‘moody’ met daarbij de vraag om extra reverb op haar stem, daar waar die dat toch echt niet nodig had en waarmee ze zich zelf wat te kort deed, want haar stem is meer dan goed genoeg. De pauze kwam met het mooie ‘Only Dreams’ en na de pauze opende ze met het even mooie en indrukwekkende ‘Old Climbing Tree’ dat fijn dromerig was en het prima ‘Change Your Mind’, ook nu echter bleef ze hangen in dat lage tempo met moody liedjes. De enige kadering waren haar vrolijke en charmante aankondigingen die mooi inhoudelijk waren en waar ze ook haar humor in kwijt kon. Hieruit bleek dat Croft is begonnen als straatmuzikant en daarmee haar publiek moet kunnen vasthouden. Veelbelovend waren haar nieuwe liedjes en vooral het slaapliedjes ‘6000 Miles’ was heel erg mooi. Haar ontdekking kwam mede dankzij een opname op straat van de folkklassieker ‘Fields of Gold’, waarna ze haar eigen werk afsloot met het geweldige ‘Can’t Replace Your Perfect’, uiteraard over een relatie waarin zij terecht kwam en haar partner nog niet over de perfecte vrouw heen was die hem gedumpt had. Dat had een prachtige afsluiting geweest, maar er volgde nog een overigens prima cover. Een erg mooie zangeres, een prima gitariste met veel potentie, maar ook het nodige schaafwerk dat nog gedaan moet worden. Het is te hopen dat Rachel Croft met haar talent een goede begeleiding krijgt, waarmee ze haar vaardigheden verder kan aanscherpen en de kansen die ze krijgt, publicitair, zakelijk en muzikaal weet te grijpen.
Droefheid troef bij Rachel Croft
