GRONINGEN – Nagenoeg zijn hele nieuwe album kwam langs bij C. W. Stoneking tijdens een optreden in De Oosterpoort in Groningen. Een heldere keuze van de Australiër maar één die her en der toch een wat sneue blik opleverde bij de fans. Het nieuwe album is een soort breekpunt voor Stoneking met zijn oudere werk in de zin dat hij de akoestische gitaar en dobro heeft omgeruild voor een electrische gitaar. In Groningen bleef een gouden exemplaar vast in zijn hand en dus vooral nieuwe liedjes. Stoneking is een artiest die vanaf een aantal optredens tijdens eerdere toernees publiek opnieuw weet te trekken bij terugkomst. Een goed teken en al snel was de teleurstelling dat er geen ouder werk voorbij kwam weggestopt. Aanvankelijk alleen met gitaar opende Stoneking met ‘How Long’. Vanaf het tweede nummer werd hij bijgestaan door drie charmante dames op saxofoon, drums en bas. Vooral in ‘Get on the Floor’ met fijn sax spel werd duidelijk dat dit prima samenviel, mede door de mooie achtergrond koortjes die de dames verzorgden. Stoneking brengt een mooie mix van verschillende stromingen blues gemengd met wat rock en soul, wat een prachtige jaren 50 gevoel gaf. De zang van Stoneking is opmerkelijk, binnenmonds en met een zwaar dialect is het moeilijk te verstaan tijdens de zang, maar vooral tijdens zijn publiekspraatjes. Het maakte dat het publiek de oren moest spitsen en overigens ook zijn bandleden, want er werd gespeeld zonder setlist en de zanger moest vaak nog even doorgeven wat er nu op zijn menu stond en dat leverde een af en toe vertwijfeld kijkende bassiste op met de contrabas in de ene en de basgitaar in de andere hand. Zijn muziek was aansprekend. Zeer dansbaar en mooie nummers waarbij vlot zoals ‘The Jungle Swing’ werd afgewisseld met mooie rustigere nummers als ‘Tomorrow gon’ be Too Late’. Aansprekende liedjes gebracht door een entertainer in smetteloos witte outfit. De ‘nieuwe’ stijl van Stoneking beviel zeer, hoewel de dobro node werd gemist. Een man met een krachtige stem en aansprekende en sterke liedjes en een prima begeleidingsband met vooral een prettige sax. Met ‘We Gon Bugaloo’ sloot C.W. Stoneking zijn set af die hem ongetwijfeld ook weer voor komende bezoeken aan ons land nieuwe fans heeft opgeleverd.
C. W. Stoneking speelt vooral nieuw werk
