VLAGTWEDDE – De liefhebbers van bluegrass hebben de data al met dikke stiften in de agenda. Amy Gallatin & Stillwaters treden op in Nederland. Op 31 mei is Gallatin de afsluitende act voor het European World of Bluegrass Festival en een dag later treedt de Amerikaanse met haar drie begeleiders op in Het Blauwe Huis in Vlagtwedde. Gallatin koos een opmerkelijke route naar de muziek. Via een opleiding journalistiek en de paarden kwam ze in de muziek en is al jaren één van de grote namen in de Bluegrass.
“Ik kwam bij het rijden van paarden een beetje bij toeval terecht. Ik zat op een journalistieke opleiding voor radio- en televisiejournalist en werkte in Sacramento in Californie”, vertelt Amy Gallatin in de vroege ochtend bij haar eerste kop koffie. “In die dagen waren er grote veranderingen in deze sector, waardoor er erg veel onzekerheid was over banen en weinig vooruitzichten. Ik heb daarom Californie achter me gelaten en ben gaan reizen door het land, waarbij ik sliep in mijn tentje op campings en waar ik maar kon overnachten. Ik was nog jong in die dagen. Ik reed naar de staat Washington om daar te gaan paardrijden. Op dat moment ging mijn auto stuk en was ik eigenlijk wel verliefd geworden op het ruige leven buiten de stad en ben eigenlijk altijd blijven hangen daar. Ik trok rond en gaf paardrijles op ‘Dude Ranches'( vakantie boerderijen die een cowboy levenssstijl aanbieden) en zong bij het kampvuur. Ik vond het geweldig om zo te leven buiten de drukte van alle dag en het voorspelbare. Ik werd er gehard en bleef fit en het was totaal anders dan ik in mijn beschermde opvoeding had meegemaakt. Ik leerde paardrijden in allerlei verschillende en soms gevaarlijke omstandigheden. In de loop van die tijd leerde ik veel over mezelf. Ik ontdekte dat ik een talent had om mensen iets bij te brengen en hun een goede tijd te bezorgen. Ik leefde in die tijd in mijn ‘yurt’ en buiten de vakantieseizoenen reisde ik zoveel mogelijk naar Hawaii, Australië, Nieuw Zeeland, Fiji, Europa, Canada en Mexico.”
Een levensstijl als een cowboy op trektocht. Op reis en nooit een vaste stek. Wat steeds meer wel een vaste waarde begon te worden was de muziek. ‘Ik merkte dat muziek en muziekmaken een steeds grotere rol ging spelen. Het werd steeds belangrijker voor me. Ik voelde een passie die ik altijd wel had gehad, maar waar ik nooit iets mee had gedaan omdat ik er geen podium voor had. Tot ik begon te zingen aan het kampvuur. In die tijd zong ik vooral folk en cowboy liedjes die ik oppikte van andere zingende cowboys uit de omgeving. Eigenlijk alles van John Denver tot Joan Baez en van Bill Staines tot traditionele Amerikaanse volksliedjes.” Daar was het misschien wel bij gebleven. Wat de doorslag gaf om van een liedje aan het kampvuur over te stappen naar professioneel artiest was het Merlefest. “Ik hoorde van het Merlefest. Dat was was een festival dat werd georganiseerd door de ‘late great’ Doc Watson ter ere van zij overleden zoon Merle. Doc Watson tourde met zijn zoon, maar Merle kwam om bij een tragisch ongeluk op een boerderij. Buiten het seizoen reisde ik naar de Oostkust om dit festival bij te wonen. Wat ik hoorde blies me van mijn sokken. In de eerste plaats Doc Watson zelf, maar ook Emmylou Harris en een erg jonge Alison Krauss traden op. Ik woonde in die dagen in Montana en daar was Bluegrass een relatief onbekende muziekstroming. Ik had er nog veel naar geluisterd. Op de laatste nacht van het festival speelde The Seldom Scene, nog in de originele bezetting met John Starling en John Duffey. Wat een fantasie harmonieën. Ik was perplex. Het was welhaast een religieuze ervaring. Die avond viel de stroom uit door blikseminslag, maar de band bleef spelen. Iedereen kwam dichter bij het podium om maar niks te missen. Ik had nog nooit zo iets gehoord. Ik stond daar verdwaasd. In de regen tot de enkels in de modder met mijn natte slaapzak om me heen om maar wat warm te blijven. Een paar jaar later reed ik naar Nashville om het daar te gaan maken. Ik leefde in mijn busje en bezocht alle clubs om zoveel mogelijk country music te horen. De country kreeg in de jaren steeds meer popinvloeden. Ik hoorde in de beroemde Station Inn Tim O’Brien spelen. Hij werd begeleidt door volgens mij Jerry Douglas en Mark Schatz en had net zijn ‘Old Man Inn’ album uitgebracht. Ik zag ze spelen en realiseerde dat iedere muzikant eigenlijk aan het improviseren was en dacht: Dit is de muziek die ik wil spelen en niet wat ze deze dagen country noemen. De rest van mijn tijd in Nashville heb ik Tim O’Brien gestalkt. Overal waar hij speelde daar was ik ook. Ik kon er geen genoeg van krijgen.”
