Een trip is het, een trip naar de jaren zestig, waar we Hollywood aan doen, maar ook het Parijs van Serge Gainsbourg. De dromerige indiepop van Donna Blue roept vervlogen tijden op vol romantiek. Dat deed de band al op hun eerste album ‘Dark Roses’ en de EP’s die ze sinds 2017 hebben uitgebracht. De kern van de band zijn Danique van Kesteren en Bart van Dalen. Hun sound leent zich voor zomeravonden, ongehaast flaneren met een geliefde, een drankje op een terras met zwoele blikken naar dat andere tafeltje, de klanken bedwelmen en verleiden je. Een heerlijk tweede album ‘Into The Realm Of Love’ bevestigt de reputatie van Donna Blue, met wat meer stromingen als inspiratie en een iets breder palet is het nu ook een meer dan geslaagde plaat, die als de zomer zich aankondigt alleen maar actueler wordt. De band is onderweg in binnen- en buitenland voor een reeks optredens om nog meer mensen toe te laten into the realm of love. De sfeer van die jaren waar hun grootouders met nostalgie aan terug denken is prachtig gevangen.
Lekkers groots en ruimtelijk neemt Donna Blue je met ‘Harmony of Spheres’ onmiddellijk mee naar hogere sferen en weidse uitzichten, waar je zweeft door de melkweg. Een prachtig panoramisch beeld. Vlotter is dan het superretro ‘Aphrodite’ waarin Bart van Dalen vocaal de leidsels in handen neemt en halverwege overgeeft in dit duet aan Danique van Kesteren en dan mooi elkaar afwisselen en een vleug Americana het nummer kleurt en drummer Dick Schonk er het tempo inhoud over het stevige gitaarwerk in deze song. Een fraaie start aan het album en dit hoge niveau wordt volgehouden. Lekker spacy start ‘Fantasy Girl’ waarna we onmiddellijk in het Frankrijk van François Hardy terecht komen. Een heerlijke song traag, sensueel en met fijne strijkers van de viool van Jasper van Roosdalen en de cello van Jonas Pap en dan plots een demarrage in de straten van Parijs. Het kleinere traag zwierende ‘All for Show’ beklijft met vooral die prachtige zang van Van Kesteren en sterke gitaar accenten. Prachtig wordt de spanning opgebouwd in het intro van ‘On The Cusp of Love’. Een heerlijk nummer, voortreffelijke zang lekker ruimtelijk in deze dan rustig opgebouwde song. Nu en dan zou nog iets meer knock out knal mogen worden uitgedeeld, maar echt missen doe je het ook niet in de wereld van Donna Blue. Het langste nummer van het album is het vlottere ‘Mains De L’Amour’ dat met een lang intro je meeneemt en ook nu de spanning weet op te bouwen. Rustig ontvouwt zich deze chanson zich dan. ‘Labyrinthe’ heeft een lekkere Nancy Sinatra vibe en is robuuster en leunt zo mooi tegen het verhalende ‘The Hunter’. Het album heeft dan allang weten te overtuigen en ‘White Horses’ met additionele zang van Joost van Eck en ‘In Blue’ bevestigen die indruk alleen maar. Heerlijk wegdromen in de wereld van Donna Blue.