STEENDAM – Dan reis je van upstate New York naar Steendam voor een concert bij Peter en Leni en dan tref je de enige dag waarop het serieus sneeuwt, het KNMI codes in allerhande verschillende kleuren gaat afgeven en moet je hopen dat noch jezelf, noch de toeschouwers die naar het concert willen komen ingesneeuwd raken. “Wat kun je er aan doen? Ik kom al tien jaar in Nederland en heb nog nooit sneeuw gezien,” accepteerde de artieste het met gelatenheid. De echte Anna Coogan liefhebbers trotseerden de codes en het wit op de weg en kwamen naar het podium voor dit optreden. Dat solo optreden van deze gelouterde operazangeres, kayakster en wetenschapper begon met het titelnummer van haar laatste prachtige album ‘The Lonely Cry of Space and Time’, een heerlijke Americana song waarin haar wetenschappelijke achtergrond een rol speelt en ze in haar zang mede teruggrijpt op haar training als klassiek zangeres. Het is mede wat deze Amerikaanse zo’n boeiende artieste maakt. Ze put vanuit verschillende bronnen, haar persoonlijke gevoelens, haar professionele achtergrond en combineert dat met een zeer fijn muzikaal gevoel, uitstekend spel op haar elektrische gitaar en prachtige stem. Heel mooi waren bijvoorbeeld ‘Follow Me’ wat al vroeg in het concert zeer intens werd gebracht of ‘Paper Sails’ van haar in 2014 uitgebrachte album ‘The Birth of The Stars’, maar het prachtige nieuwe ‘The Kings of The World’, hypergevoelig, toont aan dat Coogan zich ook als songwriter blijft verbeteren en ontwikkelen. Opmerkelijk is hoe goed de Amerikaanse Nederlands spreekt. Dat heeft ze zich als taak gesteld, omdat ze zich zo thuis voelt in ons land. Nu en dan werd daar een Duits woord tussen gefrummeld, maar dat werd met humor onder de noemer “Datisjaduits.com” weggezet. De eerste set eindigde op de gevoelige noot met een prachtige interpretatie van het Phil Ochs nummer ‘Pleasures of The Harbour’ en het eigen ‘Lorelei’. De tweede set ging even mooi van start met het erg persoonlijke ‘Red Shoes’ wat een zeer sterk nummer is. Coogan is niet bang om haar zielenroerselen te delen met haar publiek. Het geeft het optreden extra lading en diepte. Een prachtig nieuw nummer als ‘The Undertow’ wist ook bijzonder te boeien. Naast haar leven als artiest en werk als docente schrijft Anna Coogan ook filmmuziek. Deze dagen was het mogelijk om een regulier concert te boeken, zoals bij Peter en Leni, of een film, met daarbij op toneel de muziek. Dat zijn vooral oude zwart/wit films zoals ‘Fall of The House of Usher’. Daarvan bracht ze het erg mooie ‘Wedding Vows’ wat een meer klassiek karakter heeft en waarin de operazangeres Anna Coogan meer ruimte krijgt. Ze sloot af met een mooie uitvoering van ‘Suzanne’ van Leonard Cohen en een indrukwekkende ‘Masters of War’ van Bob Dylan waarbij ze met enorme drive en intensiteit halverwege haar elektrische gitaar neerlegde, al zingende met felheid en verontwaardiging langs het publiek liep en de keuken in verdween. Een prachtig statement en een heel mooi einde van een optreden dat je bijblijft. Het enige foutje was dat ze daarna nog een liedje zong om de stemming wat te ontladen. Het liedje was mooi, maar na het indrukwekkende einde van het vorige nummer, had dat eerder op de setlist gemogen. Anna Coogan bewees in Steendam wederom waarom ze nu al tien jaar in Nederland komt en daar een graag geziene gast is. Voor de volgende keer moet het KNMI maar een Code C afgeven. Code Coogan.
Anna Coogan prachtig in de sneeuw
