GRONINGEN – Waar heb je het zoal over als Zac Lawrence, de zanger van Deadletter, opduikt bij de trap die het publiek straks Vera in zal leiden om voorafgaande aan het concert in Groningen nog even een luchtje te scheppen en de eerste fans al ongeduldig staan te wachten. Naast de fan dingetjes gaat het dan over “bugs” en waarom ze zo dol zijn op het bloed van Lawrence. Een vraag die vast en zeker een leeftijd heeft die kan wedijveren met de vraag wat er eerder was, de kip of het ei. Lawrence constateerde dat de toestroom van fans wel goed zat en verdween weer naar de Vera Green Room om zich met saxofonist Poppy Richler, gitaristen Will King en James Bates, bassist George Ullyott en drummer Alfie Husband voor te bereiden op hun show, maar niet nadat hij heeft uitgesproken hoe vereerd hij is om te spelen op een plek waar zoveel van zijn voorbeelden ook hebben gespeeld. Deadletter is een band waarin je de echo’s van The Clash terug hoort, en gezien het t-shirt van George Ullycot ziet, waarbij Lee Thomson van Madness te gast is en waarbij in de loop der jaren tal van invloeden zijn doorgesijpeld van andere bands, waarmee het geen retro band is, maar echt een product van deze jaren. De formatie ontstond als trio in Yorkshire, maar verovert nu in korte tijd de wereld met hun alternative rock en post-punk vanuit Londen. De band is nog redelijk vers, maar heeft met sterke live shows al een fijne reputatie opgebouwd. Momenteel toeren deze Britten nog met hun EP ‘Heat’ welke vorig jaar verscheen. Op het Vera podium ging het zaal licht uit, maar er verscheen nog niks op het toneel. Alfie Husband kroop haast ongezien achter zijn drum en zette in. De rest verscheen, pakte de instrumenten en ook Zac Lawrence maakte zijn opwachting voor ‘The Snitching Hour’. Een prima opening, waarmee met hoog tempo vaart werd gezet en de stemming er in werd gebracht. Dat Lawrence niet vies was van de nabijheid van het publiek bleek al snel. Dichter, dichter gebaarde hij om het afwachtende publiek naderbij te krijgen en deed dat meerdere keren tijdens de show. ‘Murdered’ was dan misschien niet de titel om dat te doen, maar het nummer was sterk en kende een prima opbouw en het opvolgende ‘Hero’ had eveneens dat hoge tempo en werd het eerste hoogtepunt, omdat steeds urgenter werd, ook door het spel van Poppy Richler die prachtige tonen uit haar sax toverde en de hele avond zo een verrassende extra laag inbouwde. Je merkte dat het publiek graag wilde, iedereen stond mee te deinen, maar tot die explosie kwam het nog niet. Tijdens ‘Degenerate Inanimate’ dook de zanger voor het eerst het publiek in vanaf het podium en dat was de toestemming waar ogenschijnlijk op was gewacht, want prompt ging het volledig los in de zaal en werd meedeinen, enthousiast meedansen. Als je er al van kan spreken was ‘Madge’s Declaration’ een prachtig rustpunt, hoewel dat ook betrekkelijk was en het tempo omhoog ging tijdens het nummer. Nog verder werd dat opgevoerd door Husband en Ullycot tijdens ‘Haunting’, dat de zanger eindigde met een weggesmeten microfoon en adempauze. Met Zac Lawrence heeft de band een uitstekende frontman. Soms staat hij doodstil voor het swingende publiek, als een veldheer de troepen aanschouwende, soms beweegt hij alsof de bugs hem gevonden hebben op de bühne en steeds is hij een fijne zanger. Voortdurend zoekt hij contact met het publiek, betrekt ze, soms lijfelijk door met hen samen te smelten. Er zijn weinig introducties en die blijven dan ook minimaal en vertellen niks over de liedjes, hoewel daarin toch zaken worden aangesneden. Voor ‘Fit for Work’ vraagt hij dan publieksparticipatie met vraag en antwoord om dan vervolgens tijdens ‘Credit’ zich te laten gelden in de enthousiaste pit. Langzaam is de slotfase van het optreden alweer aangebroken. Gitaristen Will King en James Bates laten zich nog een keer gelden in ‘Deus ex machina’ dat weer lekker uptempo is. In ‘Binge it’, dat iets rustiger is, is er ook weer een hoofdrol voor Richler en de zanger iedereen in het publiek meeneemt naar de Vera vloer om, als hij weer het podium opspringt het feest volledig te laten losgaan. In het kader van thema van de dag is ‘Flies’ dan de aanloop naar het slotakkoord. Rustig komt ‘Zeitgeist’ op gang maar dan duurt niet lang voor de band volledig losgaat. Even taxeert Lawrence de mensen die voor hem staan om dan met een stagedive zich door de zaal te laten voeren. Een aansprekend optreden van Deadletter vol energie. Eigenlijk vraagt het om een toegift, maar de muziek gaat direct aan en de zaallichten volgen. Het is voorbij! Soms mag er best nog wel iets worden iets worden verteld over de nummers, die wat te vertellen hebben en een beloning met een toegeeft voor het feestje samen zou ook niet misstaan, maar het was intens, explosief en prachtig wat Deadletter te bieden had in Vera.
Deadletter is intens, explosief en prachtig in Vera
