GRONINGEN – Het was een moment dat iedereen die er bij was waarschijnlijk voor het leven op het netvlies zal blijven staan. David Corley op het Take Root festival gaf een optreden dat passanten deed stilstaan en luisteren. Vlak voor het einde kloeg hij dat het warm was. Hij knielde en viel om met een hartaanval. Zijn leven werd op het podium gered en nu meer dan een half jaar later komt de Amerikaan terug naar de plek waar zijn laatste optreden in Europa eindigde voor de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort op 30 april in Groningen. Gesprek met een overlever over wat hem overkwam en zijn muziek.
“Het gaat geweldig worden”, vertelt David Corley thuis in de Verenigde Staten als we spreken over hoe goed het is om weer in De Oosterpoort op te treden. Corley is na een lang verblijf in het UMCG in Groningen goed hersteld van de gevolgen van zijn hartaanval en dankbaar voor ieder die hem hielp. “Het was het allereerste wat we hebben besloten toen ik out-of-the-woods, bij wijze van spreken, kwam afgelopen herfst. Ik wilde terug naar De Oosterpoort en daar spelen. Na wat er is gebeurd en mijn herstel voel ik me erg schuldig over wat al die toeschouwers en anderen die er waren hebben moeten doormaken met mij. Iedereen heeft me geweldig ondersteund, maar ik kan alleen maar een voorstelling maken hoe het is om dat voor je ogen te zien gebeuren die avond. Wat een schok. Ik ben dus heel erg vastbesloten om terug te komen en deze mensen een geweldige show te geven en deze keer tot en met het einde”, lacht Corley.
David Corley is muzikaal een laatbloeier. Eén van die mensen die al vanaf kind af aan bezig is met muziek, maar nu volledig tot muzikale wasdom is gekomen na een leven vol met….. Ja met andere dingen. “Zo is het leven”, kijkt Corley terug. “Ik ben er in verdwaald. Ik heb een heleboel lol gehad, maar ook mijn deel aan verdriet en misére. Ik heb het nooit bekeken als dat ik te laat in de muziek ben gestapt. Toen ik 25 jaar was misschien, dus Ik ben gewoon maar door gegaan met alles wat speelde in mijn bestaan. Er zijn daar geen geheimen. Het leven is vol verrassingen.” Corley kijkt nog verder terug naar zijn eerste muzikale stapjes. “Well”, klinkt het in smeuig Amerikaans. “Iedereen in mijn familie kon piano spelen. Er was altijd een piano thuis en daarop leren spelen hoorde als vanzelsprekend bij de opvoeding. We waren geen bijzonder muzikale familie of zo, maar iedereen kon tot een bepaald niveau wel spelen en zingen. Mijn oma en moeder waren muzikaal het meest getalenteerd. Zij waren het ook die mijn zus en mij opvoeden, dat was een sterke en positieve invloed op me. We zijn opgegroeid op een stal waar mijn familie paarden fokte. Ik kreeg van mijn moeder en grootmoeder liefde en ondersteuning. Een paardenfokkerij is misschien niet de plek om een muzikale loopbaan te beginnen, maar wel een plaats om muziek te maken.”
De muziek van David Corley wordt vaak gerangschikt onder Americana. Hij is het er zelf niet mee eens. “I’m not Americana. Soul, okay, met invloeden van rock ’n roll, en als dat dan klinkt als Americana dan moet dat maar. Ik ben opgegroeid, net al de meeste mensen van mijn leeftijd, met de muziek van The Beatles en The Stones, Bob Dylan en Van Morrison, Neil Young en al die anderen. Als jonge vent was ik meer een balladeer, omdat ik mijn liedjes schreef op de piano, maar ik hou van elke soort muziek. Ik val een beetje tussen de genres door. Liedjes komen gewoon voort uit waar ik op dat moment naar luister. Ik kan je niet vertellen hoe ik mijn liedjes schrijf. Vaak schrijf ik ze niet eens op. Ik heb dagboeken bijgehouden voor een groot deel van mijn leven. Daar heb ik nog wel eens wat teksten voor liedjes in opgeschreven en zelfs wel complete uitgewerkte liedjes, maar meestal maak ik her en der wat aantekeningen en kijk of ze blijven plakken. Ik heb geleerd dat muziek en zeker mijn liedjes nogal vloeibaar zijn. Ik wil ze constant veranderen, nadat ze klaar zijn. Ik kan mezelf een beetje bedonderen op deze manier”, lacht David Corley. “Wat onderwerpen betreft, wederom ik zie wel hoe het uitwerkt. Meestal zijn het liedjes die op de een of andere wijze over een meisje gaan. Ik weet het niet. Het leven, liefde, het universum en al het andere of whatever. Je moet het menen, dat is belangrijker.”
Voor een vastgelegde vorm van de liedjes van David Corley is het dus belangrijk om te luisteren naar zijn album. ‘Available Light’ werd ook in Nederland met hoge lof ontvangen. Een prachtig album is het geworden, geproduceerd door de Canadees Hugh Christopher Brown. “Ik had eigenlijk zero doelen met dat album. Ik wilde een echt album maken. Een document om zo te zeggen, van de liedjes die ik heb geschreven gedurende de afgelopen jaren. Ik had er veel vertrouwen in, helemaal omdat ik met Chris werkte en dat een veteraan is als muzikant en producer. Hij is soul. Het maken van een gewoon album was niet mogelijk. Chris is een renaissance man. Zijn kennis en kunde op elk niveau en zijn vriendschap die we opbouwden tijdens het maken van het album maakte het zo gemakkelijk om deze taak te volbrengen en een geweldig plezier om dat album te maken.” Dat is te beluisteren, want dit plezier spat van het album. Dan kijkt Corley vooruit en kondigt een volgend album aan. “Dat kom er. We zijn de hele winter aan het opnemen geweest en we hebben nu een twintigtal liedjes klaar en die gaan nu gemixt worden. We hopen dat het album uitkomt in de zomer, tegen de herfst aan. Voor deze toer komen we alvast met een EP genaamd ‘Lights Out.’ In Groningen spelen we liedjes van ‘Available Light’ en de EP en nieuwe plaat.”
Even terug naar het begin. Wat verwacht David Corley van deze toernee. “Aww”, grinnikt de Amerikaan. “Ik hoop dat ik op mijn voeten blijf staan en dit concert wel uit kan spelen. Ik heb een geweldige band bij me met Sarah McDermott, Gregor Beresford, Joey Wright en Chris Brown uit Noord-Amerika en Cait O’Riordan uit Ierland waarmee ik in Engeland speel. In Nederland zal ik optreden met BJ Baartman’s Wild Verband en ik hou er van om met deze jongens te spelen. De meeste heb ik niet meer gezien sinds ik neer viel, dus ik ben bang dat ze me flink op de hak gaan nemen de komende tijd voor we weer aan spelen toekomen. Ze zijn mijn broers, maar een ruige bende”, lacht Corley bij het vooruitzicht. “Ik kijk er er ontzettend naar uit”, klinkt het dan ineens serieus als afsluiting bij de gedachte dat dit toch een soort bonus is, want het had zomaar heel anders kunnen lopen. Gelukkig kunnen we hem nog zien.