GRONINGEN – De inauguratie van King Hannah in Vera was zo’n twee jaar geleden. Met een prachtig concert werden Hannah Merrick en Craig Whittle op de troon gehesen in Groningen. Twee jaar later komt het stel terug naar Groningen met een nieuw album dat net is verschenen. Het eerste optreden was dan een enorm succes. Niet alleen in Vera, maar de EP ‘Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine’ uit 2020 en het in 2022 verschenen voortreffelijke album ‘I’m Not Sorry, I Was Just Being Me’ bracht het duo met de rest van de band letterlijk over de hele wereld voor enthousiast publiek. Deze ervaringen, met name de Amerikaanse avonturen, vormen de inspiratiebron voor het nieuwe album ‘Big Swimmer’. Wederom een pareltje en dus stond de zaal in Groningen wederom vol voor King Hannah die hun nieuwe album kwamen presenteren.
King Hannah is ontstaan toen Hannah Merrick en Craig Whittle collega’s werden en de gitarist de zangeres herkende, want ze had eerder veel indruk op hem gemaakt. Eén en één opgeteld werd een band. Inmiddels is dus het tweede album uit. Wat vorige keer al opviel was de zorg en aandacht welke beide King Hannah voor de merch stand hadden. Dat was ook nu het geval. Het winkeltje werd goed ingericht en dat is toch een aspect wat veel bands nog wel eens willen vergeten. Voor de show zorgen dat alles klaar staat en na de show weten dat in het eerste kwartier de meeste verkopen zullen zijn en je dus maar beter klaar staat, hoe vermoeiend de show ook was, of iemand bij je hebt die dit voor je kan managen. Naast het creatieve deel verdiend het zakelijke deel ook aandacht, noodzakelijk als je wilt overleven als band.
Nog belangrijker om te overleven en zelfs te groeien en te bloeien als band is de kwaliteit van je creativiteit. Dat is meer dan dik in orde. Een prachtige show kondigde zich aan met aanzwellende synths, waarna de drums invielen en de rest van de band voor ‘Somewhere Near El Paso’ mee ging doen. Het kenmerkende aan de liedjes van King Hannah is de fraaie opbouw en scherpe wendingen in de nummers. Veel liedjes krijgen ergens een draai, soms pas aan het einde als een bedaarde song zijn einde vind in een instrumentale explosie, zoals in die openingssong, maar nog vaker door tempowisselingen tijdens de songs. Wat ook op viel was dat het iets losser was, meer contact met het publiek en enthousiasme werd beloond. ‘The Mattress’ volgde en was lekker intens. Prachtig werd het in ‘Milk Boy (I Love You)’. Die losheid werd duidelijk in het haast gesproken ‘Go-Kart Kid (Hell No!)’, waar de band elkaar probeerde op het verkeerde been te zetten met een ‘Hell Yeah’ en een brede lach. ‘This Wasn’t Intentional’ was daarna weer fantastisch. Met een prachtige spanningsopbouw en mooie zang werd dit nummer gebracht. Het contact met het publiek was er volop en met een lach nu en dan kreeg Hannah Merrill haar toehoorders aan haar kant, maar een inhoudelijke achtergrond van de de nummers ontbrak nagenoeg steeds. Dat is nog een punt van overweging om ook in de introducties kort nog wat meer handvaten voor het publiek te geven. Uitzondering was ‘John Prine on the Radio’. De helaas met de Covid pandemie overleden Amerikaanse artiest John Prine is een bron van inspiratie voor zoveel artiesten en ook voor King Hannah. Dit nummer is een eerbetoon, maar is ook een voorbeeld van de grotere Americana invloeden die nu en dan duidelijk hoorbaar zijn. Een impressionant nummer en dat telt ook voor het traag opgang komende ‘Suddenly’. Tegen het einde met het vlottere ‘New York’ en ‘Davey Says’ werd het fantastisch. De show werd afgesloten met ‘Crème Brûlée’ en vooral het magnifieke ‘Big Swimmer’. Belangrijk verschil, twee jaar geleden werd er nog eigenlijk met tegenzin een toegift gegeven, nu werd dat extra toetje door de band omarmt. Het was al goed, het werd nog veel beter met King Hannah.