GRONINGEN – Vanuit Portland, Oregon in de Verenigde Staten waren Natalie Closner Schepman en de tweeling Allison en Meegan Closner overgekomen om Take Root in De Oosterpoort in Groningen met veel vocaal vuurwerk open te zingen. Gezamenlijk vormen sinds 2014 de zussen de band Joseph. Dit nadat zus Natalie had bedacht dat je met zijn drieën meer impact hebt dan dat zij alleen op het podium stond en haar tweelingzussen mee op tour vroeg onder de naam Joseph, een eerbetoon aan grootvader Jo en het dorp Joseph, Oregon. Dat jaar bracht het trio het album ‘Native Kid Dreamer’ uit. Inmiddels is Joseph een gevestigde naam. Recent verscheen het album ‘Good Luck, Kid’ en in de basis is er niet zo heel veel veranderd. Drie fantastische stemmen en de gitaar en foot drum met liedjes met invloeden uit folk, pop en rootsmuziek. Het drietal was één van de acts die Take Root mocht openen in de kleine zaal en dat resulteerde in een behoorlijke toevloed van publiek naar dat podium. Het openingsnummer was het titelnummer van het meest recente album en ‘Good Luck, Kid’ bleek onmiddellijk een voltreffer. Krachtige zang, waarbij het drietal schitterend de stemmen deed samensmelten, maar ook individueel kreeg iedereen op het toneel de kans zich te onderscheiden in een dijk van een lied. Deze lijn werd doorgetrokken in ‘Canyon’ wat een mooie rustige opbouw kende tot het steeds steviger en steviger werd. Deze sterke opening van het concert en het festival ging moeiteloos verder met ‘SOS’, rustig en met een steeds toenemende intensiteit, en het voortreffelijke ‘Green Eyes’ waarbij, steeds attent aangegeven door haar zus, Natalie Closner, de overstap maakte van akoestische naar elektrische gitaar. Een wisseling die met enige regelmaat plaatsvond. Het was een fenomenaal mooie fase in het concert, want dit was bijzonder indrukwekkend en ook ‘Half Thruths’ een nummer over angst en jezelf met halve waarheden geruststellen, een lied donker van toon, was erg indrukwekkend. Het gaf echter ook aan dat met een zeer beperkt instrumentarium sommige mensen het ook als vlak kunnen ervaren. Geen bas, geen drums, alleen gitaar en zang en wat percussie. De foot drum was erg hard afgesteld en knalde soms zeer dominant. Het belangrijkste instrument zijn de stemmen. Hou je van zang dan zit je goed bij Joseph, want het zijn drie prachtige stemmen, met wisselende leadzang, soms voortreffelijke harmonieën en andere keren ieder een heel eigen zanglijn. De zang is soms robuust en krachtig, dan weer ingetogen en gevoelig, maar steeds intens. Het mooiste nummer van het concert was, hoe mooi de eigen liedjes van Joseph ook zijn, het voortreffelijke ‘Come on up to the House’, van meester songwriter Tom Waits. Nu niet met Waits zijn eigen typerende zang, maar de voortreffelijke lichtvoetige zang van de zussen Closner. Een heel integere cover. In de aankondigingen was het vooral blijheid en dankbaarheid wat doorstraalde en nu en dan werd een nummer voorzien van inhoudelijke uitdieping vooraf. ‘Blood and Tears’ bijvoorbeeld over niet opgeven of ‘New Years Eve’ over het voor Amerikanen opmerkelijke jaar 2016, waarin de nodige wanhoop doorklinkt over de toekomst. Na het intense ‘Shivers’, bijna net zo mooi als Tom Waits eindigde het met ‘Fighting’. Wat een heerlijke stemmen, wat een feestje voor de zangliefhebber.
Vocaal vuurwerk bij Joseph op Take Root
