AMEN – Een pleidooi voor de verrassing. Het is heel begrijpelijk in deze tijd van inflatie, prijsstijging en onzekerheid. Je kunt die euro maar één keer uitgeven. Hoe vanzelfsprekend is het dan om voor die act te kiezen die je misschien al wel vier of vijf keer hebt gezien, maar waarvan je zeker weet dat je er een goede avond bij hebt en het is ook nog een naam die je maandagochtend bij de koffiemachine kan laten vallen zonder dat je het hoeft uit te leggen. Verstandig, maar een band als het Australische Charm of Finches is een pleidooi voor het onbekende, het avontuur, de muzikale ontdekkingsreis. Je zult dan moeten uitleggen bij de koffie dat het twee zusjes, Mabel en Ivy Windred-Wornes, uit Melbourne zijn. Dat hun muziek ragfijn en uitermate delicaat is en dat je vertrouwde op het programmeursteam van De Amer in Amen die ze boekte voor een optreden en dat je die bekende naam deze keer even hebt overgeslagen, maar als beloning voor je expeditie de Drentse natuur in en fantastische avond hebt gehad. Hoe je geroerd was door de muziek van beide zussen en dat je graag alle drie hun albums had gekocht, maar dat halverwege hun Europese rondreis al zoveel mensen ook waren gecharmeerd en betoverd door hun muziek, dat die albums stijf uitverkocht waren. Dat vertel je met zoveel passie en napret, dan hangt de kantine vast echt aan je lippen. Een pleidooi voor het avontuur dus. Charm of Finches zijn ontstaan in de straten van Melbourne waar de gezusters Windred-Wornes in hun vintage kledij leerden hoe je voorbijgangers kunt laten stoppen en luisteren met muziek als straat artiesten. Het was vooral met hun tweede album, het 2019 verschenen ‘Your Company’ dat ze doorbraken in eigen land en die status bevestigden ze met het derde album ‘Wonderful Oblivion’ dat eind vorig jaar verscheen en waarmee ze nu hun tenen in het Europese water steken. Begonnen bij onze overzeese Britse buren verovert het duo nu Nederland, steekt door naar Duitsland en gaat via Scandinavië terug naar de Britten. Er is daarbij één maar, de stem van Ivy Windred-Wornes heeft door het vele zingen wat overbelasting, maar in Amen plaatse gastdame Kip een grote beker helende thee op het podium. Een toontje lager werd er gezongen en een liedje minder om de stem te sparen, maar in kwaliteit was het fantastisch. Het duo opende erg mooi tweestemmig en redelijk uptempo met ‘Concentrate on Breathing’ van het nieuwe album en daarop staat ook het rustigere ‘Canyon’, een liedje over dromen dat je in het onbekende springt en het vertrouwen heb dat het goed komt. Een lied dat meer mensen zich ter harte mogen nemen, want er was nog een enkele lege stoel, voor wat al snel een fantastisch concert was met twee, in gekleurde tweedehands bruidsjurken omgetoverd tot kleding om in op te treden, prachtige bescheiden artiesten. Schitterende folk brengt het duo, waarbij de gitaar van Mabel en haar stem het cement zijn, waarop de een tikje hogere stem en de viool en piano van Ivy een prachtige extra laag op aanbrengen. De stemmen zijn kraakhelder en vervlechten zich prachtig. Charmant en dankbaar werden liedjes aangekondigd met vaak een mooie inhoudelijke toelichting. ‘Miranda’ bijvoorbeeld dat na het rustige en erg intense ‘Treading Water’ werd gespeeld is een liedje over jaloezie, een emotie die Mabel trachtte te verwerken door dit te projecteren op een niet bestaand persoon met de naam Miranda. Een nummer met prachtige viool accenten. De eerste set werd afgesloten met drie hoogtepunten. Het fantastische op het boek ‘The Catcher in the Rye’ geïnspireerde ‘Where do the Ducks Go?’ een rustig contemplatief nummer met daarna een nieuw, nog naamloos nummer dat we voor het gemak maar even ‘Suits Me Just Right’ dopen, waarvoor Ivy achter de piano plaatsnaam en tenslotte werd die doorvoeldheid mee genomen in ‘The Bridge’. Een lied over sterfelijkheid met als aanleiding een sprong met te veel bravoure van een brug en niet meer bovenkomen. Geïnspireerd door een groep jongeren die bij een brug een vriend stonden te betreuren en versterkt door eigen ervaringen, schreef het duo dit nummer. Na de pauze vervolgden de dames het concert met ‘Paper & Inkt’ over het fenomeen liefdesbrief, maar was al snel ‘Gravity’ een rustig en verdrietig nummer over vergeefse hoop prachtig. Dit niveau werd vast gehouden in heerlijke nummers als ‘Paint me a Picture’ en ‘Pockets of Stone’, waarna werd afgesloten met ‘Wonderful Oblivion’ dat als enige nummer net wat rommeliger overkwam. Gelukkig werd afgesloten met een hoogtepunt als toegift met de Leonard Cohen cover ‘Famous Blue Coat’, waarbij de meesterzelf alleen maar instemmend zal hebben geknikt. Nu en dan mocht het iets brutaler, iets dwingender, maar in hoeverre de stemproblemen daarbij een rol speelden, dat moet een volgend bezoek in optima conditie aantonen. Voor het publiek dat er niet was, streep nu volgende keer niet die bekende naam aan, maar juist die naam die je niet kent en helemaal als er Charm of Finches staat aangekondigd. Durf het gewoon aan.
Charm of Finches zijn een pleidooi voor het avontuur
