GRONINGEN – Een paar liedjes voor het einde van het optreden Cash Savage and the Last Drinks nam de Australische frontvrouw van de band de gelegenheid om aan te kondigen dat er geen toegift zou zijn na het optreden in Vera in Groningen. De reden was dat ze een bloedhekel aan het verschijnsel had. Dan moet je ongemakkelijk in de deuropening staan in de hoop dat het publiek je toejuicht en dan mag je nog een nummer spelen. Het brak ook nog eens de opgebouwde sfeer van het samenzijn met publiek. Nee, het laatste liedje was dan ook echt het laatste liedje. The Last Drink ook echte de laatste versnapering. Een voorgift was er wel. De vroege bezoekers die nog even gezellig stonde te kletsen voor de deur zagen bassist Nick Finch de deur voorzichtig benaderen. Nog gesloten. Hoe kwam hij naar binnen? Behulpzame werd hij gewezen op de bel. En uitermate goed gemutste stem informeerde via de intercom wie daar was en wat hij kwam doen. Finch was duidelijk het Nederlands niet machtig en had het juiste wachtwoord niet, maar ook zijn antwoord dat hij de band hoorde was voldoende en even later stonden de bassist en frontvrouw samen met gitaristen Joe White en Dougal Shaw, percussionist Rene Mancuso, keyboardist Roshan Khozouei op het podium. Normaal zou daar ook violist Kat Mear bij zijn, maar deze was verhinderd en aangezien ze onvervangbaar is, was er gekozen om geen andere violist mee te nemen, maar versterking te vragen aan Anna Langdon frontvrouw en saxofonist van Loose Fit en daarnaast voorvechter van Aboriginal rechten die met haar spel een heel nieuwe extra laag toevoegde aan de combinatie van rock, post punk en folk noir van de band.
In Nederland is de faam van Cash Savage and The Last Drinks nog niet helemaal door gedrongen, des te scherper het team van Vera die dit pareltje boekte, maar in Australië timmert het gezelschap rondom naamgeefster Cash Savage al sinds 2008 aan de weg. Daarvoor trad Savage, nichtje van wijlen Conway Savage die onder meer toetsenist was van Nick Cave and the Bad Seeds, solo op vanaf jonge leeftijd rondom Melbourne. Na het uitbrengen van een EP kreeg de band vorm, hoewel het vaak ging om muzikanten die op dat moment beschikbaar waren. Vanaf het uitbrengen ‘Wolf’ in 2010 en vooral ‘The Hypnotiser’ in 2013 kreeg de formatie een vastere vorm en kwam zo langzamerhand ook het succes. In 2015 en 2016 kwam de band naar Europa ter promotie van het album One of Us uit 2016 waarna ‘Good Citizens’ in 2018 verscheen, Grote bekendheid kreeg Cash Savage and The Last Drinks met een corona optreden zonder publiek dat werd uitgebracht als album ‘Live at Hamer Hall’ nadat de video een enorm succes was. Meest recent is het studioalbum ‘So This is Love’ uit 2023.
Als de lichten uitgaan in Vera klinkt een intro lied over de luidsprekers, terwijl de 7 koppige band die het podium heeft gevuld zich een weg baant naar de instrumenten. Als iedereen zijn plek heeft gevonden en ook Cash Savage klaar staat voor het enige Nederlandse en meest noordelijke optreden ooit van de band wordt aanvankelijk rustig met de drums van Mancuso ‘$600 Short On The Rent’ ingezet. Een nummer met een zekere dreiging van onheil dat er boven zweeft, ook door de heel direct de zaal in kijkende, alsof ze iedereen in het publiek persoonlijk aanstaart, Savage. Een nummer dat snel wint aan stevigheid en mooi gitaarwerk. ‘Keep Working At Your Job’, mooi geaccentueerd door herhaling, terwijl je zoveel andere dingen kunt doen is dan prachtig. Deels tweestemmig gezongen krijgt het nummer een prachtige intensiteit krijgt. ‘Something Better’ is dan even prachtig. Een stevige song, waarin vooral de mooie zang van Savage, met een lekkere rauwe rand, wat de oprechtheid en gemeendheid alleen maar onderstreept en wat er ook de fragiliteit van de songs benadrukt. Als Savage de tijd heeft genomen om Vera te complimenteren en te benadrukken dat het publiek en band, ieder mens in de zaal hier op dit moment bijeen is. met elkaar de sfeer en de show tot iets unieks maakt is na onder andere ‘Rat-A-Tat-Tat, en het titelnummer van het laatste album So This Is Love’ het trage ‘Every Day is the Same’ een prachtig schrijnend en megagevoelig nummer dat veel impact heeft, ook omdat de zang van Savage hierin zo mooi door klinkt. Het nummer wordt opgedragen aan iedereen die te maken heeft, zelf of in zijn omgeving, met mensen mentale problematiek en hoe fragiel de lijn is waarover je dan loopt. Er is tijd voor een nieuw nummer. Op de setlist aangekondigd als solo, maar met ‘Just a Dream’ als meest waarschijnlijke titel. Geen solo song, want Rene Mancuso drumt en Cash Savage speelt gitaar. Het is inmiddels een fantastisch concert. In stevigere ‘Push’ etaleert Anna Langdon waarom ze niet alleen als zangeres is gevraagd, maar ook een uitmuntende saxofonist is, Het energieke ‘Human, I’Am’ is impressionant en zelfs bij Cash Savage, nog steeds indringend de zaal inkijkend speelt nu en dan een lachje om haar lippen. Het rustigere en donkere ‘I Want To Be Everyone’ geeft nog even een adempauze voor krachtig wordt afgesloten met ‘Run With The Dogs’ en met wederom mooi saxspel van Langdon en de hele band als koor in ‘Hypnotiser’. De term pollwinnaar viel na afloop. Er kan nog heel veel moois komen in Vera, maar dit was een doorslaand succes. Een optreden dat eigenlijk een toegift verdiende, maar dat was al besproken en Savage en Finch stonden al achter de merchtafel.