Inspiratie genoeg, maar nu de stap naar professioneel artiest. Die kwam in het uiterste Oosten van de Verenigde Staten. “Een poos later kwam ik terecht in New England. Daar las ik een advertentie van een Dobro gitarist die mensen zocht om mee te jammen. Ik heb daar op gereageerd en de rest is geschiedenis. Met die Dobrospeler Matt Nozzolio ben ik op mijn eerste tour naar Europa gegaan. Op basis van die eerste jamsessie en het plezier dat we hadden hebben we een band gevormd met Kevin Lynch, die tegenwoordig in Nederland woont, op de mandoline en voelde we ons thuis in de bruisende bluegrass scene in New England. Ik speelde gitaar en wat me vooral aansprak als sinds ik het leerde op high school was dat ik het instrument mee kon nemen en dat het geschikt is om ‘op het gehoor’ te spelen in tegenstelling tot de piano waar ik mee begonnen ben. Al dat oefenen op de piano, hoewel, nu wenste ik dat ik dat toch had doorgezet.”
New England heeft een bloeiende bluegrass, maar Europa en Nederland ook merkte Gallatin tijdens haar vele tours over zee. “Wat me onmiddellijk opviel was dat in Europa de bluegrass heel intens wordt beleefd en hoeveel de liefhebbers er vanaf weten. Op mijn eerste optreden tijdens die eerste tour in het kleine Toogenblik in België speelde Matt Nozzolio een stukje John Graves en dat werd herkend en beloond met applaus. Wat ook opvalt is de enorme gastvrijheid, zowel bij de podia als van de fans. Ik kreeg in Nederland bloemen van een fan. Ik voelde me zo’n diva. Toch blijft de bluegrass een ‘niche’ in de totale muziekindustrie en daardoor krijg je een gevoel dat iedereen tot die grote uitgebreide familie hoort. Als artiest ben je ook veel toegankelijker voor je fans die ook echt belangstelling hebben voor de mens achter de artiest. Ik weet nog dat ik bij één van de laatste shows was van John Denver in een grote concertzaal in Conneticut. Er was geen programma. Hij kwam op, deed zijn ding en vertrok en als je een plaat wilde kopen ging je maar naar de winkel. Ik heb daar lang over nagedacht over hoe verschillend dat is met ons en andere bluegrass en folkmusici. Ik denk dat onze openheid een belangrijke factor is voor het succes. Fans kunnen ons aanspreken op wat we presteren op het podium. Een typische bluegrass fan is vaak zelf musicus of er heel erg bij betrokken. Voor mij betekent dat ook dat het heel veel zegt als iemand fan is.”
Amy Gallatin kijkt uit naar haar trip met haar band Stillwaters. “Ik vind het veel beter met een band in alle opzichten: Muzikaal, sociaal, spiritueel. Als ik denk aan de dagen dat ik begon met muziek maken, dan was dat wat ik meer dan alles wilde. Een band. Als ik een podium voorbij kwam waar een band speelde dan voelde een leegte omdat ik dat niet had. Ik kan het niet verklaren, maar ik voelde het al nog voordat ik überhaupt begon met muziek maken. Ik vind het geweldig om te horen hoe mijn getalenteerde bandleden met een stuk muziek aan de haal gaan of de vocals verfraaien met emoties met hun spel. Ik ben gezegend met mijn band en dat ze met me willen reizen. Mijn partner dobroist Roger Williams. Zijn zoon JD die als een zoon voor mij is en ‘road dog’ Eric Levenson op bass die al veertig jaar naar Europa reist om daar te spelen te beginnen met de vernieuwende Joe Val in de jaren zeventig. Like the song says” “these are the good old days” for me! Ik kijk er naar uit om de mensen bij het European World of Bluegrass Festival waar ik al in 1996 mocht spelen. We komen dan net uit Zwitserland waar we op een nieuwe serie concerten spelen opgezet door Reto Winkler. Zijn vrouw Conny is een beroemde chocolademaakster, dus dat daar kijk ik echt naar uit. Ook naar de andere concerten in Nederland en uiteraard naar al die oude vrienden die we weer hopen te zien”, besluit Gallatin.