BUNNE – Ze staat bekend als één van de betere acts die Canada op het moment heeft. Ze wordt dan ook overal ter wereld gevraagd op te treden. Het Noorden van Nederland heeft echter een speciale rol in het leven van Ann Vriend. De wortels van de zangeres liggen in Nederland en om precies te zijn in de stad Groningen. Dit weekend staat ze in De Melkfabriek in Bunne. Een goede gelegenheid voor Vriend om het Noorden weer even aan te doen.
“Het hele idee waar muziek volgens mij om draait is het delen met anderen”, stelt Ann Vriend. “Dat kan je natuurlijk doen door liedjes te schrijven en je kunt ook liedjes opnemen in een studio en dan het achteraf te delen, maar door op te treden kun je het direct en haast fysiek delen met het publiek dat pal voor je staat. Dan krijg je onmiddellijk reactie en voel je de energie die de zaal vult. Dat is een krachtige energiebron. Dat voel je niet in een studio. Iedereen komt zo’n optreden binnen met zijn eigen gedachten en gevoelens. Zijn verwachtingen en met hoe ze de dag beleefd hebben. Ook als artiest heb je je eigen gevoel wat je meeneemt op het podium. Dat zwerft allemaal rond in zo’n ruimte. Dan voeg je daar muziek aan toe en dat wordt de manier waarop dat allemaal tot uiting komt, zowel op het podium als in het publiek. Een optreden kan daarom erg krachtig zijn en ieder optreden is daarom verschillend. Ik hou van het element van verrassing en spontaniteit. Ik kan op elk moment van een setlist afwijken en een liedje spelen dat op dat moment past, omdat het liedje dat in de planning staat niet bij dat moment past. Het gevoel en de wederkerigheid met het publiek bepaald dat.”
Met het uitkomen van haar nieuwste album is een periode van flink toeren begonnen voor Vriend. Ze was al ‘Down Under’ en trad in Noord-Amerika op en nu tourt ze door Europa met optredens in Duitsland, België en Nederland. “Als je optreedt merk je subtiele verschillen tussen verschillende landen en van stad tot stad”, vertelt de inwoonster van Edmonton. “Dat zijn toch vooral technische zaken vaak. Hoe is de sound, kunnen we elkaar horen, wat voor sfeer ontstaat er. Dit draagt toch veel bij tot hoe een optreden gaat, zowel voor ons op het podium, als het publiek. Je krijgt door deze factoren ook verschillende reacties. Dit is wel het belangrijkste, maar ook voor ons telt. Hoe was de reis. Kom je met veel stress aan of ontspannen. Hoe was de ontvangst. Hebben we rustig kunnen eten of helemaal niet. Heb je nog even via internet zaken kunnen afstemmen. Kleine dingen die toch een belangrijke rol spelen. In vergelijking met Australië en bij ons thuis zijn in Europa de afstanden veel kleiner, waardoor we veel uitgeruster zijn. In Europa verbazen we ons iedere keer weer dat je zo snel weer bij de volgende plek bent en dat is dan vaak ook nog in een ander land. Voor een Canadees is dat toch ‘pretty cool’.
‘For the People in the mean time’ is de titel van het dit jaar verschenen album van Ann Vriend. Vriend maakt jazzy en soulvolle muziek met een knipoog naar de muzikale geschiedenis van die muziekstromingen. Haar nieuwste album past niet naadloos in het rijtje met vorige werk. “Ik ben erg blij mee dat dit album, wat veel meer ‘upbeat’ is en meer gefocused op ‘groove’ toch in de smaak valt bij de fans die van mijn meer rustige en rootsy liedjes houden. Ik ben er blij mee dat mijn fans hiervoor open staan, hoewel er altijd mensen zullen zijn die mijn oudere werk mooier vinden en dat zullen blijven draaien. Dit geeft mij toch de mogelijkheid om de verschillende kanten van mijn componeren en muzikale smaken te onderzoeken. Tijdens concerten blijf ik veel van mijn oude liedjes spelen, maar het is ook erg leuk om met dit nieuwe album een nieuw publiek te bereiken. Mensen die houden van goede groove en old-school soul en R&B. Het is toch geen commercieel album geworden. Geen top40 pop met enorme promotie budgetten en daarom duurt het soms even om je publiek te vinden en andersom, maar langzaamaan gebeurt dat toch met recensies en nominaties voor verschillende prijzen.”
