GRONINGEN – Wat is het geheim van Sprints. Uiteraard is de Ierse formatie die momenteel zo hoog wordt geprezen een lekkere, rammelende, indie rock band die met een prima showcase tijdens Eurosonic / Noorderslag in Nederland veel belangstelling verdiende, maar inmiddels een graag geziene gast is in het Europese circuit en zelfs op het punt staat en gooi te doen om de Verenigde Staten te veroveren, want in maart 2024 gaat het de plas over. Dat telt echter voor meer bands. Wat Sprints er echt uit doet springen is dat bijna elk liedje prangend is. De urgentie spat er vanaf en dwingt tot luisteren. De band was terug in Groningen, waar het eerder naast ESNS ook in Plato bij Platosonic een showcase speelde en nu met een tour met de Britse collega’s van English Teacher stonden de Ieren op de planken bij Vera voor een spetterend concert met als aanleiding het verschijnen van het album ‘Letter To Self’. Dit in januari uitgebrachte debuutalbum kreeg juichende kritieken en is ook zeer de moeite waard.
Na het concert een opmerkelijke tafereel. Karla Chubb, frontvouw en gitarist, verscheen achter de merchtafel met een bordje om haar nek. Ze was om haar stem te sparen niet beschikbaar voor een praatje anders dan een monoloog die ze wellicht met een knikje of gelaatsuitdrukking beantwoordde. Een verstandig en professioneel besluit en de communicatie met glimlachjes en handtekeningen ging prima. Het was dan ook druk bij verkoop naar het concert, waar Sprints trachtte een typisch Britse cue te laten ontstaan, maar dat is een bij voorbaat onmogelijke opdracht in Nederland. De toer was lang en fijn voor de jeugdvrienden van Sprints en het Britse collega’s van English Teacher, dermate leuk en inspannend dat het nodig was om nu te zwijgen om straks te kunnen zingen.
Aanvankelijk zou Sprints als tweede band op het podium verschijnen, maar een draai was gemaakt en daardoor ging Ierland voor Engeland, bleek bij een aankondiging in Vera. Wellicht is het handiger om vooraf gepubliceerde volgordes aan te houden, maar bijna iedereen kwam voor beide bands, dus in dit geval maakte het weinig verschil. Karla Chubb verscheen dus als eerste op het podium met bassist en vocalist Sam McCann, gitarist Colm O’Reilly en drummer Jack Callan en met ‘Ticking’ was daar onmiddellijk een voorbeeld van die urgentie. Een opbouw die langzaam steviger werd en noopte tot luisteren en al snel ook tot dansen, want het was catchy en al bij het vlot verhalende ‘Heavy’ was de moshpitt druk bezocht. Even ging het tempo omlaag voor ‘I’m In a Band’ en ‘Adore Adore Adore’ was zelfs ingetogen met haast fluisterende zang en mooi tweestemmig gezongen door Chubb en McCann was ‘Cathedral’. Een prachtig nummer en het begin van een sterk middenstuk waartoe ook Shadow of a Doubt’ dat resoluut maar met een mooie kalmte was en eigenlijk telde dat ook voor ‘Can’t Get Enough’, met steeds die progressie waardoor je bleef luisteren. ‘De band had zichtbaar plezier. De aankondigingen van Chubb en McCann waren degelijk, maar mogen nu en dan best iets inhoudelijker, maar vermaakten nu het publiek. Op het moment dat een stijlvolle pogo-danser uitgeput tegen het podium hing om even te bekomen van zijn furieuze danspassen presenteerde Chubb hem attent een flesje water. Muzikaal bleef het prima met ook een fijn eindschot met het titelnummer ‘Letter To Self’ en het tempo ging steeds meer de hoogte in naar het einde met het schitterende ‘A Wreck (a Mess)’ en het intrigerende ‘Lil Fix’ als slotakkoord. Sprints wordt gedragen door de vooruitgesnelde goede berichten. In Vera bleek dat ze al heel ver zijn gekomen voor een band die nog maar net zijn debuutalbum uit heeft en de potentie hebben om uit te groeien naar wat moois, maar voorzichtig met die stem.