SCHIPBORG – Voor een reportage had de Groningse band Electropoëzie een journalist in het gevolg voor hun optreden op het Festival der Aa in Schipborg. Zoals dat dan gaat observeert, noteert en interpreteert de dame in kwestie dan de gebeurtenissen. Bij het optreden, notitieboekje binnen handbereik, waren de journalistieke voornemens snel verdwenen, want het feest dat Electropoëzie bouwde was dermate aanstekelijk dat zelfs de observant participant werd en gracieus over de dansvloer zwierde en haar fotograaf trachtte te bewegen ook zijn heupen los te gooien. Electropoëzie is het duo Hans Hoeverloo en De Ridderbaas. Het oeuvre bestaat uit poëzie op electropop in een onstuitbare en hoogst dansbare mix. Al een aantal jaren duikt het duo op voor intense prachtige shows vol dramatiek, verstilling, woordacrobatiek maar vooral onuitputtelijke energie op het toneel, maar vooral tussen en met het publiek, want de bühne is slechts een vertrekpunt voor het duo, waar nu en dan een knopje moet worden ingedrukt om een nieuw nummer te starten. In de loop der tijden zijn een aantal albums uitgebracht waarvan de meest recente de titel ‘Grijs III’ heeft en de opvolger is van ‘Grijs II’ die weer werd voorafgegaan door ‘Grijs I’. Het meest pril wat de Groningse formatie heeft uitgebracht is ‘Altijd Ameland’, een nostalgische liefdesverklaring aan het eiland en een monument voor de vader van Hans Hoeverloo. Een prachtige opening waarin sentiment en feest elkaar vinden en samen dansen, net zoals de bandleden onmiddellijk van het toneel stappen om te dansen met het publiek of al declamerend rond te stappen. Via ‘Lip op Lip’ gaat de party echt van start op de ‘Glitterglijbaan’ een prachtig nummer vol gekkigheid en net als de meeste nummers een mix van voorgedragen teksten, enthousiaste zang en stuwende Electropop. Het is ook het moment dat de journaliste definitief haar aanteken boekje weglegt en de dansschoenen aantrekt. Na dit onstuimige nummer is ‘Symmetrie’ erg mooi en net wat bedaarder maar met ‘Controle | Loslaten’ gaat het weer onstuimig los. De titel dekt de lading in dit geval uitstekend en het vlonder waarop het publiek staat zal bij de seismografen in den lande inmiddels wat vreemde blikken op hun meetapparatuur hebben opgeleverd. Toch is er ook een serieuze kant aan Electropoëzie in bijvoorbeeld ‘Zielig’, wat toch een wat zwaardere signatuur heeft en ook ‘Zwart’ laat een wat donkerdere voetafdruk na. Hoeverloo paradeert door het publiek, zijn bundel met gedichten geheven en schroomt niet mensen te confronteren door ze diep in de ogen te kijken. Dan trekt de band de luiken volledig open met het vrolijke uptempo ‘Ik ben Vrij’ en danst het via ’80 jaar Mens’ over de oma, naar ‘Oogcontact’. Het publiek is dan inmiddels ter aanbidding op de knieën gegaan onder leiding van opper discipel Ridderbaas in knielt ter ere van de wijsheden van Hans Hoeverloo aan zijn voeten. Electropoëzie was geweldig in Schipborg in deze inclusieve show die verraste, beroerde, dansbaar was en heerlijk op een mooie avond. Het duo groeide uit tot één van de muzikale uitblikkers van de eerste festival dag van het jubilerende Festival der Aa. Niet alleen gekkigheid, maar juist in het contrast tussen de verstilling, de nostalgie, de observatie en het feest schuilt de kracht van de band. Je kon niet meer wensen. Ja, nog een uurtje wellicht.
Wat een feest met Electropoëzie