Inhoudelijk hebben de liedjes ook een boodschap. “The album tells tough tales of the struggle of inner city life,” staat op de aankondiging. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar in de wijk in Edmonton waar ik nu zes jaar woon is een hoge populatie met mensen die geen huis of haard hebben. Er zijn veel daklozen. De redenen hiervoor zijn nogal gecompliceerd en hebben te doen met de geschiedenis van de stad en het beleid, maar iedere dag kom ik in aanraking met mensen die verslaafd zijn, geestesziek of in de prostitutie zitten. Er zijn drug dealers en veel criminaliteit en vandalisme. Op straat zie je direct de harde kanten van het leven en het verdriet. Dat heeft ook op mij bij het schrijven van liedjes zijn weerslag. Het hoopte zich al een poos op en met dit album vond het een uitlaatklep. Maar iedereen komt in zijn leven ook de schaduwzijde tegen en heeft verdriet, niet alleen de daklozen. Daarom kon ik ook vanuit een persoonlijk perspectief schrijven. Ik woon in deze wijk en maak er deel van uit. Ik leef hier omdat de huur goedkoop is en artiest zijn ook zeker geen vetpot is. Het album is dus voor iedereen die zware tijden doormaakt. De achtergrond is deze buurt met zijn hardheid en realisme. Daarom klinkt het album ook ruiger en scratchy in plaats van helder en schoon. De drums komen hard aan en zijn groot in plaats van zacht en op de achtergrond. Maar de muziek is niet verdrietig. Het is blije muziek om op te dansen en om plezier te hebben. Ook bij mij in de buurt wordt gelachen en hoor ik mensen op straat moppen vertellen. Voor wie er oog voor heeft is er schoonheid, is er reden om te vieren en om te genieten, ondanks de droevigheid. Dat is waar soul en blues voor bedoeld is.
Al heel jong kreeg Ann Vriend viool les. “De viool; dat was fun. Ik kreeg les via de Suzuki methode. Je leert op natuurlijkwijze door te luisteren in plaats van noten lezen op de klassieke manier. Mijn familie verhuisde van Vancouver naar Edmonton en daar bleek de Suzuki leraar te duur. Ik moest omschakelen, maar dat noten lezen kreeg ik maar slecht onder de knie. Op een dag smeet ik mijn strijkstok door de kamer uit frustratie. Mijn moeder haalde me direct van vioolles. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik dat heb gedaan. Nu zou ik erg lang hebben gespeeld en misschien wel erg goed geworden zijn. Thuis hadden we een piano. Al jaren speelde ik daarop en schreef zelfs liedjes, zonder dat ik les had gehad. Puur op muzikaliteit en gehoor. Ik vond piano ook leuker. Ik kon akkoorden spelen en ritmes en daarbij ook nog zingen. De piano is veel meer een hele band in één instrument dan de viool. Ik vond het ook een eenvoudiger instrument dan de gitaar en ook fysiek makkelijker te bespelen. De gitaar is beter vervoerbaar en daarom heb ik die in mijn late tienerjaren nog wel leren bespelen, maar het frustreerde mij dat ik veel meer geluid uit een piano kreeg dan uit een gitaar. Het voelde als een stap terug. Op tour heb ik er wel eens spijt van. Een gitaar versleept veel beter dan een keyboard of piano. Dat is wel mijn grootste bezwaar tegen toeren en dat ik vaak op een keyboard moet spelen die lang zo’n mooi geluid niet heeft als een piano. Had ik maar….. dat is de straf dat ik vroeger niet heb doorgezet.”
Een paar jaar geleden deed Ann Vriend voor het eerst Groningen aan. Een soort terugkeer naar vertrouwde grond. “Ik werd uitgenodigd door de neef van mijn moeder Peter van der Ende en zijn vrouw Loes. Ze wisten dat ik in Duitsland zou optreden en organiseerden een radio optreden op de lokale omroep en creëerden zo ook een reden dat ik hen kwam bezoeken, want ik had ze nog nooit ontmoet. Mijn vader is geboren in Groningen en heeft daar tot zijn vierde gewoond totdat ze emigreerden naar Canada. Dat verhaal hebben ze ook aan RTV Noord verteld. De omroep deed een interview met mij in het huis waar mijn vader geboren was en belden hem op tijdens de uitzending. Dat was erg leuk. Sindsdien probeer ik bij elke tour toch een optreden in Noord Nederland te regelen, zodat ik de familie kan bezoeken. Twee jaar geleden heb ik een optreden gedaan in Bunne en ze hebben me terug gevraagd. Ik heb daarvoor toch erg veel te danken aan Peter en zijn vrouw Loes”, besluit Ann Vriend.
Foto: Jen Squires Photography