GRONINGEN – In iets meer dan een jaar tijd trad Violetta Zironi voor de vijfde keer op in Groningen. Tijdens Platosonic in Coffee Company, tijdens Eurosonic in de Lutherse Kerk, daar stond ze nog een keer als voorprogramma en ook nog een keer als voorprogramma in De Oosterpoort bij Don McLean. Wat haar vijfde keer bijzonder maakte was dat het deze keer allemaal om Violetta Zironi draaide. Haar eerste headline show en wederom op de vertrouwde grond van de Lutherse Kerk. Al die vier shows zorgden voor een aanzienlijke toeloop, waardoor de kerk propvol was met mensen die speciaal voor de Italiaanse kwamen. Dan sta je er toch even anders en na de rustige opening met ‘One More Goodbye’ kon ze er dan ook niet over uit hoe blij en bijzonder het voor haar was. Hoe dankbaar ze was. Een beetje zenuwen voor het grootste podium van haar eerste tournee waren begrijpelijk, maar zorgden ervoor dat ze af en toe deze zenuwen wat weg kletste in haar overigens prima inhoudelijke praatjes. Muzikaal was het heel fijn. Violetta Zironi combineert haar versie van folk en Americana met invloeden van de muziek uit Italië en Europa. Een mooie mengvorm die ze erg goed weet toe te passen. Haar liedjes zijn rustige luisterliedjes met veel melancholie en verlangen. Het zijn liedjes waar hoorbaar over is nagedacht. Liedjes vol zelfreflectie, maar ook hoop. Er kwam ouder werk voorbij, zoals het mooie ‘Lonely Window’ van haar eerste EP, maar ook erg nieuw werk dat nog niet is uitgebracht en nu de testrun krijgt om waarschijnlijk begin 2021 op een album te verschijnen. Veel belovend zijn die liedjes, want ‘Your Mother’, over hoe veel mensen van hun partner verwachten dat deze eigenlijk de moederrol in een liefdesrelatie gaat vervullen was het eerste hoogtepunt. Erg mooi was het bedachtzame ‘The Heavenly Angels Sing’ waarvoor een bezoek aan Vaticaanstad de inspiratie gaf en met name de fresco’s van engelen in de kerken daar die waarschuwen dat kwaad doen wellicht vergeven kan worden, maar altijd wordt opgemerkt. Tot dat moment had steeds haar elektrische gitaar in handen gehad, maar nu verwisselde ze die voor de akoestische. Sinds kort speelt ze ook weer nummers in het Italiaans en ‘Pelle Nuda’ was hier een voorbeeld van. Kakelvers was haar ode aan Berlijn, de stad waar ze inmiddels domicilie heeft gekozen, in januari. Nog geen titel heeft dit nummer, zo nieuw was het nog, maar het was een vrolijk droef liedje over de wat naargeestige Duitse hoofdstad in de winter. Zironi stapte achter de piano voor een drieluik. In deze drie liedjes kijkt de Italiaanse terug en vooruit. Geschreven op verschillende momenten gaf dit een beeld hoe ze in het leven staat van het zwaar aangezette ‘Light of the Moon’ tot en met het retrospectieve ‘When I Was Young’ vormde dit ook door de verandering van klank een mooi intermezzo. Terug met de gitaar volgde het prachtige ‘Oasis’ dat tot de hoogtepunten behoorde, evenals ‘Hungry to Kill’ over een droom, waarin haar geliefde haar probeert te vermoorden door haar van de trap te duwen en terwijl ze naar beneden tuimelt in haar hoofd de momenten terug ziet dat ze zijn ware karakter niet herkende omdat ze verblind was door liefde. Deze nachtmerrie leverde wel een schitterende zong op. Zironi is een prima muzikante die in sommige liedjes zich miniem tokkelend weet te begeleiden en op andere momenten, zoals in ‘La Mia Voce E La Mia Mano’ uitpakt op haar gitaar. Over het algemeen zou ze hier nog winst kunnen behalen met bijvoorbeeld een violist of cellist om haar hierin te ondersteunen, wat de liedjes meer body en diepte zal geven. Het eindigde heel gevoelig en ingetogen met ‘When I Wake’. De avond ervoor stond ze in Amsterdam en daar was het publiek opgestaan voor ze de kans kreeg haar toegift te spelen. De waarschuwing werd nu vooraf geheven en gehoord en dus werd na ‘Half Moon Lane’ en ‘Toast’ uiteindelijk de zaak met een staande ovatie besloten. De file voor de merchtafel had een plaats in de verkeersberichten op de radio verdiend. Op naar nummer 6, want Groningen omarmde Violetta Zironi.
Vertrouwde grond omarmt Violetta Zironi
