Chris Ayer is van de huidige generatie jonge mannen met gevoelige liedjes die tegenwoordig in bulk op de markt komen. Ayer onttrekt zich echter aan het grote gros en bewijst met The Noise dat hij zeker zijn plek verdiend en meer in zijn mars heeft dan menig mooidroefzingend jongmens. Juist ook, omdat bij Ayer de blijheid altijd net om de hoek ligt en hij gelukkig weet te vermijden dat het alleen maar ellende is. Ayer heeft een fraaie manier van zingen, schrijft mooie vlotte liedjes en toont op het album ook prima variatie in zijn werk aan te brengen. Hij is zeker geen one trick wonder die steeds variaties op het zelfde kunstje opvoert, maar hij is een stevige en goede songschrijver. Af en toe mag hij nog wel wat robuuster en resoluter de diepte in gaan en zo een volwassener publiek aanspreken, maar dat is een kwestie van tijd. Nu is het nog iets te veel liefdeslief en leed. Ayer laat op zijn album een aantal mooie lidjes de revue passeren. Het prima openingsnummer ‘Carry’ het sterke ‘Stranded’ en het prachtig ‘Read-Only Memory.’ Hoogtepunt is het gevoelige en sfeervolle ‘The Noise’, niet voor niets het titelnummer. Mooie singsongwritermuziek dat met zorg en goede muzikanten op het album is gezet, waar Ayer samen met Will Hensley ook verantwoordelijk is voor de productie. De Amerikaan houdt zelf de hand aan het roer als het om zijn werk gaat. Dit album is net als de meeste zelf uitgebracht. Samen met mensen als Matt Simons en Adam Barnes, verwante zangers, waarmee hij vaak, ook in Nederland, tourt, weet hij het genre goed te vertegenwoordigen.
Chris Ayer – The Noise
